Περί αμοιβών
Εργάζομαι από 16 χρόνων και τώρα είμαι 43. Δούλεψα σε πολλές διαφορετικές δουλειές. Εργάτης γης, κτηνοτρόφος, οικοδομή, εργοστάσια, ναυπηγεία, κατασκευαστικές εταιρείες, τυροκομεία και τώρα σε αρτοποιείο.
Με βάση τις εργασίες τώρα έπρεπε να έχω κοντά στα 6.000 ένσημα, αλλά δυστυχώς έχω-δεν έχω 3.000. Πώς θα λύσουμε αυτό το κοινωνικό πρόβλημα; Οπως όλα τα προβλήματα, πρέπει πρώτα να το κατανοήσουμε. Ο εργαζόμενος πρέπει πρώτα να εξακριβώσει την αμοιβή του για την εργασία που προσφέρει. Ποιο είναι το ωρομίσθιό του.
Σε ένα ημερολόγιο πρέπει κάθε μέρα να σημειώνει τις ώρες εργασίας. Αν εργάζεται 40 ώρες τη βδομάδα επί 52 εβδομάδες του χρόνου συμπληρώνει 2.080 ώρες χωρίς τις άδειες. Κάνοντας το ίδιο με τις αμοιβές του χρόνου και διαιρώντας το ποσό με τις ώρες μαθαίνει την αμοιβή της ώρας, ανεξαιρέτως αν είναι ημερήσια, βραδινή, υπερωρία ή εργατοώρα αργίας.
Ετσι μαθαίνει το ποσό της εργατοώρας αλλά χωρίς την αμοιβή της ασφάλειάς του. Πώς μπορεί να ελέγξει τώρα και αυτή την αμοιβή, και το κυριότερο πώς μπορεί να ελέγξει και το αντίστοιχο ασφαλιστικό ταμείο;
Οι σταθερές αμοιβές πρέπει να υπενθυμίσουμε είναι η 1 ώρα, το 8ωρο, η εβδομάδα, ο χρόνος και όχι ο μήνας. Αυτό το μεγάλο πρόβλημα που απασχολεί όλους τους εργαζόμενους και από τους τρεις τομείς της οικονομίας ποιος προσπάθησε μέχρι τώρα να το λύσει και πόσο αποτελεσματικά; Μην ξεχνάμε ότι οι εργάτες είναι η κατ’ εξοχήν κινητήριος δύναμη της οικονομίας. Προσωπικά πιστεύω σε ριζοσπαστικές λύσεις που πρέπει να έχουν οποιοδήποτε αποτελέσματα για όλους τους ανθρώπους, το κοινό συμφέρον γενικώς. Με το λίγο μου μυαλό προτείνω κάτι και πιστεύω ακράδαντα ότι μπορεί να γίνει.
Πρέπει να ιδρυθεί ένα πιστωτικό ίδρυμα το οποίο να έχει παραρτήματα όλους τους δήμους της χώρας στο οποίο να καταλήγουν όλες ανεξαιρέτως οι αμοιβές των εργαζομένων, συμπεριλαμβανομένων και των ασφαλίστρων. Να είναι μια τράπεζα και συγχρόνως να λειτουργεί και σαν ασφαλιστικό ταμείο, αλλά με ξεχωριστές αρμοδιότητες. Να καθοριστεί πόσο θα είναι το ελάχιστο ωρομίσθιο συν το ασφάλιστρο που του αναλογεί. Οι εργοδότες θα το πληρώνουν μαζί κάθε μήνα. Ο εργαζόμενος θα μπορεί να παίρνει τον μισθό του και αυτομάτως την ασφάλειά του.
Για τους εποχικούς εργάτες καλό θα είναι να υπάρχουν κλίμακες όπως στον ΟΓΑ για να επιλέγει το ποσό της ασφάλειας ώστε να έχει τουλάχιστον μια ελάχιστη ασφάλεια.
Φτάνοντας σε κάποια ηλικία που πλέον δεν μπορεί να αποδώσει στη δουλειά του ικανοποιητικά θα ζητάει από το Ταμείο να κεφαλαιοποιηθούν τα ασφάλιστρα και να παίρνει σύνταξη όπως υπολογίζεται στις ιδιωτικές εταιρείες. Αφαιρώντας τυχόν νοσήλια και διαιρώντας το υπόλοιπο ποσό με τα υπόλοιπα χρόνια υπολογίζοντας τον μέσο όρο προσδόκιμου ζωής. Ετσι θα είναι μια δίκαιη σύνταξη και όχι η αναλογική που είναι στους δημοσίους υπαλλήλους.
Αν το κράτος θέλει να κάνει και να μπορεί φυσικά κοινωνική πολιτική ας πριμοδοτήσει τις χαμηλές συντάξεις. Πρέπει και οι δημόσιοι υπάλληλοι να μπουν στο ίδιο ασφαλιστικό σύστημα για να είναι δίκαιο, γιατί τώρα δεν πληρώνουν ασφάλιστρα και παίρνουν και σύνταξη και εφάπαξ. Δεν πληρώνουν ασφάλιστρα γιατί απλά ο εργοδότης και ασφαλιστής είναι ο ίδιος, το κράτος δηλαδή, και αν συμβαίνει κάτι άλλο ας μας το αποδείξουν. Αν θέλουμε μισθολογική και συνταξιοδοτική ισότητα, αλλιώς κοροϊδευόμαστε όλοι.
Το κράτος έτσι μπορεί να ελέγχει ανά πάσα στιγμή τους μισθούς και τις συντάξεις. Θα έχει μόνο υπαλλήλους που θα βγαίνουν έξω στις επιχειρήσεις να ελέγχουν τους εργαζόμενους και τους εργοδότες. Για τυχόν ανασφάλιστο εργαζόμενο οι ποινές να είναι βαριές και για τους δύο, ειδικά για τον εργοδότη.
Λάμπρος Κυρίτσης
Αρχάνι Λαμίας
……………………………………….
Φοιτητής
Είμαι φοιτητής σε σχολή του ΕΚΠΑ και διαβάζω γύρω από το θέμα των «αιώνιων» φοιτητών πολλές ανακρίβειες (δεν αναφέρομαι σε σας αποκλειστικά).
Κατ’ αρχάς, αναφέρεται λανθασμένα, άγνωστο γιατί, ότι τον Ιούνιο θα διαγραφούν όσοι είναι εγγεγραμμένοι πριν από το 2006. Από πού προκύπτει αυτό; Αφενός μεν το ακαδημαϊκό έτος τελειώνει τον Σεπτέμβριο, αφετέρου δε, βάσει του νόμου, τον Σεπτέμβρη του 2014 θα διαγραφούν όσοι είναι εγγεγραμμένοι πριν από το 2004. Οσοι είναι μεταξύ 2004-2006 θα διαγραφούν τον Σεπτέμβρη του 2015.
Εν συνεχεία, δεν έχω δει κάπου να αναφέρεται ότι ο Ελληνας φοιτητής δεν έχει τη δυνατότητα μετακίνησης σε άλλη σχολή, όπως συμβαίνει σε χώρες του εξωτερικού. Μία επιλογή πριν από την ενηλικίωση κρίνει το μέλλον μας… Στη Γερμανία όταν κάποιος δεν συμμετέχει ή δεν πετυχαίνει στις εξετάσεις, διαγράφεται. Παρ’ όλ’ αυτά, του δίνεται η δυνατότητα να γραφτεί σε οποιαδήποτε άλλη σχολή βάσει του απολυτηρίου του. Το επιχείρημα αυτό λειτουργεί επικουρικά με όλα τα υπόλοιπα, όπως λ.χ. εργαζόμενοι φοιτητές, μηδενική οικονομική επιβάρυνση του κράτους κ.λπ.
Θα ήθελα από την «Εφημερίδα των Συντακτών» να ασχοληθεί με το θέμα και να αναδείξει τα προβλήματα που θα ανακύψουν από την εφαρμογή του νόμου.
