Της Αρχοντίας Κάτσουρα
Συχνά οι εορταστικές ημέρες με στενοχωρούν. Ειδικά τελευταία. Δεν έχει να κάνει με την πολυτέλεια του αλλοτινών εποχών σχετικής ευημερίας, να μελαγχολεί δηλαδή κανείς τις ημέρες της χαράς, όταν όλοι επιβάλλεται να είναι ευτυχισμένοι και να γλεντούν, τρώγοντας, πίνοντας, διασκεδάζοντας, ανταλλάσσοντας δώρα και ευχές. Αυτό που με βαρύνει περισσότερο είναι ότι οι εορταστικές ημέρες είναι δυσκολότερες για κάποιους ανθρώπους απ’ ό,τι τον υπόλοιπο χρόνο και η κατάσταση αυτή γίνεται χειρότερη όσο ο καιρός περνά. Το φετινό Πάσχα είναι πιο θλιμμένο από τα περασμένα Χριστούγεννα, όπως και τα Χριστούγεννα υπήρξαν δυσκολότερα από το Πάσχα του 2013.
Ολες αυτές οι απαισιόδοξες σκέψεις στηρίζονται σε πραγματικά στοιχεία, τα οποία συνήθως θέλουν να αγνοούν οι αρμόδιοι, ιδίως τώρα που θριαμβολογούν για την τόσο «μεγάλη επιτυχία» του πρωτογενούς πλεονάσματος –αλήθεια, έχουν μετρήσει τι μας έχει κοστίσει;- και της εξόδου της χώρας στις αγορές. Αυτό που δεν- θέλουν να- βλέπουν είναι ότι σχεδόν ο μισός πληθυσμός της χώρας υποφέρει και δεν φαίνεται αχτίδα βελτίωσης. Σύμφωνα με την Ομάδα Ανάλυσης Δημόσιας Πολιτικής του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, βάσει των στοιχείων για το 2013 (Ενημερωτικό Δελτίο Δεκεμβρίου), το 44% του ελληνικού πληθυσμού ζει με εισοδήματα μικρότερα του ορίου της φτώχειας, που ορίζεται σε 665 ευρώ μηνιαίως ανά άτομο ή 1.397 για ζευγάρι με δύο παιδιά, ενώ το 14% ζει με εισοδήματα χαμηλότερα ακόμη και από αυτό το ελάχιστο κόστος αξιοπρεπούς διαβίωσης. Το αντίστοιχο ποσοστό για το 2009 ήταν μόλις 2%. Και η ανεργία συνεχώς αυξάνεται…
Και αν οι αριθμοί σάς φαίνονται στεγνοί, μπορώ να σας περιγράψω την κατάσταση αλλιώς: Οι πόλεις γέμισαν κοινωνικά παντοπωλεία και κέντρα προσφοράς γευμάτων. Οι δήμοι, οι εκκλησίες, κοινωνικοί φορείς και οργανώσεις συλλέγουν τρόφιμα, ρούχα, φάρμακα και είδη πρώτης ανάγκης για τους μη έχοντες, ενώ ιδρύματα προσφέρουν δωρεάν γεύματα στα σχολεία, για να ανακουφίσουν τις οικογένειες που, μεσούσης της οικονομικής κρίσης, δυσκολεύονται να αγοράσουν ακόμη και τα στοιχειώδη. Ταυτόχρονα, τις ημέρες αυτές διάφορες φιλανθρωπικές ή άλλες οργανώσεις, με τη χορηγία εταιρειών ή με την εθελοντική προσφορά συνανθρώπων μας, υλοποιούν παζάρια αγορών, τα έσοδα των οποίων θα διατεθούν για την ενίσχυση αυτών που περισσότερο από όλους έχουν θιγεί από την οικονομική κρίση.
Οι άνθρωποι αυτοί, που προστρέχουν στις εκκλησίες ή στις οργανώσεις για βοήθεια, είναι πραγματικά οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας: είναι οι συνταξιούχοι που δούλευαν μια ζωή για ένα αξιοπρεπές γήρας και τώρα από την πετσοκομμένη σύνταξη προσπαθούν να ζήσουν οι ίδιοι και παράλληλα να βοηθήσουν και τα άνεργα παιδιά τους. Είναι ζευγάρια με παιδιά που μέχρι προχθές δούλευαν και οι δύο για ένα ικανοποιητικό εισόδημα, ώστε να προσφέρουν στέγη, τροφή και μάθηση στα παιδιά τους, αλλά τώρα –αν δεν είναι άνεργοι- φυτοζωούν με έναν μισθό πείνας ή με το επίδομα ανεργίας, ενώ ταυτόχρονα τρέχουν λογαριασμοί και στεγαστικό δάνειο. Είναι νέοι που με χίλιους κόπους εφοδιάστηκαν με γνώσεις, αλλά δεν βρίσκουν δουλειά και ζουν με τη βοήθεια των ήδη φτωχοποιημένων γονιών τους, ώσπου να τους δοθεί η ευκαιρία για φυγή στο εξωτερικό ή να βρουν μια θέση για ένα χαρτζιλίκι ύψους 300 ευρώ, για το οποίο –αν το πετύχουν- θα πρέπει να νιώθουν και τυχεροί. Είναι δηλαδή άνθρωποι που μέχρι προχθές ένιωθαν αξιοπρεπείς και ικανοί να αντεπεξέλθουν στη ζωή και στις υποχρεώσεις τους, που μπορούσαν να κάνουν ένα πρόγραμμα για το μέλλον.
Τα μηνύματα της πολιτικής μας ηγεσίας –κυβερνώσας ή μη- για το Πάσχα είναι συνήθως γεμάτα λόγια πνευματικής και εθνικής ανάτασης, καθώς μιλούν συνήθως για ανάσταση και αναγέννηση της ίδιας της χώρας. Ιδίως όταν όπως τώρα, καλή ώρα, έχουμε μπροστά μας εκλογές. Πάντα μου φαίνονταν ξύλινα όλα αυτά, χωρίς νόημα, αλλά το δεχόμουν. Ελεγα, εντάξει, τι να κάνουν, πρέπει να πουν κάτι για να μην ξεχνάμε την ύπαρξή τους αυτές τις ημέρες. Τα τελευταία χρόνια και φέτος περισσότερο από ποτέ δεν θέλω να ακούσω τίποτα. Τα νέα τα ξέρουμε. Και οι πασχαλινές ευχές, πασπαλισμένες με τη χρυσόσκονη ψευδεπίγραφων επιτυχιών μπροστά από την ελληνική σημαία, είναι κενές περιεχομένου όταν δεν φέρουν ορατές λύσεις για ό,τι μας καίει.
