Ο σύγχρονος διάδοχος όχι ενός, αλλά πολλών «μεγάλων» τενόρων, σαγήνευσε με την ερμηνεία του στα «Τραγούδια του οδοιπόρου» του Μάλερ. Ενώ το απαιτητικό και ενδιαφέρον υπόλοιπο πρόγραμμα πρόσφερε ακόμα περισσότερα από τη συμμετοχή του Γερμανού αστέρα
Του Γιάννη Σβώλου
Ο Γερμανός τενόρος Γιόνας Κάουφμαν τραγουδά για τους Αθηναίους στο Μέγαρο Μουσικής
Γενικό προσκλητήριο σήμανε για το γνωστό κοινό του Μεγάρου Μουσικής η αθηναϊκή εμφάνιση του Γιόνας Κάουφμαν στην αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης» (13/5/2014). Oπως τις παλιές «καλές» εποχές, όλοι έσπευσαν για να δουν τον διάσημο, διεθνή τενόρο να τραγουδά, ενώ η όχληση από κλήσεις κινητών τηλεφώνων στη διάρκεια της συναυλίας υπήρξε διόλου αμελητέα.
Εξαιρετικά ενδιαφέρον, πολλαπλά απαιτητικό και γενναιόδωρο, το πρόγραμμα της Ορχήστρας Δωματίου Βιέννη-Βερολίνο πρόσφερε πολύ περισσότερα από την υπερδιαφημισμένη συμμετοχή του Γερμανού οπερατικού αστέρα και άφησε πολύ καλές εντυπώσεις. Η ορχήστρα έπαιξε δίχως αρχιμουσικό. Πρώτη δόθηκε η νεανική «Συμφωνία για ορχήστρα εγχόρδων, αρ. 10» του Μέντελσον σε μια αψεγάδιαστης ακρίβειας, κινητική, σφριγηλή, άριστα συντονισμένη ανάγνωση. Ακολούθησαν τα «Τραγούδια του οδοιπόρου» του Μάλερ σε μεταγραφή Σένμπεργκ.
Σύγχρονος διάδοχος όχι ενός αλλά πολλών «μεγάλων» τενόρων του πρόσφατου παρελθόντος –προ δεκαετίας τη δημοσιότητα μοιράζονταν ακόμη πολλοί διάδοχοι των «τριών τενόρων»!– ο 44χρονος Γιόνας Κάουφμαν υπερασπίζεται σκηνικά με άνεση και πειστικότητα ευρύτατο φάσμα ρόλων: από Μότσαρτ μέχρι Βάγκνερ, από Βέρντι μέχρι Πουτσίνι, από Μπιζέ μέχρι Μασνέ. Στην απόδοση του δημοφιλούς μαλερικού κύκλου αξιοποίησε την πεπερασμένου μεγέθους φωνή και την άριστη τεχνική του σε ευρύ φάσμα προσεκτικά δοσμένων εκφραστικών μανιερισμών: ακραίες αυξομειώσεις της έντασης, αψεγάδιαστες μεταπτώσεις σε διαφορετικές περιοχές της φωνής, σοφά σχεδιασμένη οικονομία των δραματικών κορυφώσεων. Στη σαγήνη της ωραίας ερμηνείας του συνεισέφεραν αποφασιστικά η τέλεια άρθρωση και προφορά και, βεβαίως, το ωραίο, αισθησιακό νεανικό ηχόχρωμα.
Το δεύτερο μισό της συναυλίας ξεκίνησε με το «Σεξτέτο» από την όπερα «Καπρίτσιο» του Ρίχαρντ Στράους. Η ανάγνωση ισορρόπησε τέλεια τη λασπώδη, ρευστή, μελωδική φραστική και την αυτάρεσκα πλατειάζουσα γραφή με ήχο κρυστάλλινης διαφάνειας και φραστική κλινικής ακρίβειας. Η βραδιά ολοκληρώθηκε με την «Εξαϋλωμένη νύχτα» του Σένμπεργκ, έργο στο μεταίχμιο μεταξύ (υπερ)ώριμου ρομαντισμού και μοντερνισμού/εξπρεσιονισμού. Αναμφίβολα, η ερμηνεία πλάστηκε με τις πιο ονειρικές ποιότητες. Τα έγχορδα των κορυφαίων Φιλαρμονικών του Βερολίνου και της Βιέννης διέθεταν υπερπολυτελή ήχο, τέλεια συγχρονισμένο παίξιμο, αιθέριες εκλεπτύνσεις, θεϊκά σόλι (α’ βιολί, α’ βιόλα), σαγηνευτικά εύπλαστη φραστική. Σε απώτατη εκτίμηση, ωστόσο, έλειψαν οι ακρότητες της συγκινησιακής απόγνωσης, οι ριψοκίνδυνης βιαιότητας μεταπτώσεις, η επικίνδυνη αίσθηση ότι όλα κινούνται στην άκρη του γκρεμού…
