Της Αλλοπάρ*
Πέρα απ' την αμοιβαία αγάπη που έχουμε με τον δικό μου -εγώ γι' αυτόν κι εκείνος για μένα- υπάρχει κάτι ακόμα που μας συνδέει: κι οι δυο μας δεν ανεχόμαστε τους δυνατούς κρότους και θορύβους. Οπως ίσως γνωρίζετε, όταν με βρήκε ο δικός μου, μισοπεθαμένη, σκελετωμένη και δηλητηριασμένη -θα πέθαινα αν δεν με πήγαινε αμέσως στον γιατρό- το είχα σκάσει απ' τον πρώην δικό μου, που ήταν κυνηγός, μόλις έριξε την πρώτη τουφεκιά. Ετρεχα μέρες σαν τρελή για να ξεφύγω απ' τα 170 ντεσιμπέλ, που μου έσπασαν τ' αυτιά.
Ε, κάτι ανάλογο συνέβη και στον δικό μου, πολλά χρόνια πριν. Ηταν αρχές του 1970 όταν προσλήφθηκε στην Ολυμπιακή Αεροπορία, που τότε την είχε ακόμα ο Ωνάσης. Τοποθετήθηκε ως υπάλληλος στα «εμπορεύματα», δηλαδή είχε την ευθύνη να φορτωθούν βαλίτσες και λοιπά εμπορεύματα στο σωστό αεροπλάνο, ανάλογα με τον προορισμό τους. Η δουλειά γινόταν στην πίστα, χειμώνα-καλοκαίρι, με καύσωνα ή καταιγίδα. Το πιο δύσκολο κομμάτι ήταν να αποφεύγεις να βρεθείς ξαφνικά πίσω απ' την τουρμπίνα -ή τις τουρμπίνες- κάποιου άλλου αεροπλάνου, που εκείνη την ώρα ξεκινούσε να πάρει θέσει απογείωσης. Δεν ήταν μόνο ότι έβγαζε έναν κατάμαυρο καπνό -τον οποίο βέβαια ανέπνεες- αλλά ήταν κι ο φοβερός θόρυβος της μηχανής: πάνω από 140 ντεσιμπέλ! Και μάλιστα ο θόρυβος αυτός ήταν παρατεταμένος, διαρκούσε περίπου 30-40 δευτερόλεπτα.
Αν σκεφτεί κανείς ότι, χωρίς ωτασπίδες, προκαλούνται βλάβες στο ανθρώπινο αυτί όταν εκτίθεται σε θορύβους 120 ντεσιμπέλ, θα καταλάβετε το γιατί ο δικός μου δεν άντεξε στη συγκεκριμένη δουλειά πάνω από 8 μήνες. Ενα αυγουστιάτικο μεσημέρι, με την άσφαλτο στην πίστα να λιώνει και να κολλάει στις λαστιχένιες σόλες των παπουτσιών του, ο δικός μου φρόντιζε να φορτωθούν σωστά τα εμπορεύματα της πτήσης για Λονδίνο. Εκείνη την ώρα, απορροφημένος απ' τη δουλειά, δεν πρόσεξε και βρέθηκε πίσω απ' τις τουρμπίνες ενός άλλου αεροπλάνου που ξεκινούσε. Ο θόρυβος του τρύπησε τ' αυτιά, χώρια που τυλίχτηκε μέσα σ' ένα μαύρο σύννεφο πυκνού καπνού. Δέκα λεπτά αργότερα, στο γραφείο του διευθυντή εμπορευμάτων υπέβαλε την παραίτησή του. Γύρισε σπίτι, έκανε ένα μπάνιο, ξανάγινε άνθρωπος και… κατέληξε δημοσιογράφος. Κάθε εμπόδιο για καλό, που λέμε. (Ισως, μια «περηφάνια» που 'χει στο αριστερό του αυτί να οφείλεται σ' εκείνη τη φριχτή εμπειρία του στην πίστα του παλαιού αεροδρομίου του Ελληνικού…).
Μιας και μιλήσαμε για ντεσιμπέλ (μονάδα μέτρησης της έντασης του ήχου), ας δώσω και μερικά ακόμα στοιχεία. Μια συνηθισμένη συζήτηση φτάνει τα 60 ντεσιμπέλ. Μέσα στο τούνελ του μαγνητικού τομογράφου τα ντεσιμπέλ ανεβαίνουν στα 100. Το πέρασμα ενός λεωφορείου χτυπάει 80-90. Είπαμε ότι το ανθρώπινο αυτί αρχίζει να υποφέρει απ' τα 120 και πάνω. Για τους σκύλους δεν γνωρίζουμε τα όρια. Γνωρίζουμε όμως ότι εξαιτίας των συχνών πυροβολισμών, οι κυνηγετικοί και αστυνομικοί-στρατιωτικοί σκύλοι εμφανίζουν προβλήματα ακοής, αφού κάθε «μπαμ» είναι και 170 ντεσιμπέλ.
* Η Αλλοπάρ μου είναι η αγαπημένη μου σκύλα, πανέμορφη ασπρόμαυρη σετερίνα, πλην κροτοφοβική και αλλοπαρμένη. Μέχρι να κλείσω καλά όλες τις τρύπες της περίφραξης του πίσω κήπου «της», την κοπάναγε κι έτρεχε σαν τρελή στα πέριξ κάθε φορά που άκουγε βροντή, τουφεκιά ή καμιά δυνατή εξάτμιση.
