Η Ζωή της Αντέλ, που κατέκτησε τον Χρυσό Φοίνικα στο περσινό Φεστιβάλ των Κανών, είναι μια εξαιρετική ταινία για το «ταξίδι» ενός λεσβιακού έρωτα από την ευτυχία μέχρι τη λυτρωτική τραγωδία. Πριν γίνει ταινία ήταν μια πανέμορφη ιστορία κόμικς…
Οι ηρωίδες ανήκουν στον χώρο της μαχητικής Αριστεράς, παίρνουν μέρος σε διαδηλώσεις και συμμετέχουν υπερήφανα στο Gay Pride
Οι Εκδόσεις ΚΨΜ μάς έχουν συνηθίσει στην κυκλοφορία λίγων αλλά επιλεγμένων ποιοτικών κόμικς, άλλοτε με σαφές πολιτικό περιεχόμενο (Palestine, Wobblies, Χαιρετίσματα από τη Σερβία, Βιογραφία του Τσε κ.ά.) και άλλοτε με πολύ δυνατά σενάρια (Blankets, Box Office Poison κ.ά.). Η τελευταία επιλογή τους, ωστόσο, είναι ένας συνδυασμός και των δύο, καθώς αφορά μια καταπληκτική, ερωτική, δραματική ιστορία με πολιτικές προεκτάσεις. Αναφερόμαστε στο εξαιρετικό βιβλίο της Γαλλίδας Julie Maroh με τίτλο Το Μπλε είναι το πιο Ζεστό Χρώμα, η κινηματογραφική μεταφορά του οποίου με τίτλο Η Ζωή της Αντέλ, από τον Γαλλοτυνήσιο σκηνοθέτη Abdellatif Kechiche, κατέκτησε τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Κανών το 2013. Η ιδιομορφία του βιβλίου της Maroh έγκειται στο ότι ο μεγάλος και μοιραίος έρωτας που περιγράφει αφορά δύο άτομα του ίδιου φύλου, δυο γυναίκες εν προκειμένω. Σε έναν ιδανικό κόσμο, μια τέτοια σχέση αγάπης, αφοσίωσης και αλληλοσυμπλήρωσης, ασχέτως με τα φύλα των ερωτευμένων, δεν θα έπρεπε καν να αποτελεί αιτία αναφοράς και είδηση. Δυστυχώς, δεν ζούμε σε έναν ιδανικό κόσμο…
Η Maroh στήνει αριστοτεχνικά το σενάριό της, εκκινώντας την αφήγησή της από το τέλος της ιστορίας και με πολύ έξυπνα δομημένα flash-back ξετυλίγει τις πτυχές ενός έρωτα που εξελίσσεται όπως κάθε έρωτας, με χτυποκάρδια, χαρές, απολαύσεις, απογοητεύσεις, καβγαδάκια, στενοχώριες, ευτυχισμένες και δύσκολες στιγμές. Η πρωταγωνίστρια Κλεμ, στο κρίσιμο στάδιο από την εφηβεία προς την ενηλικίωσή της, εξερευνά και ανακαλύπτει τη σεξουαλικότητά της. Κι ενώ στην αρχή προσπαθεί να καθυποτάξει τον πραγματικό της εαυτό για να γίνει αρεστή και να ταιριάξει στην πουριτανική κοινωνία που καταπιέζει τις ανάγκες και επιβάλλει σεξουαλικά πρότυπα, προοδευτικά αφήνεται στις επιθυμίες της, απελευθερώνεται από τα δεσμά του συντηρητικού καθωσπρεπισμού και συμφιλιώνεται με τη φύση της. Θα βοηθήσει σ’ αυτήν την επώδυνη αλλά λυτρωτική πορεία η Εμα με τα μπλε μαλλιά (εξ ου και ο τίτλος του βιβλίου), που παρά τις παλινωδίες και μια τάση προστατευτικότητας και πατερναλισμού απέναντι στη μικρότερη Κλεμ, θα την οδηγήσει στον απαραίτητο δρόμο της εσωτερικής γαλήνης με τη σεξουαλικότητά της.
Αν και λεσβία η ίδια η Julie Maroh και υπέρμαχος των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων ανδρών και γυναικών, αρνείται ότι το Μπλε είναι αυτοβιογραφικό βιβλίο. Μάλιστα, κατά τη διάρκεια της προώθησης και της προβολής της ταινίας σε πολλές χώρες ήρθε σε έντονη αντιπαράθεση με δημοσιογράφους που επέμεναν να τη ρωτούν για τον εαυτό της και να τη συσχετίζουν με την πρωταγωνίστριά της. «Το Μπλε δεν είναι αυτοβιογραφικό. Αυτή είναι η βασική ερώτηση που μου κάνουν συνήθως […] Εντάξει, είμαι λεσβία αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι κάθε φορά που γράφω μια ιστορία με λεσβίες ως χαρακτήρες θα είναι εμπνευσμένες από τον εαυτό μου. Βρίσκω αυτή την ιδέα πραγματικά θλιβερή και, για να είμαι ειλικρινής, επικίνδυνη» λέει η Maroh σε πρόσφατη συνέντευξή της στον ιστότοπο Afterellen.com. Το βέβαιο είναι πως η Maroh είναι πολιτικά αφυπνισμένη και, υπόγεια αλλά έξυπνα, τοποθετεί τις πρωταγωνίστριές της στον χώρο της μαχητικής Αριστεράς, παρουσιάζοντάς τες να παίρνουν μέρος σε διαδηλώσεις, να συμμετέχουν υπερήφανα στο Gay Pride και να απελπίζονται από τον εκλογικό θρίαμβο του Σαρκοζί. Μα πάνω απ’ όλα τις παρουσιάζει εντελώς σάρκινες και ερωτευμένες σε έναν κόσμο (και μια οικογένεια) που δύσκολα θα τις αποδεχτεί. Ευτυχώς, αυτές θα ακολουθήσουν την καρδιά τους.
Για την Κλεμ, αυτή η ανακουφισμένη κι ευτυχισμένη καρδιά θα είναι και η αιτία του τέλους της. Ακόμα κι έτσι, δεν μετανιώνει καθόλου. Γιατί «…η αγάπη εκρήγνυται, πεθαίνει, τσακίζεται, μας τσακίζει, ανασταίνεται… μας ανασταίνει. Η αγάπη μπορεί να μην είναι αιώνια, αλλά κάνει εμάς αιώνιους…»
Eπιμέλεια: Λουίζα Καραγεωργίου, Γιάννης Κουκουλάς. κειμενα: Γιάννης Κουκουλάς [email protected]
