Τελικά η Λυρική Σκηνή βρίσκεται παντού. Μια με την Οπερα της Βαλίτσας, μια με τα εκπαιδευτικά προγράμματα στα σχολεία, τριγυρνά απ’ άκρη σ’ άκρη στην Ελλάδα καλλιεργώντας γόνιμο έδαφος για μελλοντικούς θιασώτες του πληρέστερου είδους μουσικού θεάματος. Της Οπερας, όπως είπε ο Βάγκνερ. Ετσι βρεθήκαμε κι εμείς αυτή τη φορά στο έξοχα ανακαινισμένο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, με τις υπέροχες πατίνες και τα άνετα φουαγέ, όλα όσα θυμίζουν ρομαντικές εποχές. Φυσικό ήταν να παρακολουθήσουμε εκεί το μπαλέτο της Λυρικής στη χορογραφία του Γάλλου Γιανίκ Μποκέν, με τίτλο «Ερωτευμένος Σοπέν», εμπνευσμένο από τη ρομαντικότερη θλιβερή ερωτική ιστορία, τον «Βέρθερο» του Γκέτε, με τη συνοδεία μουσικών κομματιών του άλλου μεγάλου ρομαντικού, του Φρεντερίκ Σοπέν, που ερμήνευσε με πολλή αισθαντικότητα στο πιάνο ο Γιώργος – Εμμανουήλ Λαζαρίδης.

Ο άτυχος έρωτας του νεαρού Βέρθερου για την παντρεμένη Σαρλότε, που κατέληξε στη δραματική αυτοκτονία του, αποδόθηκε εντυπωσιακά και ευαίσθητα από τα μικρά χορευτικά στιγμιότυπα, που σαν κινηματογραφικές εικόνες ακολουθούσαν το ένα το άλλο είτε επρόκειτο για σύνολα είτε για «pas de deux». Κατεργασμένες οι κινήσεις πάνω στις κλασικές φόρμες του μπαλέτου μάς έδωσαν όμορφους σχηματισμούς και ευχάριστα σύνολα όπως με την «πολωνέζ» κ.ά. Αξιοσημείωτη, εκτός από τη δεξιοτεχνική απόδοση, ήταν και η δραματικότητα της έκφρασης των πρωταγωνιστών Μαρίας Κουσουνή (Σαρλότε), Βαγγέλη Μπίκου (Βέρθερος), φορτίζοντας την ατμόσφαιρα με το προσδοκώμενο εκφραστικό κλίμα. Πολύ καλά τα τέσσερα αγόρια, Αγάπιος Αγαπιάδης, Μπλέντι Λατίφι, Αντώνης Κορούτης, Φλωριάν Παππάς. Απογοητευτική η δυσαρμονία των γυναικείων κοστουμιών της Β’ πράξης, που επιμελήθηκε ο Ρενάτο Τζανέλα.

Ας μας επιτραπεί, τέλος, να επισημάνουμε και μερικές ελλείψεις στο θέατρο, όπως ενός κιγκλιδώματος στις σκάλες κι ενός αξιοπρεπούς κυλικείου.

Μίρκα Ψαροπούλου