Στον αέρα –ακόμα– η διεύθυνση της ΚΟΑ
Του Δημήτρη Γκιώνη
«Ουδέν νεώτερον, καμιά αντίδραση», έγραφα στη διπλανή στήλη στις 28 Φεβρουαρίου, αναφερόμενος στη φημολογούμενη αντικατάσταση του επιτυχημένου διευθυντή της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών Βασίλη Χριστόπουλου, που ήταν το κύριο θέμα αυτής της σελίδας μία εβδομάδα νωρίτερα (22 Φεβρουαρίου) με τίτλο «Πέτυχε; Να τον αντικαταστήσουμε!». Οπου κατονόμαζα το κοινό μυστικό: τον φερόμενο ως αντικαταστάτη του Χριστόπουλου μαέστρο Λουκά Καρυτινό.
Το «ουδέν νεώτερον» εξακολουθεί να ισχύει (ώς τη στιγμή τουλάχιστον που γράφονται οι γραμμές αυτές), πράγμα που με υποχρεώνει να επανέλθω καθώς βρίσκω εξοργιστική τη συμπεριφορά αυτή απέναντι σ’ έναν καλλιτέχνη και σ’ ένα θεσμικό μουσικό σύνολο. Πολύ περισσότερο όταν σε λίγες ημέρες – αρχές Μαΐου – λήγει η τριετής θητεία του νυν διευθυντή της ΚΟΑ.
Ο ημέτερος
«Ευελπιστώ ότι ο Πάνος Παναγιωτόπουλος [στο υπουργείο του οποίου υπάγεται η ΚΟΑ] δεν θα θελήσει να συνδέσει τ’ όνομά του με την απώλεια του Χριστόπουλου. Τέτοιους ανθρώπους τους κρατάμε, ακόμα και παρά τη θέλησή τους», έγραφα σε σχόλιο μία εβδομάδα νωρίτερα κι επαναλάμβανα στο κείμενο της 22ας Φεβρουαρίου. Σύμφωνα ωστόσο με πληροφορίες που σέρνονται, τον λόγο στο συγκεκριμένο θέμα έχει το Μαξίμου – ήγουν ο πρωθυπουργός. Και αυτό επειδή ο Λουκάς Καρυτινός συμβαίνει να είναι παλαιόθεν φίλος του πρωθυπουργού και σύμβουλός του σε καλλιτεχνικά θέματα.
Να προσθέσω ωστόσο ότι αποκλείεται ο καημός του πρωθυπουργού, στα τόσα που τον ταλανίζουν, να είναι η μοίρα της ΚΟΑ, σε συναυλία της οποίας άλλωστε ουδέποτε έχει παραστεί, όπως και ο αρμόδιος υπουργός. Οπότε τον αποφασιστικό λόγο έχουν προφανώς άλλοι, οι οποίοι, παραγκωνίζοντας τον άβολο για τους ίδιους και απροστάτευτο πολιτικά Χριστόπουλο, ευνοούν τη λύση Καρυτινού.
Στο κείμενο της 22ας Φεβρουαρίου αναφερόμενος στον Καρυτινό διατηρούσα μιαν επιφύλαξη προσθέτοντας ότι «όλα αυτά τα παίρνω πίσω – μετά συγγνώμης – εάν πρόκειται για κακόβουλες διαδόσεις, για μια παρακαλλιτεχνική “αρβύλα”». Από πλευράς Καρυτινού ωστόσο δεν υπήρξε καμιά αντίδραση –πράγμα που καθιστά βάσιμη την πληροφόρηση. (Προσωπικά, επειδή εκτιμώ τον Καρυτινό ως μαέστρο, θα περίμενα, ως σύμβουλος του πρωθυπουργού, να στηρίξει τη συνέχεια Χριστόπουλου. Ο δε ίδιος, εκτός από τις μαεστρικές του επιδόσεις, μπορεί να αξιοποιηθεί σε άλλες δραστηριότητες– π.χ. την ανασύσταση των Μουσικών Συνόλων της ΕΡΑ).
Σκάνδαλο
Δεν θα ήθελα να επαναλάβω τα αναγνωρισμένα, παρά τα αυξημένα οικονομικά προβλήματα και τις ελλείψεις, επιτεύγματα της ΚΟΑ επί Χριστόπουλου (τον οποίο, ας ξανασημειώσω, έχω συναντήσει μία και μοναδική φορά σε συνέντευξη Τύπου), τα οποία επιτεύγματα έχω βιώσει (μαζί με πολλούς νέους) ως απλός θεατής στις συναυλίες της ορχήστρας. Αλλά ας ενισχύσω το παρόν κείμενο μ’ ένα παρεμφερές του συνάδελφου Γιώργου Σαρηγιάννη στο διαδικτυακό blog του totetartokoudouni:
«Ανέλαβε καλλιτεχνικός διευθυντής μια κρατική ορχήστρα μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας – μια ορχήστρα επαρχιώτικου, για τα ευρωπαϊκά δεδομένα επιπέδου, πριν από τρία χρόνια, το 2011, ο Βασίλης Χριστόπουλος, νεότατος στα 36 του. Με πείρα – αρχιμουσικός της Φιλαρμονικής Ορχήστρας της Νοτιοδυτικής Γερμανίας, στην Κονσταντία, απ’ το 2005. Μέσα σε μικρό διάστημα την ανάστησε την ΚΟΑ. Εν μέσω κρίσης. Ανανέωσε τους μουσικούς της, οργάνωσε προγράμματα με άξονα, εξαιρετικά ενδιαφέροντα, κάλεσε ταλαντούχους νέους μαέστρους να διευθύνουν, εκτός από τον ίδιο, Ελληνες και ξένους, σεβάστηκε τους παλαιότερους, πρόβαλε τους Ελληνες συνθέτες, έκανε πειράματα τολμηρά, έκανε μείξεις απρόσμενες αλλά καρποφόρες… Η ΚΟΑ απόκτησε φαν. Φανατικούς φαν. Η επιτυχία είναι πανθομολογούμενη». Και στο φινάλε, αναφερόμενος στην αντικατάστασή του: «Και αν ΑΥΤΟ δεν είναι ΣΚΑΝΔΑΛΟ, τότε ποιο είναι;»
Εκείνο συνεπώς που επιβάλλεται είναι να ανακοινωθεί αρμοδίως ποια θα είναι η διευθυντική συνέχεια της ΚΟΑ. Κι αν είναι να αντικατασταθεί ο διευθυντής της να εξηγηθούν οι λόγοι. Οπότε ο Χριστόπουλος μπορεί να επιστρέψει στη Γερμανία, για να συνεχίσει την επιτυχημένη καριέρα του, που ήταν και ο λόγος που προσεκλήθη στα ημέτερα εδάφη. Και να ρίξει μαύρη πέτρα πίσω του, όπως δα κάνουν τόσοι και τόσοι άλλοι άξιοι συμπατριώτες μας…
…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………
Στο πλαίσιο
Σε διατηρητέο νεοκλασικό, ιδιοκτησία του δήμου Αθηναίων, επί της οδού Μητροπόλεως, που βλέπει στην Ακρόπολη, θα στεγαστεί το Μουσείο Μαρίας Κάλλας. Παράλληλα προχωρούν οι διαδικασίες ώστε το σπίτι που στέγασε τη διάσημη ντίβα στο Θησείο, να γίνει Μουσική Ακαδημία (διακαής πόθος κι ενέργειες της ομοτέχνου της Βάσως Παπαντωνίου). Και τα δυο, διά στόματος του νυν και υποψήφιου δήμαρχου Αθηναίων Γιώργου Καμίνη. Που, βεβαιώνεται, δεν πρόκειται για προεκλογική εξαγγελία.
Κι από την Κάλλας στη Μελίνα, και στο υπέροχο λεύκωμα που κυκλοφόρησε το ίδρυμα που φέρει τ’ όνομά της, για τα είκοσι χρόνια από την εκδημία της. Με πολλές ανέκδοτες φωτογραφίες, πρόλογο του προέδρου του ιδρύματος Χριστόφορου Δ. Αργυρόπουλου και του διευθυντή του Μουσείου Μπενάκη, κι ένα μεστό βιογραφικό – «Η ελευθερία σαν καθημερινό πουκάμισο» – από τον Φώτη Απέργη. Και για όποιον θα ήθελε να το προμηθευτεί, μια άκρως προσιτή τιμή: 20 ευρώ (και σε πολλά βιβλιοπωλεία με έκπτωση 10%).
Στη «διπλωματία πολιτισμού» βρίσκει με παρέμβασή της τη διάσωση του Μουσείου Θεάτρου, που η πολιτεία «έχει γραμμένο», η πρόεδρος των Διεθνών Σχέσεων Πολιτισμού Ζωζώ Λιδωρίκη. «Χρειάζεται», σημειώνει, «έγκυρους οικονομικούς και νομικούς συμβούλους, που θα ακούσουν τα προβλήματά του, θα συνεργαστούν με το προεδρείο του και θα δημιουργήσουν ένα master plan για το παρόν και το μέλλον του». Οι Διεθνείς Σχέσεις και η ίδια «είναι έτοιμοι για δράση έμπρακτα και όχι με λόγια», καταλήγει. Κι εμείς ένα χεράκι.
ΚΑΙ… Μαχαιριά στο καλό βιβλίο και στα μικρά βιβλιοπωλεία η κατάργηση της ενιαίας τιμής.
