Το βραβευμένο έργο «Love, Love, Love» του Βρετανού Μάικ Μπάρτλετ στο Θέατρο Τέχνης
Ενα ζευγάρι, που ονειρεύτηκε να αλλάξει τον κόσμο και τραγούδαγε «All you need is love», διασχίζει μέσα σε τρεις θεατρικές σκηνές σαράντα χρόνια. Για να έρθει αντιμέτωπο με τη σημερινή νεολαία της κρίσης, ανήμπορη να εμπνευστεί και να παλέψει. Και άρα με τις δικές του ευθύνες.
Της Εφης Μαρίνου
Πώς από αλλοτινός χίπις γίνεσαι σημερινός γιάπις; Ο Βρετανός συγγραφέας Μάικ Μπάρτλετ (πέρσι η Κατερίνα Ευαγγελάτου είχε ανεβάσει το έργο του «Cock») περιγράφει το «ποιοτικό άλμα» της γενιάς που ονειρεύτηκε ν' αλλάξει τον κόσμο για να την καταπιεί τελικά ο συμβιβασμός και η αλλοτρίωση. Μέσα από τη σαρανταπεντάχρονη εκρηκτική σχέση ενός ζευγαριού, ο Μπάρτλετ μιλάει για ολόκληρη τη γενιά του ’68, τον καθοριστικό ρόλο που έπαιξε στη διαμόρφωση της σύγχρονης κοινωνίας και τη σχέση με τα παιδιά της. Το έργο με τίτλο «Love, Love, Love» σκηνοθετεί η Μαριάννα Κάλμπαρη στη Σκηνή Φρυνίχου του Θεάτρου Τέχνης.
Bραβεύτηκε ως το «καλύτερο νέο έργο της χρονιάς 2011» στα Theatre Awards Uk και μέχρι το τέλος του Ιουνίου παιζόταν στο Ρόγιαλ Κορτ. Γραμμένο με αμεσότητα, χιούμορ και πολιτική διάθεση πραγματεύεται μια σειρά από ερωτήματα: Είναι η γενιά του ’68 υπόλογη για τα παιδιά της, τους υπερχρεωμένους τριανταπεντάρηδες του σήμερα; Τι απέγινε εκείνος ο ενθουσιώδης ιδεαλισμός, πώς διαστρεβλώθηκαν οι καλύτερες προθέσεις; Μεταλαμπαδεύτηκε, άραγε, κάποιο ίχνος από εκείνη την ορμή στην επόμενη γενιά; Τι σημαίνει σύγχρονος τρόπος ζωής και ελευθερία; Ποιος υποχρεούται να χρεωθεί την ευθύνη; Κι όλο αυτό μέσα από τρεις θεατρικές σκηνές-χρονικά ορόσημα στη ζωή του ζευγαριού.
Συναντούμε για πρώτη φορά τους ήρωες το 1967, άφοβους και τολμηρούς 19χρονους, να ερωτεύονται μέσα σε μια εποχή έξαρσης των ιδεολογιών, των κοινωνικών αγώνων, της σεξουαλικής απελευθέρωσης. Είναι το «καλοκαίρι της αγάπης» και, μάλιστα, τη νύχτα που παρουσιάζεται -στην πρώτη παγκόσμια τηλεοπτική ζωντανή μετάδοση- το τραγούδι των Μπιτλς «All you need is love». Και ποια ωραιότερη σημαία θα μπορούσαν να σηκώσουν οι εξεγερμένοι ερωτευμένοι Κένεθ και Σάντρα από το στίχο «love, love, love» για να ξεκινήσουν ηρωικά τη σχέση τους;..
Στην επόμενη σκηνή τούς βρίσκουμε ένα βράδυ του 1990, προσγειωμένους, συντηρητικούς σαρανταπεντάρηδες γιάπηδες, να αποφασίζουν παρορμητικά να χωρίσουν. Εχουν ήδη δύο παιδιά 14 και 16 χρονώ μεγαλωμένα στον αντίποδα της δικής τους διαπαιδαγώγησης: ελευθερία χωρίς όρια, καμία καθοδήγηση, προτροπή να εμπιστευτούν το ένστικτό τους, να ακολουθήσουν αβίαστα το όνειρό τους.
Συνταξιούχοι, στην τρίτη πράξη, έρχονται αντιμέτωποι με αυτό που δημιούργησαν: μια γενιά χωρίς όνειρα, χωρίς ιδανικά, ανήμπορη να εμπνευστεί, να παλέψει για κάτι που να αξίζει. Γι' αυτό και τα χάνουν όταν η 35χρονη κόρη τους ζητάει να της αγοράσουν ένα σπίτι… Το υλικό αγαθό είναι το μόνο που μπορεί να αναγνωρίσει ως χρήσιμο, ούσα άνεργη, με χρέη, χωρισμένη. Ενα χάσμα ανάμεσα στις δυο γενιές, επικεντρωμένο στην οικονομική κρίση, με τους γονείς να εμφανίζονται ως «έχοντες» και τους απογόνους ως «μη έχοντες». Και οι δεύτεροι να αποδίδουν την ευθύνη στους πρώτους. Δυο κόσμοι αντιμέτωποι μέσα στην παγκόσμια κρίση της οικονομίας αλλά και των αξιών.
Ανάμεσα στις τρεις πράξεις παρεμβάλλεται η λιτή αφήγηση ενός παρατηρητή εν είδει κομπέρ. Η μουσική, αντιπροσωπευτική των εποχών, διατρέχει την παράσταση. Η χαλαρή ατμόσφαιρα ενός πάρτι υφέρπει μέσα στις δεκαετίες σχολιάζοντας ειρωνικά, μέχρι να εκπνεύσει νικημένο στο σήμερα. Μέσα στον ενθουσιασμό αυτού του «πάρτι» ο Κένεθ και η Σάντρα πέρασαν από τη νιότη στην ενηλικίωση. Εγιναν γονείς, έκαναν λεφτά, καριέρα, γκρέμισαν και ξανάχτισαν κατά βούληση τη ζωή τους αλλά και τη ζωή των παιδιών τους. Επί χρόνια πίστευαν ότι το πάρτι δεν τελειώνει ποτέ. Κι όμως, το 2011 το πάρτι τελείωσε. Και τώρα τα παιδιά τους ζητούν από εκείνους τα ρέστα…
«Ο συγγραφέας σχολιάζει αυτό που άφησαν οι καιροί των μεγάλων προσδοκιών, τότε που τα συνθήματα για αγάπη, ειρήνη και ανθρώπινα δικαιώματα μεσουρανούσαν από το βάθρο της θεωρίας», λέει η Μαριάννα Κάλμπαρη. «Η αλήθεια είναι πως ό,τι μαζικοποιείται γίνεται ρεύμα μιας εποχής, δεν εγγυάται και πραγματικό αντίκρισμα στην κοινωνία. Το ζευγάρι του έργου κόλλησε στη μόδα της δεκαετίας, αλλά το περιεχόμενο δεν τους καθόρισε. Κι αυτό φαίνεται στη μετέπειτα στάση ζωής τους, στη σχέση που διαμόρφωσαν μέσα στον γάμο τους, αλλά και με τα παιδιά τους.
Το θέμα είναι τι πήγε στραβά. Και πού είναι η περίφημη “αγάπη, αγάπη, αγάπη” μέσα σ' όλα αυτά; Οι πέντε ηθοποιοί-απόγονοι της γενιάς του ’68 στήνουν το πάρτι και μιλούν για όλα εκείνα που αφορούν τη γενιά τους. Το θέμα του δικού τους πάρτι δεν είναι η κρίση. Το θέμα είναι γιατί οι άνθρωποι -σε όποια γενιά κι αν ανήκουν- είναι σήμερα αυτοί που είναι. Γιατί νιώθουν έτσι όπως νιώθουν».
INFO: ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ «Κάρολος Κουν» (Φρυνίχου 14, Πλάκα τηλ.: 210-3222464) «Love, Love, Love» του Μάικ Μπάρτλετ. Μετάφραση-σκηνοθεσία: Μαριάννα Κάλμπαρη. Σκηνικά-κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης. Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος. Μουσική επιμέλεια: Γιάννης Σορώτος. Παίζουν: Διαμαντής Καραναστάσης, Αννα Κουτσαφτίκη, Νέστωρ Κοψιδάς, Ειρήνη Στρατηγοπούλου, Κώστας Συλβέστρος. Παραστάσεις: Τετάρτη και Κυριακή στις 20.00, Πέμπτη και Παρασκευή στις 21.15, Σάββατο 18.15 & 21.15. Εισ.: ευρώ 20, 15 (Σάββ., Κυρ.), 15, φοιτ., ευρώ 10 (Τετ., Πέμ., Παρ., Σάββ. απόγ.). Κάτω των 25 ετών: 10 ευρώ.
