Του Γιώργου Σταματόπουλου
Χάνει, χρόνο με τον χρόνο, ο Απρίλης τη λαμπρότητά του, το φως της Μεσογείου, τον οργασμό της βλάστησης· εμείς, εννοείται, χάσαμε την ικανότητα να βλέπουμε, έστω να φιλτράρουμε μεταρσιωτικά ό,τι βλέπουμε. Φταίει σαφώς η τσακισμένη διάθεση, η σμπαραλιασμένη ψυχοκινητικότητα- ευεργετικότητα-ομορφιά. Ούτε ξανθό Απρίλη είμαστε σε θέση να δούμε ούτε τον έρωτα που στήνει χορό μαζί του ούτε πετούμενα· μαύρος ο ουρανός πάνω μας ούτε καθαρός ούτε γαλανός· μαύρη κι η θάλασσα. Ερεβος. Εφηβοι, νέοι, μεσήλικοι και υπερήλικοι στεκόμαστε ανίκανοι να ερωτευτούμε, να χορέψουμε, να διαλαλήσουμε κάπως τη φαντασμαγορική συνεύρεση υδάτων, φωτός και γης.
Πάει περίπατο το θαύμα του Απρίλη, του ανατρεπτικού και αγέρωχου τούτου μήνα, υποκινητή οργασμών ζώων και φυτών. Και όλα τούτα γιατί οι κυβερνήτες της χώρας δεν είχαν το ανάστημα να φτιάξουν τη χώρα πολύ προτού εισβάλουν οι δανειστές, λες και δεν τους ενδιέφεραν τούτα τα χώματα, ιστορικά, παροντικά, μελλοντικά. Ο κόσμος βέβαια κάνει απεγνωσμένες προσπάθειες να συναντηθεί με τις απριλιανές μέρες, αυτές όμως όλο και απομακρύνονται, αηδιασμένες, λες, από την ελάχιστη προσπάθεια, ενώ θα ’πρεπε να τις αρπάξουμε με νύχια και με δόντια, με νου και ορμή, με θέληση και δύναμη. Τι να μας κάνουν κι οι μήνες έτσι που τους περιφρονήσαμε (ή μήπως όχι και άλλοι φταίνε για τη διακοπή των σχέσεων των ανθρώπων μαζί τους;).
Οσοι επιμένουμε, αισιόδοξοι ακόμη, δεχόμαστε κάτι φαρμακερά βλέμματα και μας κόβεται η ανάσα. Ναι, αλλά θα χαρίσουμε τη μεγαλοσύνη και την εγερτικότητα της Ανοιξης στη θλίψη και την παραίτηση; Οχι, ασφαλώς. Θα επιμείνουμε στις αρχές της ζωής, στις ταραξικάρδιες δονήσεις της ομορφιάς της. Θα ήταν άδοξο ένα τέτοιο τέλος. Οχι ότι με την πρoτέρα επίπλαστη ευημερία ήσαν καλύτερα τα πράγματα, απλώς κρύβαμε τη μικρότητά μας γιατί ούτε και τότε οι πολλοί θαμπώνονταν από τα χρώματα (εκτυφλωτικά) και τα αρώματα (μεθυστικά) του Απρίλη. Ανθισαν οι πασχαλιές και οι κουτσουπιές και οι τριανταφυλλιές και οι μπουκαμβίλιες, κιτρίνισαν υπέροχα τα πλαϊνά των δρόμων από τα σπάρτα και τις άγριες μιμόζες, αλλά κάτι θολό εμποδίζει την επαφή μας μαζί τους. Ουδείς απολαμβάνει πραγματικά τον Απρίλη ούτε καν οι φανατικοί του.
Πάει, μας εγκατέλειψε ο θεός του έρωτα και της Φύσης, της ομορφιάς και του αναπάντεχου, όμως δεν εξαφανίστηκαν, εξακολουθούν να μας γνέφουν, να μας κλείνουν πονηρά το μάτι, να μας προσκαλούν στο πανηγύρι τους. Μην πτοείσθε, μας λένε, από την αλαζονεία των δανειστών και τη δουλοπρέπεια των ηγετών σας. Να ακούσουμε, ώστε να ξαναβρεθούμε με τον Απρίλη.
