Του Πέτρου Μανταίου

Ηταν ένα δυνατό τράνταγμα στην πλάτη. Κοιμόμουν. «Ξύπνα. Σήκω. Δικτατορία!». Ο μεγάλος αδελφός. Εφυγε, όπως κάθε μέρα, στις τρεις τα ξημερώματα για τη Λαχαναγορά, είδε τα τανκς στην Αλεξάνδρας, δυο δρόμοι παρακάτω, και γύρισε σπίτι τρέχοντας. «Ξύπνα…». Τα τρία αδέλφια προλάβαμε και φύγαμε. Ο τρίτος πιάστηκε, στο μανάβικο. Οπως και η μάνα: φιλοξενούσε ανιψιά από την επαρχία, και δεν την είχε δηλώσει! Οι τρεις καταφύγαμε, για λίγες μέρες, σε αγαπημένη εξαδέλφη. Εκεί ακούσαμε από το ράδιο και τα ονόματα της πρώτης χουντικής κυβέρνησης: πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Κόλλιας, εισαγγελέας του Αρείου Πάγου. Σοκαριστήκαμε. Οχι πως είχαμε και την καλύτερη γνώμη. Αλλά σοκαριστήκαμε, επειδή ήταν πελάτης στο μανάβικο, και δεν… περιμέναμε ένας δικός μας πελάτης να γίνει πρωθυπουργός της χούντας!

Τα θυμόμουν αυτά, καθώς διάβαζα στην «Καθημερινή», 30 Μαρτίου 1965 (αναδημοσίευση, 30.3.14), ότι: «Η “κεντροαριστερά” ενέτεινε την επίθεσίν της κατά της Ολομελείας του Αρείου Πάγου, με την ενίσχυσιν της άκρας αριστεράς (ΕΔΑ), διά της οποίας εδικαιώθη ο (εισαγγελεύς του Αρείου Πάγου) κ. Κωνσταντίνος Κόλλιας (ο οποίος είχε κατηγορηθεί δι’ εμπλοκήν του εις το ανακριτικόν έργον διά την υπόθεσιν Λαμπράκη). Εις κυβερνητικήν εφημερίδα εδημοσιεύθη υβριστικότατον διά τον Αρειον Πάγον άρθρον του δικηγόρου κ. Αλεξάνδρου Βαμβέτσου, το οποίον θα αποτελέση αντικείμενον δικαστικής διώξεως, κατόπιν της υποβληθείσης μηνύσεως…». Για το ίδιο θέμα ο τότε αρχηγός της ΕΡΕ Παναγιώτης Κανελλόπουλος (ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν ήδη στο Παρίσι) δήλωσε ότι «δεν υπάρχει προηγούμενον τοιαύτης κομματικής έναντι της δικαιοσύνης εμπαθείας».

Στις 20 Απριλίου 1967 ο Κανελλόπουλος ήταν, μεταβατικός προς εκλογές, πρωθυπουργός. Στις 21 Απριλίου 1967 ο Κόλλιας ορκιζόταν πρώτος πρωθυπουργός της χούντας. Κακό… άθλημα η λήθη! Προκαλεί… πολλαπλά, ενίοτε ανυπολόγιστα, κατάγματα! Αφιερώνω το παρόν στους αμετάκλητα απόντες πλέον, τότε συγκρατουμένους μου, Κώστα Ματάτη, Δάντη Χρυσικό, Αντώνη Σωτηράκο και, τον προσφιλέστερο όλων, Γιώργο Γλυνό.