Του Γιώργου Σταματόπουλου
Μου γράφει, μεταξύ άλλων, φίλος καθηγητής: «Ο τρόπος συγκρότησης των δημοτικών ψηφοδελτίων είναι προβληματικός και εξόχως απολίτικος. Ενδιαφέρει η συνάθροιση ατόμων, και όχι το περιεχόμενο, η προηγούμενη συλλογική δράση, η άποψη, το όραμα κ.λπ. Ψηφοδέλτια αχταρμάδες, ένας πολιτικός χυλός (ούτε καν πολιτικός), κάθε καρυδιάς καρύδι, πουθενάκηδες όπως τους αποκαλώ και αδρανείς ως επί το πλείστον. Εκφραστές ή υποστηρικτές του παλιού καθεστώτος, που μας έφερε ώς εδώ. Που μαζεύτηκαν (τους μάζεψαν) για να φτιάξουν απλώς ψηφοδέλτιο, τίποτε απολύτως άλλο! Χωρίς συλλογικές και αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, χωρίς τίποτε. Πώς θα λειτουργήσουν αυτές οι «συναθροίσεις» χωρίς κάποια βάση θέσεων και αρχών; Πώς θα συνεννοηθούν τόσοι ετερόκλιτοι;».
Και καταλήγει: «Είμαι απογοητευμένος με τον τρόπο με τον οποίο η πλειονότητα της κοινωνίας εξακολουθεί να λειτουργεί. Και πάλι οι μηχανισμοί, τα σόγια, η προβολή, η κοσμικότητα θα επικρατήσουν· πουθενά ο ορθός πολιτικός λόγος, η ουσία, το περιεχόμενο, η άμεση δημοκρατία».
Μάλιστα. Τι να πω, πώς να διαφωνήσω; Ελα που έτσι γίνονται οι συνδυασμοί, ακόμη και σήμερα, έλα που ο κόσμος έχει συνηθίσει να παίρνουν άλλοι αποφάσεις γι’ αυτόν· ας γκρινιάζει ασταμάτητα μετά, την κρίσιμη ώρα της απόφασης ο καθείς αποσύρεται στο καβούκι του και αφήνει άλλους να τον, τάχα, αντιπροσωπεύουν. Οι αντιπρόσωποι, όμως, άμα τη εκλογή τους, τραβάνε τον δικό τους δρόμο: πώς θα αποκομίσουν οι ίδιοι και οι δικοί τους οφέλη είναι το πρώτο βήμα και έπονται άλλα που έχουν να κάνουν με την ικανοποίηση της ματαιοδοξίας τους περισσότερο. Καρφάκι δεν τους καίγεται για το πώς θα βελτιωθεί ο δήμος, πώς θα εξαλειφθεί η φτώχεια, πώς θα ανακουφιστούν τέλος πάντων τα μικρομεσαία κοινωνικά στρώματα. Ελάχιστοι από τους δημοτικούς άρχοντες έχουν πραγματικά μακρόπνοα, κοινωνικής δομής σχέδια και όραμα για το μέλλον του δήμου τους. Επιπροσθέτως, είναι τέτοια η «καλλικρατική» διάρθρωση των υπηρεσιών ώστε δημιουργούνται στεγανά και δύσκολα πάει ένα λαϊκό αίτημα στο δημοτικό συμβούλιο· και εάν πάει θα έχει προειλημμένη, στα μέτρα των συμβούλων, απόφαση.
Εχει παραπάνω από δίκιο ο φίλος καθηγητής. Εάν δεν συμφωνήσουν όλοι σ’ ένα κοινό πρόγραμμα βασισμένο σε αρχές και αξίες υπέρ του ανθρώπου, κατά συνέπεια υπέρ του δημότη, ο κάθε δήμαρχος θα λύνει και θα δένει, θα κόβει και θα ράβει, ικανοποιώντας μερικούς (ισχυρούς) και περιπαίζοντας τους πολλούς (δίνοντας ψιχία…). Εχει δίκιο, αλλά πού να το βρει; Χρειάζεται το ξύπνημα της κοινωνίας πρώτα· αργεί, όμως.
