Της Αλλοπάρ*
Σας έγραφα, κυρίες και κύριοι, πριν από κάνα χρόνο για τα αδεσποτάκια της περιοχής του Μαραθώνα, όπου ζω – ακριβώς δίπλα στο Κωπηλατοδρόμιο. Και ήμουνα χαρούμενη που τα σκυλιά και τα γατιά εκείνα τα αγαπούσαν όλοι, τα παιδιά έπαιζαν μαζί τους, κάποιοι γείτονες τα φρόντιζαν και όλα ήταν πολιτισμένα και ειρηνικά.
Δυστυχώς, πριν από 10 μέρες όλα άλλαξαν: Κάποιος πανηλίθιος, που προφανώς κάποια βίδα του έχει λασκάρει, έσπειρε δηλητηριασμένες τροφές στην περιοχή. Με αποτέλεσμα να πεθάνουν, μέσα σε φριχτούς πόνους, όλα τα αδέσποτα φιλαράκια μας. Κι όχι μόνο αυτά, αλλά και σκυλιά μέσα σε κήπους, που ποτέ δεν έβγαιναν στον δρόμο.
Ετσι, απ' τη μια στιγμή στην άλλη, η περιοχή μας μετατράπηκε σε εμπόλεμη περιοχή με τρομοκρατημένα ζώα και ανήσυχους ανθρώπους. Ο δικός μας δεν μας βγάζει πια βόλτα. Και όσοι τολμηροί συνεχίζουν να βγάζουν βόλτα τα σκυλιά τους, τρέμουν: Τα κρατάνε σφιχτά δεμένα κοντά τους, απαγορεύοντάς τους ακόμα και να μυρίσουν οτιδήποτε.
Αναζητώντας τους υπαίτιους αυτής της συμφοράς κάλεσα σε συνέλευση τους σκύλους της γειτονιάς να μας πουν τι ξέρουν ή ποιον υποψιάζονται. Ακούστηκαν πολλές απόψεις, αλλά ο Ράμπο, ένας «λύκος» του διπλανού σπιτιού, έκανε μια σημαντική επισήμανση:
«Στην περιοχή μας», είπε ο Ράμπο, «δεν ζούνε ντόπιοι, Μαραθωνίτες, Ολοι είναι από Αθήνα μεριά, που ήρθαν σιγά σιγά τα τελευταία 20-25 χρόνια, αναζητώντας ηρεμία και μια καλύτερη ποιότητα ζωής για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Στον Μαραθώνα, το χωριό, οι ντόπιοι δεν ρίχνουν φόλες, αντίθετα, αγαπάνε τα ζώα που γυρνάνε στον δρόμο και τα φροντίζουν. Οι κάτοικοι της περιοχής μας, όμως, ασυνήθιστοι -ως πρώην κάτοικοι της πόλης- με την παρουσία ζώων, γενικά, τα φοβούνται. Γι' αυτό και τα σκοτώνουν».
Στο σημείο αυτό πήρε τον λόγο ο Ερμής, άλλος «λύκος» κι αυτός, από γειτονική αυλή.
«Εχει δίκιο ο Ράμπο», είπε. «Οι άνθρωποι που ζουν στην περιοχή μας δεν ξέρουν τι κακό κάνουν σκοτώνοντας όποιο άγριο ζώο συναντήσουν. Τώρα που τα νερόφιδα ξύπνησαν από τη νάρκη του χειμώνα, θ' αρχίσουν να τα σκοτώνουν όταν τα βλέπουν να διασχίζουν τους δρόμους, από τη μια καλαμιά στην άλλη. Δεν ξέρουν ότι τα νερόφιδα είναι άκακα, δεν δαγκώνουν και πως μόνο καλό κάνουν, κυνηγώντας τα ποντίκια, που είναι η βασική τροφή τους. Το ίδιο και γάτες της περιοχής, που είναι χρήσιμες κι αυτές».
Τελευταίος μίλησε ο γερο-Αντι, ο μικρόσωμος αλλά σοφός σκύλος, εδώ δίπλα:
• «Πολύ φοβάμαι πως τις φόλες τις έριξαν κλέφτες. Τα αδεσποτάκια, που κοιμόντουσαν έξω από διάφορα σπίτια, ήταν εμπόδιο γι' αυτούς, διότι δεν άφηναν κανέναν να πλησιάσει τη νύχτα. Τώρα είναι “Μπάτε σκύλοι, αλέστε!”».
Οποιοι και να 'ναι οι δράστες, κυρίες και κύριοι, το γεγονός είναι πως, αντί να πηγαίνουμε μπροστά, γυρίζουμε πίσω. Μέσα στους 100 καλούς, ένας παλιάνθρωπος να βρεθεί, μπορούν ν' αλλάξουν όλα.
* Η Αλλοπάρ είναι σκύλα, πανέμορφη, αεικίνητη, αλλοπαρμένη και πολύ στενοχωρημένη από τον τραγικό θάνατο των φίλων της. Δεν θέλετε να μάθετε τι μου είπε ότι θα έκανε έτσι κι έβλεπε μπροστά της αυτόν που σκόρπισε τις φόλες…
