Μια άνιση βραδιά, που ευτυχώς ολοκληρώθηκε με μια θαυμάσια εκτέλεση της Συμφωνίας αρ.2. Κι όλα αυτά ενώ περιμέναμε τον υπουργό Πολιτισμού να επιλέξει νέο καλλιτεχνικό διευθυντή στην ορχήστρα

Του Γιάννη Σβώλου

Ενώ ο υπουργός Πολιτισμού όδευε στο να δώσει –αναγκαστικά πλέον!– γόρδια λύση στην αδιέξοδη άσκηση τριγωνομετρίας με θέμα την επιλογή νέου καλλιτεχνικού διευθυντή της ΚΟΑ, η ορχήστρα έδινε τη δεύτερη συναυλία του φετινού κύκλου Μπραμς στο Μέγαρο Μουσικής υπό τον Γερμανό αρχιμουσικό Μάρκους Μπος (2/5/2014). Οι εντυπώσεις που αποκομίσαμε ήσαν έντονα άνισες, κυρίως λόγω της καταφανώς άνισης προετοιμασίας των τριών έργων.

Η βραδιά ξεκίνησε με την «Τραγική εισαγωγή» σε μια μάλλον απροβάριστη ανάγνωση, στην οποία παρά τις εξαιρετικές συνεισφορές ξύλινων και χάλκινων πνευστών, ο συνολικός ήχος έπασχε ενοχλητικά από ελλιπή συγχρονισμό των εγχόρδων, θυμίζοντας παλιές, προ Χριστόπουλου, εποχές! Το «Κοντσέρτο για βιολί» ερμήνευσε ο Δημήτρης Καρακαντάς, μουσικός με γερές σπουδές στον ελληνικό και τον γερμανόφωνο χώρο. Τον 27χρονο Λαρισαίο βιολιστή, που παίζει σε ιταλικό βιολί του 18ου αιώνα, ακούσαμε για πρώτη φορά αποκομίζοντας αντιφατικές εντυπώσεις. Ασφαλώς πρόκειται για εξελισσόμενο, ταλαντούχο σολίστα, δοσμένο ολόψυχα στην τέχνη του, κάτοχο καλής τεχνικής, φορέα νεανικής, λάβρα φορτισμένης ερμηνευτικής ιδιοσυγκραστίας˙ όλα αυτά είναι ιδανικά εφόδια για όποιον καταπιάνεται με το βαρύ ρομαντικό ρεπερτόριο.

Οντως, απ’ αρχής μέχρι τέλους, το παίξιμό του διαπνεόταν από ταιριαστά υπερθερμασμένο ρομαντικό πάθος, συνδυασμένο με περίσσεια αυτοπεποίθηση στην εκφορά, αθλητική ετοιμότητα στην εξοντωτικά ανταγωνιστική σχέση σολίστα-ορχήστρας, καλή αντίληψη των δραματουργικών στόχων της γραφής.

Επιπλέον διέθετε προσωπική άποψη στον χρωματισμό της έκφρασης: το καταληκτικό Allegro από απλώς giocoso κατέληξε –ομολογουμένως συναρπαστικά!– σε φλογερό alla zingarese! Εκείνο που καταφανώς έλειψε ήταν η επαρκής ένταση του ήχου, ο οποίος πρόβαλλε γενικώς και συνεχώς αισθητά χαμηλότερος από το αυτονόητα αναμενόμενο, με αποτέλεσμα στις κορυφώσεις να υπερκαλύπτεται από την ορχήστρα.

Η βραδιά ολοκληρώθηκε θαυμάσια με μια εξαιρετικά φροντισμένη –προφανώς διεξοδικά προετοιμασμένη!– εκτέλεση της «Συμφωνίας αρ.2». Τέλεια εστιασμένα έγχορδα, ηδονικά ρευστή, χυμώδης μελωδία, εξαίσια κυματιστό ρυθμικό υπόβαθρο (α΄ μέρος), θαυμαστής συνοχής και συνολικής εποπτείας απόδοση της μουσικής δραματουργίας, λαμπερό, πανηγυρικό φινάλε! Σε όλη την εκτέλεση τα εξαιρετικά ξύλινα και χάλκινα πνευστά χάρισαν ουκ ολίγες υπέροχες στιγμές.