Του Πέτρου Μανταίου

Οταν τον τραγουδάς είναι γιαλός: «Κάτω στο γιαλό, κάτω στο περιγιάλι…», «Γιαλό να πας, γιαλό να ’ρθεις, τα λόγια μου να θυμηθείς…». Οταν τον νομοθετείς (αυθορμήτως και αυθαιρέτως) είναι αιγιαλός: «δεν θίγονται υφιστάμενες ρυθμίσεις για περιβαλλοντική προστασία αιγιαλού και παραλίας», («Εφ.Συν.» 12/5), λέει το υπουργείο Οικονομικών για το νομοσχέδιο περί αιγιαλού που προώθησε προς διαβούλευση, η οποία λήγει σήμερα. Οταν, πάλι, εξετάζεις τον αιγιαλό από παροιμιακής (λαογραφικής) απόψεως, λες π.χ.: Ή στραβός είναι ο αιγιαλός ή (εάν δεν είναι στραβός) σκαρώνουμε ένα νομοσχέδιο και τον στραβώνουμε. Οπότε επιλύεται αυτομάτως και το επόμενο διάζευγμα της παροιμίας: «ή στραβά αρμενίζουμε». Διότι, εάν κάθε τόσο στραβώνουμε το γιαλό, το αρμένισμα δεν παρουσιάζει την παραμικρή δυσκολία: ακολουθούμε την (νομοθετημένη, ποιος νοιάζεται για τη φυσική) ακτογραμμή και όπου βγάλει.

Για τυχόν απορίες επί και περί αιγιαλού και από πού κι ώς πού νομοθετεί επ’ αυτού το υπουργείο Οικονομικών, η απάντηση, αρέσει-δεν αρέσει, είναι μία και μόνη: από ενάρξεως μνημονίων, εκείνο το μακρινό 2010, ένα μόνο υπουργείο έχει αρμοδιότητα να νομοθετεί (ή να εγκρίνει νομοθετήματα άλλων υπουργείων): το υπουργείο Οικονομικών. Το υπουργείο Περιβάλλοντος, επί του προκειμένου, που αν δεν είχανε στραβωθεί οι αιγιαλοί θα ήταν το κατ’ εξοχήν αρμόδιο, ενώ, κατά το δημοσίευμα, «κάνει την… πάπια», καιρό τώρα δεν είναι ούτε υπουργείο ούτε, προπαντός, Περιβάλλοντος∙ απλώς έχει έναν προϊστάμενο που θεωρεί εαυτόν υπουργό (ποιος τον γνωρίζει, άλλο ζήτημα) κι έναν υφυπουργό (ή μήπως αναπληρωτή υπουργό;) που, όπως δείχνουν τα πράγματα, μάλλον είναι… προϊστάμενος του υπουργού ή είναι αυτός που (τον βάζουν να) κάνει τη λεγόμενη «βρόμικη δουλειά».

Δυστυχώς δεν υπάρχει (νομοθετημένη) ευθύνη μέλλοντος για πεπραγμένα του παρόντος∙ να ήξερε ο κάθε Στουρνάρας τι τον περιμένει σε βαθύ γήρας. Οχι άφοβα να κάνει το κακό και να το ρίχνει στο γιαλό…