Της Λίνας Χρήστου- Διαούρτα*

Λίγες μέρες πριν από τις εκλογές και τα ΜΜΕ ελάχιστα βοήθησαν την κοινωνία να μάθει να συγκρίνει και να ξέρει τι και γιατί αποφασίζει. Ελάχιστα από τα καυτά κοινωνικά ζητήματα, όπως η ποιότητα ζωής στην πόλη και κυρίως στις γειτονιές, αναδείχτηκαν ώστε να πιεστούν και οι υποψήφιοι να απαντήσουν.

Ζούμε κυριολεκτικά σε συνθήκες ανθρωπιστικής κρίσης. Εκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε υγειονομικές υπηρεσίες. Μόνο από τους ασφαλισμένους στο ΟΑΕΕ (πρώην ΤΕΒΕ) 1.800.000 άνθρωποι (οι ασφαλισμένοι και τα μέλη των οικογενειών τους) έχουν απολέσει λόγω κρίσης και αδυναμίας καταβολής των εισφορών τους το ανθρώπινο δικαίωμα της ιατροφαρμακευτικής κάλυψης.

Τι θα μπορούσε να κάνει ένας δήμος που πραγματικά νοιάζεται για τους δημότες του σε τόσο δραματικές καταστάσεις: Το πρώτο και κυριότερο, να ηγηθεί μιας κοινωνικής έγερσης αλληλεγγύης. Να δημιουργήσει δημοτικά ιατρεία στα δημοτικά διαμερίσματα. Να συνδεθεί με όλα τα κοινωνικά ιατρεία που λειτουργούν εθελοντικά και να τα βοηθήσει έτσι ώστε να στεγαστούν σε δημοτικά κτίρια και να αποκτήσουν την ανάλογη νομιμοποίηση. Να επεκτείνει τον θεσμό των κοινωνικών φαρμακείων. Να δημιουργήσει κινητές μονάδες άμεσης βοήθειας.

Αντιθέτως, δύο από τα πολυπληθέστερα διαμερίσματα της πόλης, το 6ο και το 5ο, στερούνται δημοτικών ιατρείων, το δε 7ο δεν είχε ποτέ, με το πρόσχημα πως εκεί υπάρχουν πολλά νοσοκομεία. Και οι ανασφάλιστοι αυτής της πόλης που ολοένα και αυξάνουν πού θα βρουν βοήθεια; Ο δήμος δεν έχει καμιά υποχρέωση απέναντί τους; Αλλά τι συζητάμε; Εδώ επί τέσσερα χρόνια δεν θεσμοθετήθηκαν καν τα δημοτικά ιατρεία, ούτε διευθετήθηκαν οι εργασιακές σχέσεις των εργαζομένων σ’ αυτά, παρότι ακόμα και ο «Καλλικράτης» προβλέπει την ύπαρξη τέτοιων θεσμών στους δήμους.

Σκεφτείτε πόση βοήθεια θα είχαν οι κάτοικοι αυτής της πόλης από τη λειτουργία δημοτικών ιατρείων που θα αναλάμβαναν από την αποκατάσταση μικρών βλαβών, την πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας, τη συνταγογράφηση και τη χορήγηση φαρμάκων, μέχρι τους εμβολιασμούς των παιδιών στα σχολεία, τη φροντίδα της ψυχικής υγείας των εφήβων αλλά και των οικογενειών -ειδικά αυτή την εποχή που «σαρώνουν» οι ψυχικές ασθένειες. Σκεφθείτε πόσο μεγάλη βοήθεια θα ήταν για τους γονείς, είτε εργαζόμενους είτε ανέργους, να μπορούν τα παιδιά τους να σιτίζονται στους παιδικούς σταθμούς ή στα σχολεία και να μη λιποθυμούν από την πείνα. Αντίθετα, τα τελευταία έξι χρόνια έχουν κλείσει 15 δημοτικοί παιδικοί σταθμοί.

Θα μπορούσε ο δήμος να αναπλάσει εγκαταλειμμένα κτίρια, να μετατρέψει κάποια από αυτά σε δημοτικά λουτρά, όπου οι χιλιάδες άστεγοι μαζί με όσους δεν έχουν καν πρόσβαση σε νερό να μπορούν τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα να πλένουν το ταλαιπωρημένο και ευπαθές από τις συνθήκες ζωής κορμί τους. Στους χώρους αυτούς μπορούν επίσης να λειτουργούν πλυντήρια και στεγνωτήρια ώστε τα βρόμικα ρούχα να παραδίδονται καθαρά.

Αν δημιουργήσεις κίνημα, αν εμπνεύσεις τον λαό, η ανταπόκριση σε όλα αυτά θα είναι μεγάλη και λυτρωτική για τους προσφέροντες και τους αποδέκτες. Αυτό σημαίνει ηγεσία πόλης σε κρίσιμους και δύσκολους καιρούς. Η κρίση είναι οξύτερη στη χώρα μας σε σχέση με τις άλλες χώρες του Νότου, όχι γιατί τα οικονομικά στοιχεία είναι τόσο δυσμενή και η κυβέρνηση τόσο υποτακτική. Είναι τόσο άγρια γιατί κορυφαίοι θεσμοί, όπως η τοπική αυτοδιοίκηση που θα μπορούσε να κρατήσει ενωμένη και όρθια την κοινωνία, λειτουργούν κατ’ εικόνα και ομοίωση του φαύλου πελατειακού συστήματος.

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

* Οδοντίατρος-υγιεινολόγος, υποψήφια δημοτική σύμβουλος Δήμου Αθηναίων με την «Ανοιχτή Πόλη»