Σε αυτές τις δημοτικές εκλογές διαφαίνεται κάποια νέα προοπτική ή έστω ένας καινούργιος επαναπροσδιορισμός του θεσμού της Τοπικής Αυτοδιοίκησης; Οχι, λένε όλοι. Ιδιο σκηνικό, ίδια πρότυπα, ίδιοι ρόλοι και, κυρίως, ίδια η διαδικασία χρίσματος των αρχόντων από τα κόμματα.
Το πραγματικό συναίσθημα είναι ο εκνευρισμός που πηγάζει από το ερώτημα «αν όχι τώρα, πότε θα αναδυθεί το καινοτόμο ή ο νέος διαφωτισμός πάνω σε ζητήματα που συνοδεύουν την κουλτούρα της Αυτοδιοίκησης;». Μιλάνε κύκλοι του ΣΥΡΙΖΑ για άμεση δημοκρατία και κρατάνε τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό για τον εαυτό τους ή μιλάνε για μια άλλη πόλη και κρατάνε για τον εαυτό τους τη διαχείριση της υπάρχουσας πολεοδομίας; Ακόμη και αυτά τα λίγα που λένε για τη διαχείριση των σκουπιδιών τα παραπέμπουν στην καθαριότητα!
Ας τα αφήσουμε όμως αυτά. Ο ΣΥΡΙΖΑ κατεβαίνει στις εκλογές με τον παραδοσιακό τρόπο, μήπως έτσι καλυφθεί και το έλλειμμα ενός εμπνευσμένου λόγου Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Για να γίνει αυτό όμως πρέπει να επιτύχει βγάζοντας πολλούς βλαχοδημάρχους. Θα τα καταφέρει; Οχι, κατηγορηματικά, και γι' αυτό υπάρχει εξήγηση που βρίσκεται στη δομή της ύπαρξής του.
Εχουν διαπιστώσει οι ίδιοι, οι αντίπαλοι, οι φίλοι, οι ψηφοφόροι, ότι υπάρχει διάσταση μεταξύ «οργανωτικού ΣΥΡΙΖΑ» και «κοινωνικού ΣΥΡΙΖΑ» και, για να ακριβολογούμε, μεταξύ του κόμματος (που παίρνει τις αποφάσεις για τις επιλογές) και των ψηφοφόρων του που καλούνται να ψηφίσουν. Η διάσταση αυτή, που μπορεί να είναι και αυτοκαταστροφική, δεν αφορά καθόλου τον «οργανωτικό ΣΥΡΙΖΑ», ο οποίος, αυτοαναφορικός όπως είναι, έχει τα δικά του «συμφέροντα», έχει τους δικούς του όρους.
Για να υπενθυμίσω στους μαρξιστές διανοητές την πραγματική πολιτική ορολογία, ο «οργανωτικός ΣΥΡΙΖΑ» είναι ο ορισμός της γραφειοκρατίας, ενός δηλαδή ξεχωριστού μηχανισμού με ιδιαίτερα συμφέροντα με ξεχωριστό κόσμο που βρίσκεται σε μια διαρκή φραξιονιστική διαδικασία ιεραρχίας.
Αυτή, λοιπόν, η γραφειοκρατία δεν αφήνει τον «κοινωνικό» ΣΥΡΙΖΑ όχι να συμμετάσχει αλλά ούτε καν να πλησιάσει τις διαδικασίες. Στην περίπτωση τώρα των δημοτικών εκλογών η γραφειοκρατία, επειδή είναι νέα και αδηφάγα, εξεδίωξε τους ψηφοφόρους με τις επιλογές της και είναι βέβαιο ότι θα συμπαρασύρει το κόμμα σε αποτυχία. Αν προσθέσουμε και τον μεγάλο απόντα από αυτές τις διαδικασίες, που είναι η κοινωνία, τα πράγματα χειροτερεύουν. Τουλάχιστον ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε, έστω και συμβολικά, να στραφεί προς τα εκεί σε μια ανοιχτή κοινωνική διαδικασία εκλογής υποψηφίων και στη διαδικασία αυτή να συμμετέχει το σύνολο των κινημάτων αλλά και το σύνολο της Αριστεράς, με τη δέσμευση όποιος εκλεγεί από αυτή τη διαδικασία να υποστηριχτεί από όλους. Κάτι ανάλογο γίνεται στην Ιταλία και ο δήμαρχος του Μιλάνου (σύμβολο καπιταλιστικής πόλης) είναι αριστεριστής. Ούτε αυτό κάνει ούτε το άλλο, δηλαδή επιλογή ικανού βλαχοδημάρχου. Η ιδεολογική πίεση που δέχεται από το ΚΚΕ ο «οργανωτικός ΣΥΡΙΖΑ» είναι κάτι παραπάνω από προφανής, όπως φυσικά και η πίεση που δέχεται από μικρολόμπι που απέτυχαν αλλού και δοκιμάζονται τώρα σαν παράγοντες του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλιώς πώς μπορεί να εξηγηθεί αυτή η εμμονή στον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό σαν φαντασιακό (γιατί ούτε το δημοκρατικό ούτε το συγκεντρωτικό μπορεί να επιβάλει). Ο ΣΥΡΙΖΑ τι ακριβώς θέλει από τις εκλογές; Να συρθεί ο κόσμος πίσω από μια επιλογή που έγινε με ακατανόητα και ανόητα κριτήρια που αιωρούνται ανάμεσα στον ουρανό και τη γη; Ο αισθητός κόσμος βοά για την αποκατάστασή του «σύντροφοι».
Νώντας Σκυφτούλης
