Αποτελεί ασφαλώς ένα από τα παράδοξα της εποχής μας το θλιβερό γεγονός ότι, ενώ στις χώρες του λεγόμενου «τρίτου κόσμου» οι άνθρωποι πεθαίνουν από έλλειψη τροφής, στην πλούσια Δύση πεθαίνουν από υπερβολική κατανάλωση ή από στέρηση τροφής για λόγους αισθητικής!
Τι μας ωθεί να συνεχίζουμε να τρώμε «μέχρι σκασμού» ενώ νιώθουμε χορτάτοι ή να μη θέλουμε να «βάλουμε μπουκιά στο στόμα μας», μολονότι ο οργανισμός μας αποζητά απεγνωσμένα τροφή; Βουλιμία και ανορεξία αποτελούν δύο ακραίες, και δυστυχώς διόλου σπάνιες, εκδηλώσεις των νέων διατροφικών διαταραχών που τείνουν να προσλάβουν επιδημικές διαστάσεις στις πιο ανεπτυγμένες οικονομικά κοινωνίες.
Πάνω από τα δύο τρίτα όσων υποφέρουν από βουλιμία ή ανορεξία δεν καταφέρνουν ποτέ να θεραπευτούν πλήρως, ακόμη και ύστερα από πολυετή ψυχοθεραπεία. Γεγονός που, στις μέρες μας, έχει ενισχύσει σημαντικά τη νευροβιολογική προσέγγιση και εξήγηση των διατροφικών ανωμαλιών: πίσω από την απουσία αντιδράσεων ικανοποίησης ή ευχαρίστησης για την τροφή κρύβεται πάντα κάποια ανωμαλία στο νευρωνικό κύκλωμα που εντοπίζεται στον δικτυωτό σχηματισμό στο βάθος του εγκεφάλου και ρυθμίζει τα αισθήματα ευχαρίστησης.
Διαβάστε αναλυτικά το ρεπορτάζ του Σπύρου Μανουσέλη στις σελίδες 70-71 της Εφημερίδας των Συντακτών – Σαββατοκύριακο που κυκλοφορεί
