Του Γιώργου Σταματόπουλου
Είναι σχεδόν βέβαιο (δεν βλογάμε τα γένια μας) ότι όποιος δεν διαβάζει εφημερίδα έχει ελλιπή γνώση για τα όσα συμβαίνουν στον τόπο του και στον κόσμο όλο. Μπορεί η διαδικτυακή ενημέρωση να είναι άμεση και εντυπωσιακή, μπορεί να σε κάνει κόκκορα πληροφόρησης, είναι εντούτοις ανεπαρκής. Στις πεταχτές ειδήσεις της στιγμής δεν υπάρχει χώρος και χρόνος, αυτά τα (επινενοημένα, κυρίως το δεύτερο) μεγέθη ανήκουν στη γραφίδα. Αντε να εξηγήσει κάποιος τι σημαίνει γραφίδα. Πολύ πρόχειρα θα λέγαμε ότι είναι βιοσοφία και κοσμοθεωρία μαζί, όταν τουλάχιστον κρατιέται από σεμνάς χείρας (Υπόθεση είναι, μην το πάρουμε τοις μετρητοίς… εξάλλου, όλα μια υπόθεση είναι ή τουλάχιστον από μια υπόθεση ξεκίνησαν…).
Δεν αρκεί να μάθει κανείς για το τι συμβαίνει στην Κριμαία λ.χ. ή στη Συρία, αν και έχει το δικαίωμα να αρκείται στην εικόνα της τηλοψίας και στον κριτικό του, αναλυτικό, συνθετικό νου, πόσο μάλλον όταν αυτός (ο νους) λειτουργεί βάσει των ιδεολογικών και άλλων πεποιθήσεών του. Στη γραφίδα που σέβεται τον εαυτό της και τον αναγνώστη ενυπάρχει η αγωνία για την αλήθεια των πραγμάτων, η σχεδόν απελπισμένη προσπάθεια να διασταυρωθεί η είδηση απ' όλες τις μεριές, η αρχή ότι η εξουσία ψεύδεται ασυστόλως προκειμένου να άρχει και άρα προσεγγίζεται (από τη γραφίδα) με επιφυλακτικότητα (και ταξικό μίσος θα έλεγα, αν και η έννοια δεν μου αρέσει, η έννοια μίσος, εννοείται, αλλά τελοσπάντων…).
Στο άκουσμα μιας είδησης συνταρακτικής, αντιδρούμε θυμικά στην αρχή (εδώ πρέπει να δώσουν μεγάλη σημασία οι αυτάρεσκα αποκαλούμενοι ρασιοναλιστές), όμως αμέσως τη φιλτράρουμε στο νιονιό μας (και ο Θεός βοηθός). Συνήθως πέφτουμε έξω στα αίτια που γέννησαν την είδηση, αλλά αυτό δεν μας πτοεί· αγέρωχοι μες στον μικρόκοσμό μας, επαναπαυόμαστε στις ιδεοληπτικές μας αρχές και ας έχουμε άδικο· το εγώ μας μην πληγωθεί και δεν πάνε στον διάολο όλα τα (ενιστάμενα) υπόλοιπα. Δεν βρίσκουμε, όμως, άκρη εάν συνεχίζουμε να αντιδρούμε κατ' αυτό τον τρόπο. Ελεγε ένας φίλος μου -το 'χω ξαναγράψει- «και τι τη θες την άκρη;». Ελα, ντε. Απλώς, επειδή θίγω τη βαθύτητα της γραφίδας, ψάχνω ο ίδιος μιαν άκρη, διότι δεν πιστεύω ότι οι συγγραφείς είναι πρόσωπα, μάλιστα πιστεύω ακριβώς το αντίθετο (γι' αυτούς που τολμάνε να γράφουν ιστορίες, μυθιστορίες, ποίηση, δοκίμιο, Ιστορία, ψυχογλωσσικά και λοιπά). Επιμένω, όμως, ότι ο κάτοχος της γραφίδας οφείλει να είναι σεμνός, απελευθερωμένος από ιδεολογίες, ήσυχος, φειδωλός και εγκρατής· να μπορεί να συνομιλεί με τους αναγνώστες ακόμη και όταν αυτοί διαφωνούν μαζί του. Αυτό είναι το αλάτι της Δημοκρατίας. Ακούμε και μιλάμε για τη μειονότητα στη Θράκη κι ελάχιστοι έχουμε επισκεφτεί τον τόπο. Παρά ταύτα λέμε (ανοησίες οι πλείστοι, αλλά ποιος νοιάζεται· η παρουσία μας μετράει) ότι γνωρίζουμε. Λίγος σεβασμός στη διαφορετικότητα δεν βλάπτει.
