Βλέπουμε να ορκίζονται Ελληνες πολίτες με κατακρεουργημένα ελληνικά ονόματα: Γιουλιάν, Κρίστο, Σοκράτ, Ναγιάντα, επίθετα όπως Κοντακτσίου, Παπαγιάνι, Ζγκούρο. Αυτό που δεν κατόρθωσαν να κάνουν Σλάβοι, Τούρκοι, Αλβανοί, Λατίνοι, κατά του ελληνισμού, το κάνει σήμερα μόνο του το ελληνικό κράτος. Με τέτοιους κρατικούς υπαλλήλους, τύφλα να ’χουν οι εχθροί!
Tου Τηλέμαχου Κώτσια*
Σήμερα στην Αλβανία υπάρχει μια συμπαγής ελληνόφωνη μειονότητα, η οποία έχει διατηρήσει την ελληνική γλώσσα, την εθνική συνείδηση και, σε γενικές γραμμές, είναι αναγνωρισμένη και από το αλβανικό κράτος. Μια δεύτερη κοινότητα, μέρος της οποίας προσπαθεί να εντάξει η Ελλάδα στους ομογενείς, αποτελείται από χριστιανούς αλβανόφωνους, ίση με το ένα τρίτο του αλβανικού πληθυσμού. Από τους κόλπους αυτής της κοινότητας βγήκαν οι μεγαλύτεροι ευεργέτες του ελληνικού έθνους, όπως ο Ζάππας, ο Αρσάκης, ο Μπάγκας, ο Σίνας, ο Ζωγράφος κ.ά. και, από την άλλη, από αυτούς βγήκαν και οι πρώτοι διαφωτιστές του αλβανικού έθνους κατά τον δέκατο ένατο αιώνα. Σήμερα, έπειτα από 100 χρόνια εδραίωσης του αλβανικού εθνικού κράτους, οι πολίτες της χώρας αυτής –πλην της ελληνόφωνης μειονότητας– έχουν αποκτήσει πλήρως την αλβανική συνείδηση.
Η απόδοση από την Ελλάδα του Ειδικού Δελτίου Ταυτότητας Ομογενών έγινε με όχι και τόσο σαφή κριτήρια, λόγω της έλλειψης μιας κοινής εθνικής γραμμής σχετικά με το ποιος είναι Ελληνας, με συνέπεια τα λάθη αυτά να συνεχίζονται και κατά την απόκτηση της ελληνικής ιθαγένειας.
Πολλοί από αυτούς τους αμφισβητούμενους ομογενείς, αποβλέποντας έστω και ωφελιμιστικά στην Ελλάδα, προθυμοποιήθηκαν στην αρχή να αποτινάξουν την αλβανική τους ταυτότητα και να ξαναγίνουν Ελληνες όπως οι πρόγονοί τους, αλλάζοντας τα ανεξίθρησκα αλβανικά ονόματα που είχε επινοήσει το προηγούμενο καθεστώς, και να βαφτίζονται με ελληνικά ονόματα. Βλέποντας, όμως, ότι οι ελληνικές αρχές αδιαφόρησαν, απογοητευμένοι που δεν ωφελήθηκαν σε τίποτα, τα άλλαξαν ξανά και συνέχισαν να δίνουν αλβανικά ονόματα και στα παιδιά τους, υπογραμμίζοντας έτσι την αλβανική εθνική ταυτότητά τους.
Τίποτα δεν θα πείραζε, και φυσιολογικά θα φαίνονταν όλα αυτά αν η Ελλάδα δεν παραχωρούσε σε αυτή την κατηγορία ατόμων Δελτία Ταυτότητας Ομογενούς. Είναι αποδεκτό ότι, για να θεωρηθεί κάποιος Ελληνας, πρέπει να πληροί τουλάχιστον δυο από τις τρεις παρακάτω προϋποθέσεις: 1) την ελληνική γλώσσα, 2) την ορθόδοξη θρησκεία, 3) την ελληνική συνείδηση. Η τρίτη παράμετρος αποδεικνύεται, εκτός από τη δήλωση του ατόμου και από το ελληνικό όνομα, ή τουλάχιστον το μη αλβανικό.
Οι κρατικές αρχές κάνουν, ωστόσο, δεκτά τα αιτήματα για να αναγνωριστεί η ιδιότητα του ομογενή, και, από την άλλη, ακόμα και στις περιπτώσεις των ελληνικών ονομάτων, εγκλωβισμένες στο γράμμα του νόμου, ζητούν ορισμένες φορές την πιστή μετάφραση των ονομάτων, με τις αλβανικές καταλήξεις και όχι με τις ελληνικές, παραβαίνοντας έτσι ακόμα και τους γνωστούς αποδεκτούς κανόνες της απόδοσης των ελληνικών ονομάτων.
Η καταχώριση των Βορειοηπειρωτών στα ελληνικά ληξιαρχεία συνιστά σήμερα ιστορική φάση. Οταν το ελληνικό κράτος ενσωμάτωσε τη Θεσσαλία, τα Επτάνησα, την Ηπειρο, τη Μακεδονία, τα Δωδεκάνησα, κατέγραψε τα ονόματα των κατοίκων στα σωστά ελληνικά, και όχι σύμφωνα με την τουρκική, τη σλαβική ή την ιταλική γλώσσα. Σήμερα που ενσωματώνει τους Βορειοηπειρώτες, δεν το κάνει και βλέπουμε να ορκίζονται Ελληνες πολίτες με κατακρεουργημένα ελληνικά ονόματα: Γιουλιάν, Κρίστο, Σοκράτ, Ναγιάντα, επίθετα όπως Κοντακτσίου, Παπαγιάνι, Ζγκούρο. Λιγάκι καλύτερη τύχη είχαν τα ονόματα που μεταφράστηκαν από το ΥΠ.ΕΞ. με την επιμονή και την ευαισθησία των μεταφραστών, παρόλο που σε αρκετές περιπτώσεις οι αρχές τα επέστρεφαν και οι άνθρωποι αναγκάζονταν να τα διορθώσουν από το ορθό στο λάθος, για να συμφωνεί με τις απαιτήσεις του εκάστοτε υπαλλήλου. Στον κατάλογο των ελληνοποιήσεων του υπουργείου Εσωτερικών μπορεί να δει κανείς εκατοντάδες χιλιάδες παραποιημένα ονόματα.
Η Ιστορία θα καταγράψει την περίοδο αυτή ως την εποχή της ανορθογραφίας των ελληνικών ονομάτων. Μπορώ να πω ότι αυτό που δεν κατόρθωσαν να κάνουν Σλάβοι, Τούρκοι, Αλβανοί, Λατίνοι, κατά του ελληνισμού, το κάνει σήμερα μόνο του το ελληνικό κράτος. Με τέτοιους κρατικούς υπαλλήλους, τύφλα να ’χουν οι εχθροί!
Ωστόσο, φαντάζομαι τη φωνή που θα ύψωνε η Ελλάδα, αν έκαναν κάτι παρόμοιο οι γείτονές μας.
Καμία αρχή δεν έδωσε ποτέ μια σαφή οδηγία προς αυτό το θέμα, κανένας συντονισμός δεν έγινε, ούτε από την Αστυνομία που έκανε την πρώτη καταγραφή, ούτε από το υπουργείο Εσωτερικών, ούτε από τους ΟΤΑ και ούτε από το ΥΠ.ΕΞ. στη διοίκηση του οποίου υπάγεται η Μεταφραστική Υπηρεσία.
Τα ελληνικά ονόματα των Βορειοηπειρωτών, τα οποία τηρούσε κάποτε η Εκκλησία, τον καιρό της ίδρυσης του αλβανικού κράτους μεταφράστηκαν στα αλβανικά και καταχωρίστηκαν στα αλβανικά ληξιαρχεία. Τώρα είναι καιρός να ξαναμεταφραστούν στα ελληνικά, για να ξαναγίνει το Ζογκράφι Ζωγράφος και το Ζάπα Ζάππας. Ομως ακόμα και η Μεταφραστική Υπηρεσία κάνει μέχρι σήμερα ό,τι μπορεί για να παραμείνουν αλβανικά αυτά τα ονόματα, παρεμβαίνοντας συχνά ακόμα και στο έργο των μεταφραστών.
Πρέπει, έστω και τώρα, να σταματήσει αυτή την αντεθνική ολιγωρία και να διευκολυνθεί έστω και δικαστικά η διόρθωση των λαθών που έγιναν μέχρι τώρα. Το εθνικό συμφέρον επιβάλλει να γίνουν ορθές και συντονισμένες πολιτικές, το υπουργείο Εσωτερικών να συνεργαστεί με τη Μεταφραστική Υπηρεσία του ΥΠ.ΕΞ., η οποία να εποπτεύει όλο το έργο για μια ενιαία και συντονισμένη εθνική γραμμή και όχι να γίνονται δεκτές μεταφράσεις πάσης φύσεως δικηγορικών γραφείων που ούτε γνωρίζουν αλβανικά και ούτε είναι σε θέση να διακρίνουν με αρμοδιότητα τα πλαστά έγγραφα.
…………………………………………………………………………………………….
* Συγγραφέας–μεταφραστής ΥΠ.ΕΞ.
