Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης- Εικόνες τού 21ου Αιώνα (15-24 Μαρτίου)

O Δημήτρης Εϊπίδης ετοιμάζεται να δώσει γιορτινό χαρακτήρα στη φετινή διοργάνωση και να θυμίσει τις ταινίες που όλα αυτά τα χρόνια αγαπήσαμε και μας σημάδεψαν, ελληνικές και ξένες

Δεκαπέντε χρόνια συμπληρώνει φέτος το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης – Εικόνες του 21ου Αιώνα. Ο Δημήτρης Εϊπίδης δικαιούται να το γιορτάσει. Και τι καλύτερος τρόπος από ένα αφιέρωμα στις ταινίες που χαρακτήρισαν τον θεσμό από τη γέννησή του έως σήμερα;

Ετσι, στη διοργάνωση που θα πραγματοποιηθεί από 15 ώς 24 Μαρτίου θα θυμηθούμε ντοκιμαντέρ που αγαπήθηκαν και εντυπώθηκαν στη μνήμη, που διαμόρφωσαν τη φυσιογνωμία και τον χαρακτήρα του φεστιβάλ, που καθόρισαν την εξέλιξη και την πορεία του μέσα στον χρόνο. Τα θέματά τους άλλοτε είναι οικεία στον θεατή κι άλλοτε εστιάζουν σε άγνωστες πτυχές της καθημερινότητας. Πάντα, όμως, προβληματίζουν και συγκινούν, ανοίγοντας παράθυρο στον κόσμο.

Η πλήρης λίστα ταινιών του αφιερώματος θα ανακοινωθεί σύντομα. Ηδη, όμως, έχουν προγραμματιστεί:

-Το πολυβραβευμένο και αποκαλυπτικό «Η εταιρεία» των Τζένιφερ Αμποτ και Μαρκ Ακμπαρ (2003), με θέμα τις μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες που δρουν παγκοσμίως ως κυρίαρχες οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις, με ολέθριες συνέπειες.

-Η συγκινητική «Ιστορία της καμήλας που δάκρυσε» των Μπιαμπασούρεν Νταβά και Λουίτζι Φαρλόνι (2003), που με φόντο την έρημο Γκόμπι, μας ταξιδεύει στον χώρο και τον χρόνο με οδηγό τις αρχέγονες τοπικές παραδόσεις.

-Η «Λέσχη των τυχερών ανθρώπων» των Ερικ Πάουζερ και Γιόχαν Σέντερμπεργκ (1998), μελών τής ομώνυμης κολεκτίβας κινηματογραφιστών και μουσικών, που συνθέτουν ένα καταιγιστικό κολάζ ήχων και εικόνων εστιάζοντας σε μια σειρά από απίθανους χαρακτήρες.

-Το «Φθινοπωρινό χρυσάφι» του Γιαν Τενχάβεν (2010), που χρονολογεί τα κατορθώματα μιας ομάδας υπερήλικων αθλητών του στίβου.

-Το βραβευμένο «Σάρκα και αίμα μου» του Τζόναθαν Καρς (2003), πού έχει ως πρωταγωνίστρια μια γυναίκα – θετή μητέρα έντεκα παιδιών με ειδικές ανάγκες.

-Το «Από πού πάμε σπίτι μας» της Ρεμπέκα Καμίζα, που ακολουθεί ασυνόδευτους ανήλικους μετανάστες με προορισμό τις ΗΠΑ, σε μια περιπλάνηση γεμάτη εμπόδια, με πυξίδα την αβεβαιότητα.

-Το ντοκιμαντέρ «Την ήξερα όταν ήταν αγόρι» τής Γκουέν Χόουερθ (2007) καταγράφει τη μεταμόρφωσή της από άνδρα σε γυναίκα, σε αλληλεπίδραση με τον κοινωνικό και οικογενειακό της περίγυρο.

-Οι «Ασωτοι γιοι» της Κίμπερλι Ριντ (2008) μυούν με λεπτότητα τον θεατή στα μυστικά της οικογένειάς της, σε ένα φιλμ με αναπάντεχες ανατροπές.

Δεν θα λείψουν, βέβαια, τα ελληνικά ντοκιμαντέρ. Μια παρέα παιδιών διεκδικεί έναν χώρο για το αυτονόητο δικαίωμά τους στο παιχνίδι, στην ταινία «Τα παιδία δεν παίζει» των Αγγελης Ανδρικοπούλου και Αργύρη Τσεπελίκα (2009). Μια δυνατή ιστορία αγάπης ενός ηλικιωμένου ζευγαριού εκτυλίσσεται με φόντο τον Ψηλορείτη, στο ντοκιμαντέρ «Οι εραστές της Αξού» του Νίκου Λυγγούρη (2007). Μια διαφορετική πλευρά του έρωτα, ιδωμένη μέσα από χιουμοριστική ματιά, αναδεικνύει το «Sugar Τown – οι γαμπροί» του Κίμωνα Τσακίρη (2005), με πρωταγωνιστές υποψήφιους γαμπρούς από τη Ζαχάρω της Πελοποννήσου, οι οποίοι αναζητούν το άλλο τους μισό στη Ρωσία.

Η ταινία «Docville – Λασκάρεως 99, Αθήνα» της Κατερίνας Πατρώνη (2011) αποκαλύπτει το ανθρώπινο πρόσωπο της οικονομικής κρίσης μέσα από τις εξομολογητικές αφηγήσεις δύο γυναικών. Ζητήματα ταυτότητας, κουλτούρας και οικογένειας πραγματεύεται το ντοκιμαντέρ «Σαγιόμι» του Νίκου Νταγιαντα (2011), με ηρωίδα μια γυναίκα από την Ιαπωνία, η οποία ζει στην Κρήτη παντρεμένη με Ελληνα, και επισκέπτεται την πατρίδα της έπειτα από 35 χρόνια.

Το αφιέρωμα για τα 15 χρόνια του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης χρηματοδοτείται, μεταξύ άλλων δράσεων του 15ου ΦΝΘ, από την Ευρωπαϊκή Ένωση – Ευρωπαϊκό Ταμείο Περιφερειακής Ανάπτυξης, στο πλαίσιο του ΠΕΠ Κεντρικής Μακεδονίας 2007-2013.

Β. Γεωργ.