Του Κ. Μανωλιουδάκη
Αν θελήσουμε να ψάξουμε τα ονόματα και τις διευθύνσεις των ανθρώπων που έχουν τη μεγαλύτερη ευθύνη για το κατάντημα του Παναθηναϊκού, θα ξεκινήσουμε από τους βασικούς μετόχους: Βαρδινογιάννης, Βγενόπουλος, Πατέρας, Παύλος και Θανάσης Γιαννακόπουλος.
Το καλοκαίρι που μας πέρασε -άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο- σήκωσαν τα χέρια ψηλά και άφησαν την ομάδα στα κρύα του λουτρού. Την παράτησαν στην τύχη της και έψαξαν διάφορες δικαιολογίες για να μη βάλουν τα λεφτά που χρειαζόταν.
Ο κατά δήλωσή του «εγγυητής» Γιάννης Βαρδινογιάννης ξεφορτώθηκε τις μετοχές του μη θέλοντας να καλύψει, έστω, ένα μέρος από το άνοιγμα των 28 εκατομμυρίων ευρώ που είχε δημιουργηθεί. Μάλιστα, «πάτησε» στο γεγονός ότι τον έβριζαν με τον χειρότερο τρόπο οι οργανωμένοι, λες και αυτό δεν γινόταν από την πρώτη ημέρα που βρέθηκε στο τιμόνι. Κατά βάθος έβλεπε σαν δώρο Θεού την παρουσία του Αλαφούζου που τον βοήθησε να του πετάξει την «καυτή πατάτα», με διάφορα τρικ που είχαν να κάνουν με το επικοινωνιακό ξεμπρόστιασμα του Βγενόπουλου. Του ανθρώπου που ουσιαστικά τον έριξε απ' το θρόνο, τάζοντας μεγαλεία στο ενθουσιώδες κοινό.
Τα στελέχη της τέως ΠΕΚ που συμμετείχαν στην πολυμετοχικότητα, και κατά δήλωση Βγενόπουλου ήταν… «πιο δυνατοί κι απ' τον Αμπράμοβιτς», πήδηξαν ο ένας μετά τον άλλον απ' το καράβι.
Ο ίδιος ο Βγενόπουλος προσπάθησε να μεταθέσει τις ευθύνες στον Βαρδινογιάννη και καθάρισε βρίσκοντας πάτημα στην περίφημη… ΓΗΠΕΛ, την εταιρεία που θα έφτιαχνε το νέο γήπεδο στον Βοτανικό!
Ο Πατέρας κουράστηκε από ένα σημείο και μετά να κάνει τον «θηριοδαμαστή» και επειδή ήξερε καλά ότι δεν υπάρχει ούτε για δείγμα το οικονομικό πακέτο των προηγούμενων χρόνων, έπαψε να ασχολείται φανερά.
Ο Παύλος και ο Θανάσης Γιαννακόπουλος αποφάσισαν ότι ήρθε η ώρα να τερματίσουν την παρουσία τους στο μπασκετικό κομμάτι του συλλόγου, άρα για ποιο ποδόσφαιρο να μιλήσουν… Κι ο γιος του Παύλου, ο Δημήτρης, πήρε το μπάσκετ, οπότε θα ήταν βουνό να προσθέσει και το ποδόσφαιρο στην ίδια μασχάλη.
Αλλος επενδυτής δεν βρέθηκε ποτέ και η λύση Αλαφούζου αποδείχτηκε η μόνη (πραγματική) που προέκυψε από το πουθενά στον ορίζοντα, λυτρώνοντας επί της ουσίας τους πάντες!
Από εκεί άρχισε η κάτω βόλτα. Ο Αλαφούζος πήρε το ρίσκο και λειτουργούσε με αφέλεια σαν «καμικάζι» σε αποστολή «αυτοκτονίας». Απειρος, με άνοιγμα – μαμούθ, με τον Ολυμπιακό πανίσχυρο απέναντι και με μοναδικό όπλο ένα… γκάλοπ που του έλεγε για τις… τεράστιες δυνατότητες της «λαϊκης βάσης» στην οποία ήθελε να στηριχτεί. Απέτυχε, τρέχει και δεν φτάνει…
Γιάννης Αλαφούζος – Ζεσουάλδο Φερέιρα
Ο Αλαφούζος μπήκε στα βαθιά το καλοκαίρι, κολύμπησε και έσωσε την ομάδα από υποβιβασμό. Εριξε το μπάτζετ, συμμάζεψε τα χρέη με μετάθεση για αργότερα, εξασφάλισε την άδεια της UEFA για να παίξει η ομάδα στην Ευρώπη, έκανε κάποιες μεταγραφούλες και στήριξε το αγωνιστικό πλάνο του προπονητή Ζεσουάλδο Φερέιρα. Κίνηση λογική που αποδείχτηκε, όμως, η πηγή του -αγωνιστικού- κακού.
Ο σχεδιασμός αποδείχτηκε κάκιστος, οι νέοι παίκτες έριξαν το επίπεδο της ομάδας και οι «εμμονές» του Φερέιρα για διαιτητές και παίκτες εξέθεσαν τον ίδιο τον πρόεδρο και κατ' επέκταση τον σύλλογο. Με βαριά καρδιά αλλά και με καθυστέρηση ήρθε το διαζύγιο όταν το πρωτάθλημα και η Ευρώπη είχαν… πετάξει.
Η επιλογή του Ρότσα που ακολούθησε αποδείχτηκε η καλύτερη δυνατή. Ομως μετά το 2-2 με τον Ολυμπιακό και το φανερό «ανέβασμα» της ομάδας, ήρθε η επανεμφάνιση του Τσάκα και η απρόσμενη «σφαλιάρα» απ' τη Βέροια, που θόλωσαν το μυαλό του Αλαφούζου!
Πίστεψε ότι υπάρχει «οργανωμένο σχέδιο υπονόμευσης της ομάδας και του ίδιου», έχασε την ψυχραιμία του και έκανε τη μία γκέλα μετά την άλλη! «Σκιές» για παίκτες. «Μαύρες λίστες» που διέρρευσαν και ποτέ δεν διαψεύστηκαν. «Σκάλωμα» με τον Ρότσα μετά την αυτονόητη κάλυψη προς τους ποδοσφαιριστές του στο ματς με την Προοδευτική. Ο Αργεντινός «τελείωσε» με συνοπτικές διαδικασίες, εντελώς παράδοξα και αντιποδοσφαιρικά, με αφορμή τα δύο λάθη του «φευγάτου» τότε Μπουμσόνγκ. Φτου κι απ' την αρχή…
Τα «μπρος-πίσω» της διοίκησης με τους παίκτες που ήταν να φεύγουν, αλλά… μπορεί και να μείνουν με μείωση και τελικά… μάλλον τίποτα δεν θα γίνει, ήταν απείρου κάλλους! Οταν «λες και ξελές» δεν κερδίζεις τον σεβασμό ούτε ενός μικρού παιδιού μέσα στο ίδιο σου το σπίτι.
Την ίδια περίοδο προέκυψε και το επικοινωνιακό χουνέρι με τον «ερχομό» του Σισέ για να δέσει το γλυκό, λίγο πριν μπει το κερασάκι στην τούρτα με τον αποκλεισμό – ξεφτίλα (σε διπλούς αγώνες!) από τον Πλατανιά για το Κύπελλο…
Ακολούθησε η επιλογή του «μεταβατικού» Φάμπρι, που δεν έχει την παραμικρή σχέση με τη φιλοσοφία του Ρότσα που διαδέχτηκε, αλλά και του ίδιου του Παναθηναϊκού.
Ο νέος προπονητής αποδεικνύεται απλά «δάσκαλος» στο «ταμπούρι», με ιστορίες για αγρίους, λιονταρίνες, κάστρα και πολιορκητές, οξύθυμος και απότομος με τους παίκτες. Αντί να ηρεμήσει τα αποδυτήρια, έβαλε «μπουρλότο».
Μέσα σε τέτοια κατάσταση οι παίκτες σήκωσαν μπαϊράκι. Αισθάνθηκαν δυνατοί με τα συμβόλαιά τους και τα «μπρος-πίσω» της διοίκησης, είχαν τα δίκια τους με τις καθυστερήσεις στις πληρωμές, απέκτησαν αβαντάζ επειδή έβαλαν πλάτη με τους διακανονισμούς που δέχτηκαν, άρα δεν ήθελε και πολύ να «γίνουμε όλοι μια ωραία ατμόσφαιρα».
Με μία διαφορά. Δεν γίνεται να μην έχουν ευθύνη οι ίδιοι, όταν η ομάδα είναι εκτός Ευρώπης και Κυπέλλου απ' τον Γενάρη, βρίσκεται 36 ολόκληρους βαθμούς απ' την κορυφή και μόλις 11 απ' την τελευταία Κέρκυρα και δεν θέλει πολύ να μπλέξει σε περιπέτειες αποφυγής του υποβιβασμού. Η γενικότερη αγωνιστική νοοτροπία τους μέσα στο γήπεδο δεν κολλάει με Παναθηναϊκό. Αν και γι' αυτό πρώτα ευθύνονται όσοι τους έφεραν και τους κρατάνε…
