Λίγες μέρες πριν ξεκινήσει η μεγαλύτερη κινηματογραφική διοργάνωση του κόσμου, σημειώνουμε τα SOS, όσα περιμένουμε με ανυπομονησία να δούμε. Το ένα είναι, βέβαια, ελληνικό, το «Xenia» του Πάνου Χ. Κούτρα

Της Λήδας Γαλανού

Την Τετάρτη 14 Μαΐου, όσο η Ελλάδα θα προετοιμάζεται για τις δημοτικές εκλογές, στη Νότια Γαλλία το lobbying θα είναι απόλυτα κινηματογραφικό. Την αυλαία του θ’ ανοίξει, για 67η χρονιά, το Φεστιβάλ Κανών, στολίζοντας τη βιτρίνα του παγκόσμιου σινεμά με ό,τι πιο λαμπερό, ό,τι πιο στιβαρό και (λίγο πιο δίπλα) ό,τι πιο αιχμηρό βγήκε τους προηγούμενους μήνες από τους κινηματογραφιστές του κόσμου.

Με δεδομένο ότι σ’ ένα καλό φεστιβάλ οι προσδοκίες πάντα ανατρέπονται, λίγες μέρες πριν από την έναρξη σημειώνουμε τα SOS, όσα με ανυπομονησία περιμένουμε να δούμε.

● Η Γκρέις Κέλι επιστρέφει στην Κυανή Ακτή. Το «Grace of Monaco» θα είναι η επίσημη ταινία έναρξης του Φεστιβάλ Κανών, σκηνοθετημένο από τον Ολιβιέ Νταάν, με τη Νικόλ Κίντμαν στον πρωταγωνιστικό ρόλο και, φυσικά, στο κόκκινο χαλί και… άβυσσο κουτσομπολιών πίσω από την ταινία. Οι παραγωγοί αδελφοί Γουάινστιν ζητούν διαφορετικό φινάλε για το φιλμ, το παλάτι των Μονεγάσκων κατηγορεί το σενάριο για ανακρίβειες, αλλά το Φεστιβάλ δηλώνει ότι θα παρουσιάσει την εκδοχή του σκηνοθέτη, γιατί «δεν υπάρχει άλλη εκδοχή»: όταν το σινεμά συναντά τη ζωή, συνήθως επικρατεί το πρώτο!

● Παγκόσμια πρεμιέρα για το «Xenia» του Πάνου Χ. Κούτρα. Η νέα ταινία του δημιουργού της «Στρέλλας» θα κάνει πανηγυρικά τα αποκαλυπτήριά της στο «Ενα Κάποιο Βλέμμα», στο τμήμα του επίσημου προγράμματος του Φεστιβάλ όπου πριν από λίγα χρόνια λανσαρίστηκε και ο «Κυνόδοντας» του Γιώργου Λάνθιμου. Με κομμένη την ανάσα περιμένουμε την προβολή της, τη Δευτέρα 19 Μαΐου.

● Vive Pierre Lescure. Με την αποχώρηση του Ζιλ Ζακόμπ (ο οποίος βρίσκεται για τελευταία χρονιά, τιμητικά, στην κεφαλή του Φεστιβάλ), τη θέση του προέδρου του Φεστιβάλ Κανών ανέλαβε ο Πιερ Λεσκίρ, διακεκριμένος Γάλλος δημοσιογράφος και παραγωγός, διευθυντής του μιντιακού κολοσσού Canal+ από την ίδρυσή του, το 1984, ώς το 2002. Παρότι την επιλογή του προγράμματος υπογράφει ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ, Τιερί Φρεμό, και παρότι ο Λεσκίρ αναλαμβάνει επισήμως καθήκοντα με τη λήξη της φετινής διοργάνωσης, η επιμονή του στο καλλιτεχνικό σινεμά έναντι του γκλάμουρ διαπερνά ήδη την ατμόσφαιρα του 67ου Φεστιβάλ Κανών.

● Ο Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ βάζει φωτιά στ’ αστέρια. Είναι ένας από τους σύγχρονους σκηνοθέτες που θαυμάζουμε, επίμονα, περισσότερο, αν και τα τελευταία χρόνια μάς σερβίρει τη μια απογοήτευση μετά την άλλη. Φέτος, με το «Maps to the Stars», ιστορία αποκαθήλωσης της χολιγουντιανής αίγλης, με πρωταγωνιστές την Τζούλιαν Μουρ, τη Μία Γουασικόφσκα, τον Τζον Κιούζακ και τον Ρόμπερτ Πάτινσον, ο Κρόνενμπεργκ υπόσχεται ένα βίαιο και σκοτεινό ανθρώπινο δράμα, όπως ακριβώς μας αρέσει.

● Οι αδελφοί Νταρντέν βάζουν τη Μαριόν Κοτιγιάρ να καθαρίσει. Οι Ζαν-Πιερ και Λικ Νταρντέν, μόνιμοι επισκέπτες του Φεστιβάλ Κανών και βραβευμένοι με δύο δίκαιους Χρυσούς Φοίνικες (για τη «Ροζέτα» το 1999 και το «Παιδί» το 2005) αλλά και το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής το 2011 για το αριστουργηματικό «Παιδί με το Ποδήλατο», επιστρέφουν με τη μεγαλύτερη Γαλλίδα σταρ των ημερών μας ως πρωταγωνίστρια, στην ιστορία μιας καθαρίστριας προς απόλυση που δοκιμάζεται στον εργασιακό ακτιβισμό, στην ταινία «Δύο μέρες, μία νύχτα».

● Ποντάρετε στον Τσεϊλάν. Ο Τούρκος σκηνοθέτης Νουρί Μπιλγκέ Τσεϊλάν κέρδισε, το 2011, το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής με το «Κάποτε στην Ανατολία». Φέτος επανέρχεται με το «Winter Sleep», την ταινία που παρά τις τρεισήμισι ώρες της διάρκειάς της προβλέπεται να μη μας αφήσει να κλείσουμε μάτι και, σύμφωνα με τα τρέχοντα στοιχήματα, να φύγει από τις Κάννες με τον Χρυσό Φοίνικα, ως το μεγάλο φαβορί του Φεστιβάλ.

● Ο τελευταίος χορός του Κεν Λόουτς. Το «Jimmys’ Hall», η νέα ταινία του Βρετανού δημιουργού που άφησε τη σφραγίδα του στο σύγχρονο πολιτικό σινεμά, αφηγείται την ιστορία του Τζέιμς Γκράλτον, ενός κομμουνιστή που στη δεκαετία του 1920, αντιστάθηκε στον αυστηρό έλεγχο της καθημερινής ζωής από την Καθολική Εκκλησία και κυνηγήθηκε άγρια για την αίθουσα χορού, την οποία λειτουργούσε στο Λέιτριμ της Ιρλανδίας και μέσα από την οποία κήρυττε τις απόψεις του. Δεν είναι απλώς ότι μια νέα ταινία του Λόουτς προκαλεί ούτως ή άλλως το ενδιαφέρον μας. Είναι και ότι, σύμφωνα με τη δήλωση του ίδιου του σκηνοθέτη, αυτή θα είναι η οριστικά τελευταία κατάθεσή του στο σινεμά.

● Τρισδιάστατος Ζαν-Λικ Γκοντάρ. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν αφήσει το όνομα του Γκοντάρ στην ιστορία. Ο ίδιος ο Γάλλος auteur τούς εμποδίζει να τον κλείσουν σε κουτάκι με ετικέτα, ανατρέποντας ακόμα, με την κάθε καινούργια ταινία του, τη δική του φιλμογραφία και το σύγχρονο σινεμά εν γένει. Το τελευταίο πόνημά του, «Adieu au Langage», είναι μια φιλοσοφική λούπα γυρισμένη στερεοσκοπικά, σε 3D. Ο Γκοντάρ θα απουσιάζει από τις Κάνες – εμείς θα καθίσουμε φρόνιμα στην καρέκλα μας και θα δεχτούμε πρόθυμα τις κινηματογραφικές σκέψεις του.

● Δικό του, δικό της. Το «Eleanor Rigby» του Νεντ Μπένσον, σκηνοθετικό ντεμπούτο του 34χρονου Νεοϋορκέζου, θέλαμε να το δούμε από τη στιγμή που ανακοινώθηκε, πριν από δυο χρόνια. Και, επιτέλους, έφτασε η στιγμή. Η ιστορία του έρωτα και του χωρισμού της Ελινορ και του Κόνορ Ρίγκμπι, με την Τζέσικα Τσαστέιν και τον Τζέιμς ΜακΑβοϊ να ενσαρκώνουν τους δυο κεντρικούς ήρωες, εκτυλίσσεται εις διπλούν, μία φορά από τη δική της, γυναικεία, πλευρά και μια από τη δική του, την αντρική. Εφετζίδικο πείραμα ή καθηλωτικό συναισθηματικό ταξίδι; Σε μια βδομάδα θα γνωρίζουμε.

● Καλώς τον Ράιαν Γκόσλινγκ. Ο πιο σέξι άντρας του κόσμου έχει και μυαλό. Αυτό, τουλάχιστον, μοιάζει να θέλει ν’ αποδείξει με την πρώτη ταινία που υπογράφει ως σκηνοθέτης και σεναριογράφος, το «Lost River», που θα παρουσιαστεί στο «Ενα Κάποιο Βλέμμα», ένα μεταμοντέρνο παραμύθι φαντασίας με πρωταγωνίστρια την Κριστίνα Χέντρικς, την εκρηκτική Τζόαν του «Mad Men». Αν ο Ράιαν Γκόσλινγκ βρίσκεται στην αίθουσα την ώρα της προβολής, δεν ορκιζόμαστε ότι θα παρακολουθήσουμε την ταινία.