Του Γιώργου Σταματόπουλου
Η συνείδηση φαίνεται να αναπτύχθηκε στην περίοδο που οι άνθρωποι ένιωσαν την ανάγκη να επικοινωνήσουν, πριν από τη νόηση και έξω από ψυχόρμητα. Αυτή με τη σειρά της γέννησε τη γλώσσα, πυρπόλησε το πνεύμα, έκανε τους διαχωρισμούς μεταξύ σώματος και ψυχής, πνεύματος και ύλης, πραγματικότητας και ονείρου, εξουσίας και υποτακτικών και λοιπά. Δεν έχει νόημα εάν αυτό ισχύει, έτσι κι αλλιώς υπόθεση και ερμηνεία είναι (όποιος επιθυμεί ας καταθέσει κάτι διαφορετικό ή πιο λογικό ή ό,τι θέλει, αρκεί να «εκτεθεί»). Είτε μεταφυσικοί είτε ορθολογιστές είμαστε, έχουμε υποχρεωθεί να είμαστε έτσι· και οι μεν και οι δε ξεκινάμε από μια πίστη, άλλος τη λέει μεταφυσική, άλλος ορθολογική, δεν παύει, όμως, να είναι πίστη (η επιστήμη δεν είναι το παν…).
Η πολιτική προσπάθησε να τα μπαλώσει, να πει ορθά-κοφτά ότι πρέπει οι άνθρωποι να ομονοήσουν ό,τι και να κατεβάζει η γκλάβα τους, ό,τι και να προβάλλουν το σώμα τους, οι κινήσεις τους, ο φτωχός λόγος τους. Κάτι πήγε να γίνει στις αρχές γέννησης της πολιτικής από τους αρχαίους Ελληνες, φάνηκε όμως σχετικά σύντομα ότι ο ορθός λόγος είναι πολύ κατώτερος αυτού που διακηρύσσει ότι είναι, δηλαδή ο κυρίαρχος άρχων της ανθρώπινης συμπεριφοράς.
Επανέρχομαι στη μικρότητα του ορθού λόγου διότι πολλοί τον επικαλούνται στην κάθε μέρα, στην κάθε μας πράξη ως πανάκεια και αντί να επιφέρει ίαση σωρεύει ασθένειες και τραγελαφικά αποτελέσματα στις κοινωνικές σχέσεις, ειδικά σε μια προεκλογική περίοδο όπου αποδεικνύεται ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα αλλά ο άνθρωπος υπανθρωπίζεται, ποιος νοιάζεται πια…
Οι «δικοί» μας να επικρατήσουν, να μπουν στα ψηφοδέλτια, να κυριαρχήσουν· μόνοι αυτοί, αδέκαστοι, αμόλυντοι κι ένας αμητός ακόμη ανοησιολογιών. Ο βιωματικός τους κόσμος είναι φτωχός μεν, αρκεί όμως όταν μπολιάζεται από ιδεολογίες σκοπιμότητας (και ποια ιδεολογία δεν ωθείται από τη σκοπιμότητα) να δελεάσει ακόμη και ικανούς ανθρώπους να προστατεύσουν αυτή τη φτώχεια (διότι γνωρίζουν ότι αυτοί οι φτωχοί υποψήφιοι θα σταθούν ικανοί να ικανοποιήσουν τα δικά τους συμφέροντα).
Φαύλος κύκλος; Ναι, αλλά και όχι. Εάν πειστούν (α μπα) ότι η προεκλογική διαδικασία είναι ένας ευτελισμός της πολιτικής, ίσως και ο εκφυλισμός της, τότε, ναι, θα πάψει ο κύκλος να είναι φαύλος, θα αναδείξει πολλούς άλλους ομόκεντρους, αλλά όμορφους, ανθρώπινους. Θα καταρρεύσει ο πήλινος κόσμος της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, η αλαζονεία αυτού του κόσμου, η τάχα μοναδικότητά του. Μαζί του θα γκρεμιστεί και ο κομπασμός περί καθολικής γνώσης, έλλογης επιστήμης, θρησκείας, μεταφυσικής και λοιπά. Ολοι μαζί στον αγώνα: αδέλφια, ξαδέλφια, κουμπάροι, κομματόκυνες, αφελείς, καιροσκόποι, χαζοχαρούμενοι και λοιπά θα σώσουμε το παροντικό μας είναι. Ας είναι…
