Του Γιάννη Σβώλου

Πολύ σκληροί για να πεθάνουν, οι μουσικοί του κουαρτέτου εγχόρδων «Τετρακτύς» επιμένουν παρά την κρίση να δίνουν συναυλίες, προσφέροντάς μας δυνατές μουσικές συγκινήσεις. Επιπλέον εμμένουν –ευτυχώς!– στο στίγμα που έθεσαν εξ αρχής: την προσφορά προγραμμάτων στα οποία οι κλασικοί συνυπάρχουν με τους μοντέρνους.

Στην πρόσφατη συναυλία τους στην αίθουσα «Δημήτρης Μητρόπουλος» έπαιξαν έργα Σοστακόβιτς, Μποροντίν και Σούμπερτ. (29/4/2014). Η ακρόαση έδειξε ότι το σύνολο έχει σαφώς αποκτήσει μεγαλύτερη πείρα, συνοχή και αυτοπεποίθηση απ’ ό,τι διέθετε όταν συμμετείχε στις ευρωπαϊκές συναυλίες του κύκλου Rising Stars 2011-12: τονική ασφάλεια, συνοχή και δέσιμο της εκφοράς, εσωτερικές μουσικές και εκφραστικές ισορροπίες, συνολική σύλληψη των εκτελέσεων είναι ασυζητητί καλύτερες από τότε. Ωστόσο, κάποιες ενστάσεις –τώρα πλέον μόνον στην ερμηνεία- εξακολουθούν να ισχύουν.

Παραμένει φανερό ότι οι «Τετρακτύς» κινούνται με μεγαλύτερη σιγουριά στο ρεπερτόριο του 20ού αιώνα όπου το φάσμα των όσων καλούνται να εκφράσουν ταιριάζει στην σύγχρονη, νεανική ιδιοσυγκρασία τους. Η ερμηνεία του σκυθρωπού «Κουαρτέτου αρ.7» του Σοστακόβιτς έρρευσε με ευστοχία στην έκφραση, αθλητική ενέργεια και νεύρο στην απόδοση των ρυθμικά μηχανιστικών παραγράφων. Από την άλλη, δίχως να σημειώνονται τεχνικές υστερήσεις ή λάθη, στο «Κουαρτέτο αρ.2» του Μποροντίν αισθανόταν κανείς κάποια αμηχανία στον χειρισμό της πληθωρικής ρομαντικής μελωδίας, η οποία, παρά την ακριβή, καλλιγραφική της εκτύλιξη, δεν αναπτύσσονταν στον αναμενόμενο αυτονόητο κορεσμό. Στο «Κουιντέτο εγχόρδων» του Σούμπερτ συνέπραξε με τους «Τετρακτύς» ο τσελίστας Νικόλας Καβάκος. Και εδώ, παρ’ ότι δεν έλειψαν ορμή, πάθος και νεύρο, η εκφραστική παλέτα και το βάθος ανάδειξης του δομικού συντακτικού της μουσικής πρόβαλαν αδρομερή.