Οταν -το 1081- ανέβηκε στον θρόνο του Βυζαντίου ο στρατηγός Αλέξιος Α' Κομνηνός βρήκε ένα πλήθος μικρών, μεσαίων και μεγάλων τιτλούχων στην Κωνσταντινούπολη. Τίτλοι, που ενώ άλλοτε απονέμονταν σε εξαιρετικές περιπτώσεις και σε ελάχιστους εξέχοντες άνδρες -π.χ. πατρίκιοι, πρωτοσπαθάριοι, σπανθαροκανδιδάτοι κ.λπ.- και σήμαιναν πολλά για τους κατόχους τους, τώρα, δηλαδή στα χρόνια πριν από τον Αλέξιο, είχαν βγει στον πλειστηριασμό και μπορούσε κανείς να τους αγοράσει: ήταν ένας εύκολος τρόπος να γεμίζει το αυτοκρατορικό ταμείο.

Ο Αλέξιος, λοιπόν, θέλοντας να καθιερώσει μια νέα τάξη πραγμάτων, δημιούργησε για τους συγγενείς του, αλλά και για τους δικούς του ανθρώπους, νέους τίτλους, με τους οποίους αυτοί προωθήθηκαν στην κορυφή της ιεραρχίας, όπως του «σεβαστοκράτορα», που καθιερώθηκε ως ανώτερος του «καίσαρα».

Φαίνεται, όμως, ότι έλειψε η απαιτούμενη φαντασία για την επινόηση και άλλων νέων τίτλων. Ετσι, οι άνθρωποι που ο Αλέξιος Α' προώθησε πήραν τους εξής περίεργους τίτλους: «Σεβαστός», «πρωτοσέβαστος» -ώς εδώ καλά-, «πανυπερσέβαστος», «σεβαστοϋπέρτατος» -εδώ αρχίζουν οι γλωσσοδέτες-, «πανσεβαστοϋπέρτατος», «πρωτοπανσεβαστοϋπέρτατος», «πρωτοπανεντιμοϋπέρτατος» και πάει λέγοντας. Παρά το γελοίον του πράγματος, ο Αλέξιος τα πήγε αρκετά καλά στα 37 χρόνια (1081-1118) της βασιλείας του. Αν εξαιρέσουμε, φυσικά, τον τρόμο των αυλικών κάθε φορά που μπέρδευαν τον «πρωτοπανεντιμοϋπέρτατο» και τον προσφωνούσαν «πρωτοσεβαστοϋπέρτατο»! Ούτε ψύλλος στον κόρφο τους…