Του Γιώργου Σταματόπουλου
Είναι γνωστό, το περπάτημα κάνει καλό σε όσους υποφέρουν από τη μέση τους· λύνονται τα μπερδεμένα, στριμμένα, δεμένα (πώς;) νεύρα και το κορμί ξαναβρίσκει τη φυσιολογία του (τα χαμένα χαμόγελα επανακάμπτουν και λοιπά). Οταν το μπέρδεμα, το στρίψιμο, το δέσιμο αφορούν τα σπλάγχνα τότε, αντί του βαδίσματος, τον ρόλο παίρνει ο χορός. Ειδικά τώρα την άνοιξη, οι νύχτες της οποίας δεν σε αφήνουν να πας στην οικία· δροσερές και δελεαστικές επηρεάζουν την παρέα και με τη βοήθεια (ήπια) του αλκοόλ η όρχησις υψούται στα λίγα τετραγωνικά (δεν χρειάζονται και πολλά) της μικρής πλατείας.
Κάπως ατσούμπαλοι οι άντρες, αλλά πρόθυμοι να συνοδεύσουν τις γυναίκες σε τρυφερά τάνγκο και βαλσάκια εποχής. Ενας προσπαθεί να βρει τον ρυθμό, άλλος νομίζει ότι πατάει σταθερά στις χορευτικές του ικανότητες· γενικά μετεωρίζονται και αυτό διασώζει την αγαρμποσύνη τους, μάλιστα τους προσδίδει λάμψη και ύφος…
Με βγάζουν τελοσπάντων… ασπροπρόσωπο διότι ως πρεσβύτερος και λόγω βαθιάς ψυχικής κόπωσης (όχι λύπης) δεν συμμετέχω, πράγμα σπάνιο βεβαίως.
Δεινές ορχήστριες αποδεικνύονται οι γυναίκες της παρέας, με ρυθμό, μπρίο, φινέτσα· γνωρίζουν τα βήματα, τις κινήσεις, τις περιστροφές, τα τσαλιμάκια, το σώμα τους δονείται από τη μουσική, από τους τόνους και τα ημιτόνιά της και άλλοτε ίπταται, άλλοτε εξαϋλώνεται, άλλοτε ακινητοποιείται εν κινήσει. Μέσα στη νύχτα της άνοιξης που χωρίς να το καταλάβουμε δίνει τη θέση της διακριτικά στην αχαλίνωτη βία του φωτός. Στο κρίσιμο αυτό όριο μερικοί στιχοπλοκούν, μάλλον στιχουργούν, αμετανόητοι εραστές της ποίησης (της ρίμας και του μέτρου). Γερά δεσμά, άλυτα, η νύχτα, η παρέα, το (ήπιο) αλκοόλ. Εις των ανδρών πρέπει το πρωί πρωί να πάει στον οδοντίατρο, τουλάχιστον έτσι μας έλεγε νωρίς· μετά το ξέχασε μάλλον ή το ανέβαλε η μετεωρολογία του νου του. Τα λόγια των τραγουδιών ψιθυρίζονται από την ομήγυρι· άδοντα εννοείται (οι φάλτσοι καλύπτονται ευτυχώς από ευρυδίκειους υπέροχους, μελίρρυτους φθόγγους, ροϊκές συλλαβές).
Ξημέρωμα πια, περνάει δίπλα μας η τρόικα· με τα κοστουμάκια τους και τα κατάστιχά τους πάνε στο ραντεβού τους για τη σωτηρία της χώρας, εκεί που θα συναντήσουν τους ακροδεξιούς εγκεφάλους της κυβέρνησης και αυτούς που τους υποστηρίζουν σκίζοντας τα ρούχα τους ότι, α, όχι, αυτοί δεν έχουν καμιά σχέση με ολοκληρωτική νοοτροπία και αντίληψη.
Μας βλέπουν να χορεύουμε και να τραγουδάμε και χάνουν το χρώμα τους, προσπαθούν να αρθρώσουν κάτι, αλλά καταπίνουν τη γλώσσα τους. Υπομειδιούμε αυτάρεσκα όλη η παρέα και παριστάνουμε τους αδιάφορους, πάντα, όμως, ευγενικοί. Τους καλούμε να κοπιάσουν στο τραπέζι μας. Αρχίζουν να ουρλιάζουν και να τρέχουν, βγάζοντας και σκίζοντας τα ρούχα τους, κατά το Σύνταγμα. Αλλά και ’κεί παραμονεύει η άνοιξη.
