Του Γιάννη Σβώλου

Τη Βουλγάρα πιανίστρια γνωρίζουν οι τακτικοί Αθηναίοι φιλόμουσοι από παλιά, στη φάση που η συμμετοχή της στην ελληνική μουσική αποτελούσε τρέχον μέρος της σταδιοδρομίας της. Εκτοτε, κάθε νέα εμφάνισή της στην Ελλάδα –δεν παίζει μόνον στην Αθήνα– συνιστά καλλιτεχνικό γεγονός. Τις προάλλες έδωσε ένα εξαιρετικό ρεσιτάλ στο Athenaeum (9/5/2014).

Μουσικός στη χρυσή της ωριμότητα, η Μπογιατζίεβα γνωρίζει άριστα τις… οδηγίες χρήσης κάθε περιοχής του πιανιστικού ρεπερτορίου και διαθέτει δεξιότητες και ευαισθησίες ώστε να το δείχνει με τον καλύτερο –δηλαδή τον σωστό- τρόπο μέσω καλά επεξεργασμένων ερμηνειών. Στο πρώτο μέρος έπαιξε τις έξι «Μπαγκατέλλες» έργο 126 και τη «Σονάτα για πιάνο αρ. 27» του Μπετόβεν. Οι αναγνώσεις της διέθεταν καθαρότητα, ακρίβεια, βάθος λεπτομέρειας και νοηματοδότησαν διακριτά και με σαφήνεια τον τυπικά κλασι(κιστι)κό συνδυασμό δομικού ενδιαφέροντος και μελωδικής φραστικής. Επίσης, απέδωσαν εξαιρετικά το στιβαρό στίγμα της γραφής, τις τυπικά μπετοβενικές μεταπτώσεις σε βάρος και ρευστότητα ήχου, καθώς επίσης τα αντιθετικά δίπολα διαθέσεων: ευγενικά/τραχιά, ήρεμα/απότομα κ.λπ.

Η βραδιά ολοκληρώθηκε με την τελευταία πιανιστική σονάτα του Σούμπερτ, την «D. 960», έργο μεγάλης διάρκειας, εσωστρεφές, έντονα στοχαστικών διαθέσεων. Στα δύο αργά, εναρκτήρια μέρη δέσποσαν το ευγενικό, σταθερό –πλην ουδέποτε μονότονο- ξετύλιγμα της φραστικής, η ταιριαστά τεταμένη διαλεκτική ανάμεσα στη μελωδία και τον αέναο, πένθιμο «βηματισμό» της ρυθμικής συνοδείας, η σε βάθος οργάνωση της εσωτερικής παραγραφοποίησης. Το σύντομο Scherzo και το εκτενές Allegro ma non troppo διέθεταν συναρπαστικό πάντρεμα αιχμηρότητας στη φραστική, ρυθμικού σφρίγους και υφέρπουσας συναισθηματικής φόρτισης, βέλτιστο συνδυασμό οικονομίας εκφραστικών και μουσικών μεγεθών.