«Τι τους θέλανε τους φούρνους οι ναζί;/ Για να βάλουν τα κομμούνια / να τα κάνουνε σαπούνια/ και να γίνει η Ευρώπη καθαρή». Προσαρμοσμένο στον γνωστό σκοπό του «γιούπι-για», το παραπάνω άσμα δεν προέρχεται από το ρεπερτόριο της Χρυσής Αυγής. Το τραγουδούσε εν χορώ ο σκληρός πυρήνας της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ στο πανσπουδαστικό συνέδριο της 7ης Μαΐου 1992, μ’ επικεφαλής έναν φοιτητή της Νομικής που την επόμενη χρονιά εμφανίστηκε ως ο κύριος εκπρόσωπος του Αντώνη Σαμαρά στις τάξεις της ΟΝΝΕΔ και κατόπιν αναδείχθηκε σε ηγετικό στέλεχος της νεολαίας του. Οπως επισημάναμε τότε στον «Ιό», το μικροεπεισόδιο αυτό αποκάλυπτε ότι οι ιδεολογικές αναφορές της κυβερνητικής «γαλάζιας γενιάς» έφταναν μέχρι το Γ΄ Ράιχ. Κάποια από τα μέλη εκείνης της «εξέδρας» παρέμειναν διαχρονικά στη Ν.Δ., κάποια άλλα ακολούθησαν τον κ. Σαμαρά στη σύντομη αυτοτελή περιπλάνησή του με την ΠΟΛ.ΑΝ., ενώ ορισμένα κατέληξαν μέσω ΛΑΟΣ στη Χ.Α. Η «πατριωτική» ανασυγκρότηση της Ν.Δ. μετά το 2009 έφερε αυτή την τάση στο κέντρο λήψης των αποφάσεων, όπως διαπιστώνουμε από τις βιντεοσκοπημένες εξομολογήσεις του κ. Μπαλτάκου στον Κασιδιάρη. Την άνοιξη του 2013 δημοσιογραφικές πληροφορίες ήθελαν το μισό Πολιτικό Συμβούλιο της Ν.Δ. να έχει ταχθεί ρητά υπέρ μιας συγκυβέρνησης με τη Χ.Α. για τη δραστική πάταξη της «κομμουνιστικής απειλής» (δηλαδή του ΣΥΡΙΖΑ) και το υπόλοιπο μισό ν’ αντιτίθεται σθεναρά σε μια τέτοια προοπτική. Η ισορροπία φάνηκε προς στιγμήν να κλίνει προς την πρώτη πλευρά, με το πραξικοπηματικό κλείσιμο της ΕΡΤ που χαιρετίστηκε μ’ ενθουσιασμό από τη ναζιστική οργάνωση. Τελικά όμως έγειρε αποφασιστικά προς τη δεύτερη, όταν τα γεγονότα του Μελιγαλά απέδειξαν στους κυβερνώντες ότι το «ακόνισμα των σπαθιών στα ρείθρα των πεζοδρομίων» από τα τάγματα εφόδου προοριζόταν μακροπρόθεσμα (και) για τους δικούς τους λαιμούς.
Με δεδομένη την άτυπη και υπόγεια φύση της σύζευξης κυβερνώσας ακροδεξιάς κι επίσημου ναζισμού, αλλά και την προνομιακή επικέντρωση των σχετικών προπαγανδιστικών ζυμώσεων στο διαδίκτυο, τα ίχνη της πάνω στους τοίχους είναι μηδαμινά. Η σημερινή μας εικονογράφηση περιορίζεται έτσι σε δείγματα γραφής από τη διαχρονική κοινή καταπολέμηση του «εσωτερικού εχθρού»: ανυπόγραφα γαλάζια συνθήματα του 1985 και του 1990 υπέρ της θανατηφόρας οπλοχρησίας από την αστυνομία (1-2), προεκλογική αφίσα της Ν.Δ. του 1990 κατά της υποτιθέμενης «ανοχής» των (και τότε) κυβερνητικών εταίρων της απέναντι στη διασάλευση της δημόσιας τάξης (3), καθώς και μερικές αφισέτες προεκλογικής γκρίζας προπαγάνδας του 2012, απευθυνόμενες στο target group που κατά τον Μπαλτάκο συνιστά, μαζί με τον στρατό, έναν από τους δυο «πυλώνες του έθνους» (4-6).
……………………………………………………………………………………………………………………………………
Ιστορίες με δράκους
Δεν πρόκειται για αφίσα ή αυτοκόλλητο, αλλά για το φέιγ βολάν που σκορπίστηκε σε μαζική κλίμακα κατά την τελευταία προεκλογική συγκέντρωση της Ν.Δ. στο Σύνταγμα (15.6.2012). Γαλανόλευκες, φουστανέλα κι αρχαιοελληνικές περικεφαλαίες, σε μια σύνθεση που θυμίζει τις χουντικές τελετές στο Καλλιμάρμαρο για την «πολεμική αρετή των Ελλήνων». Είναι προφανές ότι, για τους δημιουργούς του, η διαχείριση της «φουρτούνας» που κλυδωνίζει τον τόπο δεν διαφέρει και πολύ από καρναβάλι ή σχολική παρέλαση. Ο καλός ο καπετάνιος δεν χρειάζεται παρά ν’ ανεμίζει σημαιάκια και να διατρανώνει τον πατριωτισμό του. Για τα υπόλοιπα, θα φροντίσουν η Παναγιά, ο καλός Θεός της Ελλάδας και, προπαντός, οι τραπεζίτες της.
Αν κάτι πιστοποιεί η αισθητική και το διανοητικό επίπεδο του όλου πονήματος, είναι η ολική επαναφορά του κυρίαρχου λόγου στις μέρες του ’70. Ενα ύστερο δείγμα αυτού του τελευταίου παρατίθεται εδώ για την απαραίτητη σύγκριση: το οπισθόφυλλο της προεκλογικής μπροσoύρας του Ηρακλειώτη βουλευτή Μανώλη Κεφαλογιάννη (του πρεσβύτερου) κατά την ιστορική αναμέτρηση της 18ης Οκτωβρίου 1981. Η εξόντωση του σοσιαλιστικού δράκου από τον βρακοφόρο Αϊ-Γιώργη της Ν.Δ. είχε γίνει τότε δεκτή με ειρωνικά χαμόγελα, ως δείγμα επαρχιώτικης καθυστέρησης και φαιδρότητας. Σε τελική ανάλυση, ο δράκος κέρδισε τότε τις εκλογές – στον νομό μάλιστα του επίδοξου δρακοκτόνου μ’ ένα συντριπτικό 67%. Το τσολιαδάκι της φωτογραφίας, αντίθετα, σήμερα διαχειρίζεται τις τύχες μας. Με τον στόμφο και τη σοβαρότητα που αρμόζει σε μια καλοστημένη σχολική παράσταση, όπως ακριβώς μας είχε υποσχεθεί.
