Ο απερχόμενος καλλιτεχνικός διευθυντής της ορχήστρας τέσσερις φορές επέστρεψε στη σκηνή, την τελευταία, φανερά δακρυσμένος. Στο εξής θα τη διευθύνει σαν ένας απλός μαέστρος, με την ευθύνη να ανήκει στον διάδοχό του Στέφανο Τσιαλή
Της Ματούλας Κουστένη
Λίγα πράγματα μπορούν να συγκινήσουν όσο η τέχνη. Και η συναυλία της ΚΟΑ την Πέμπτη το βράδυ στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών ήταν μια τρανή απόδειξη. Βέβαια δεν επρόκειτο για μια τυπική συναυλία, αλλά για την προτελευταία παραγωγή του «Κύκλου Μπραμς», με την οποία έπρεπε να αποχαιρετήσουμε τον μέχρι πρότινος διευθυντή της ΚΟΑ Βασίλη Χριστόπουλο – ήταν η πρώτη φορά που ο καταξιωμένος αρχιμουσικός διηύθυνε την ορχήστρα μετά την ανακοίνωση της διαδοχής του από τον Στέφανο Τσιαλή. Χωρίς να μπορεί να φανταστεί πριν από καιρό την κατάληξη αυτής της έξοχης τριετίας, ο Β. Χριστόπουλος είχε επιλέξει για το δεύτερο μέρος της βραδιάς ένα έργο εξαιρετικά συγκινητικό (Συμφωνία αρ. 3 σε φα μείζονα, έργο 90), που όσο πήγαινε προς το τέλος σε οδηγούσε σε μια σπάνια συναισθηματική κορύφωση.
Δεν ήταν, λοιπόν, μια τυπική βραδιά με την οποία αποχαιρετά κανείς τον θεσμικό του επικεφαλής – άλλωστε κανείς από το Δ.Σ. της ΚΟΑ δεν παραβρέθηκε στο Μέγαρο. Ηταν μια συναυλία για τον μαέστρο, τους μουσικούς και τον κόσμο. Σαν μυστικό ραντεβού. Με ανόθευτο συναίσθημα, αυθορμητισμό και αρκετές καλές αναμνήσεις που πολλοί έβρισκαν την ευκαιρία να θυμηθούν σε πηγαδάκια.
Και το κοινό ήξερε γιατί ήταν εκεί. Τον ηλεκτρισμό τον ένιωθες πριν καν μπεις στην αίθουσα: το Μέγαρο είχε γεμίσει από κόσμο (καιρό είχα να δω τόσο νεαρόκοσμο) που δεν ήθελε απλώς να ακούσει μια από τις συναυλίες του αφιερώματος Μπραμς. Ούτε και για να διαπιστώσει ιδίοις όμμασι αν η πιανίστα Ανα Βινίτσκαγια θα εκτελούσε καλά το Πρώτο κοντσέρτο για πιάνο και ορχήστρα του Μπραμς (που όντως το έκανε). Ηταν εκεί για να «αποδοκιμάσει» με τον τρόπο του μια άδικη απόφαση. Για να στηρίξει μια ορχήστρα που περνά σε νέα περίοδο και αναπόφευκτα θα αναζητήσει τα πατήματά της. Και φυσικά για να ευχαριστήσει τον Βασίλη Χριστόπουλο, που ξαναέβαλε την ΚΟΑ στις ζωές μας και την οδήγησε στην πιο εξωστρεφή και δημιουργική περίοδο των τελευταίων ετών.
Το έβλεπες στη βιασύνη τους να χειροκροτήσουν διακόπτοντας κάποιες φορές τις ερμηνείες, αλλά και στο θερμό χειροκρότημα και τις φωνές, που σαν κύμα γέμισαν την αίθουσα με το που ακούστηκε η τελευταία νότα. Τέσσερις φορές υποχρεώθηκε να εκτεθεί στη φορτισμένη ατμόσφαιρα και να επιστρέψει στη σκηνή ο Βασίλης Χριστόπουλος. Την τελευταία ήταν φανερά δακρυσμένος.
Με τη συγκίνηση να χτυπάει κόκκινο, η βραδιά έκλεισε στα καμαρίνια όπου οι μουσικοί της ΚΟΑ και το κοινό περίμεναν υπομονετικά να του σφίξουν το χέρι, να τον ευχαριστήσουν για τη συνεργασία, να του πουν μια καλή κουβέντα, να τον ρωτήσουν πότε φεύγει από την Ελλάδα και κυρίως πότε θα ξαναέρθει να διευθύνει. Τελικά μάλλον υπάρχει κάτι που μπορεί να συγκινήσει περισσότερο από αυτή καθεαυτήν την τέχνη: η τέχνη σε συνδυασμό με την ευγνωμοσύνη.
Δύο ακόμα φορές θα διευθύνει την ΚΟΑ ο Βασίλης Χριστόπουλος: στις 30 Μαΐου στο Μέγαρο Μουσικής με έργα των Νταλμπαβί, Ραβέλ, Προκόφιεφ (στο βιολί η διάσημη Γιαπωνέζα Σαγιάκα Σότζι). Και στις 8 Ιουλίου -στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών- όπου στο Ηρώδειο η ΚΟΑ φιλοξενεί τη Φιλαρμονική Ορχήστρα της Νοτιοδυτικής Γερμανίας (της οποίας κορυφαίος αρχιμουσικός είναι από το 2005 ο Β. Χριστόπουλος). Στο πρώτο μέρος το γερμανικό σύνολο θα ερμηνεύσει τη μεγαλοπρεπή «Συμφωνία του Διός» του Μότσαρτ και στο δεύτερο οι δύο ορχήστρες ενώνουν τις δυνάμεις τους και μαζί θα παρουσιάσουν τη «Συμφωνία των Αλπεων» του Στράους.
