Tου Μπάμπη Μιχάλη
Σοκ -πολύ μεγαλύτερο από αυτό που θεωρούν οι τραπεζίτες ότι μπορεί να προκαλέσει στις αγορές μια ευρεία νίκη του ΣΥΡΙΖΑ- θα έπρεπε ίσως να αποτελεί για κάθε Eυρωπαίο πολίτη η πιθανή εκλογή στο τιμόνι της Eυρωπαϊκής Επιτροπής ενός πολιτικού που προέρχεται από τον μεγαλύτερο φορολογικό παράδεισο της Ε.Ε. Τη σημαντική παρατήρηση -που όλως… τυχαίως ξέφυγε από την προσοχή των μεγάλων ευρωπαϊκών ΜΜΕ στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας για την Ευρωβουλή- κάνει ο Τομά Πικετί, συγγραφέας του πολυσυζητημένου έργου «Το κεφάλαιο στον 21ο αιώνα». Σε πρόσφατη συνέντευξή του προς τον ευρωπαϊκό ιστότοπο EurActiv ο Γάλλος οικονομολόγος τονίζει μεταξύ άλλων πως «προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι μία από τις πολιτικές ομάδες που διεκδικούν την ψήφο του κόσμου στις ευρωεκλογές επέλεξε τον υποψήφιό της από το Λουξεμβούργο, μια χώρα-φορολογικό παράδεισο».
Τα λόγια του Πικετί αφορούν φυσικά τον Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, τον υποψήφιο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος/Χριστιανοδημοκρατών – της ομάδας των 50 κεντροδεξιών κομμάτων από τις 27 χώρες-μέλη της Ε.Ε. στην οποία συμμετέχει η Νέα Δημοκρατία.
Ο ρόλος του στα μνημόνια
Ο Γιούνκερ, που ως επικεφαλής του Eurogroup από το 2005 έως το 2013 διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στην επιβολή των μνημονίων της ακραίας λιτότητας σε Ελλάδα, Πορτογαλία και Ιρλανδία, αποτελεί έναν από τους πολιτικούς δεινόσαυρους της γηραιάς ηπείρου. Ηταν υπουργός Οικονομικών στη χώρα του επί μια εικοσαετία (1989-2009) και σχεδόν ταυτόχρονα διετέλεσε και πρωθυπουργός (επί 18 συναπτά έτη, από το 1995 έως το 2013).
Αναγκάστηκε σε παραίτηση πέρσι, όταν το όνομά του ενεπλάκη σε σκάνδαλο κατασκοπίας. Ο επικεφαλής της ευρωπαϊκής Κεντροδεξιάς (που στο πρόσφατο ντιμπέιτ «έκανε την πάπια» στις εκκλήσεις του Αλέξη Τσίπρα για σχολιασμό των δημοσιευμάτων των «Financial Times» σχετικά με τα όσα τραγικά για τη χώρα μας διαδραματίστηκαν τον Νοέμβριο του 2011 στη Σύνοδο των Κανών) αποτελεί αναμφίβολα τον αναμορφωτή του Μεγάλου Δουκάτου. Στη διάρκεια της πολύχρονης διακυβέρνησής του το Λουξεμβούργο εξελίχθηκε σε ένα από τα 10 κορυφαία χρηματοοικονομικά κέντρα του πλανήτη, μία από τις δύο σημαντικότερες έδρες συναλλαγής αμοιβαίων κεφαλαίων του κόσμου και βέβαια στον μεγαλύτερο «νόμιμο» φορολογικό παράδεισο της Ε.Ε.
Στην επικράτειά του έχουν την έδρα τους σήμερα 146 τράπεζες από 26 χώρες του κόσμου και περισσότερες από 40.000 εταιρείες συμμετοχών. Το μυστικό της «επιτυχίας» οφείλεται στο «αμαρτωλό» τραπεζικό απόρρητο και στην αμφιλεγόμενη φορολογική πολιτική που ακολουθεί. Οι πολυεθνικές και οι άλλες ξένες επιχειρήσεις το επιλέγουν ως έδρα τους ή διατηρούν θυγατρικές εκεί προκειμένου να μην πληρώνουν φόρους για τα κέρδη τους.
Δηλώνουν για την ακρίβεια εικονικές ζημιές, όπως για παράδειγμα τη μείωση της αξίας ενός περιουσιακού στοιχείου που εξακολουθούν να κατέχουν, και απαλλάσσονται από φόρους εκατοντάδων εκατ. ευρώ. Η «κομπίνα» μεγεθύνει το φορολογικό βάρος των φυσικών προσώπων, στερεί έσοδα από τις κυβερνήσεις και συμβάλλει βέβαια στη διαρκή συρρίκνωση του δημόσιου τομέα της οικονομίας.
Ολως περιέργως το καθεστώς αυτό δεν συνιστά παραβίαση των ευρωπαϊκών κανόνων, δεν ενοχλεί του συμμάχους του κ. Γιούνκερ.
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..
ΠΙΚΕΤΙ: ΜΟΝΟ Η ΒΡΕΤΑΝΝΙΑ ΤΟΥ 19ου ΑΙΩΝΑ ΜΕΙΩΣΕ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΗς ΜΕ ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ…
…και χρειάστηκε 100 χρόνια
Αποσπάσματα της συνέντευξης του Τομά Πικετί στο EurActiv.
Για τον φορολογικό παράδεισο του κ. Γιούνκερ:
«…Πριν από 30-40 χρόνια ο πλούτος (του Λουξεμβούργου) στηριζόταν κυρίως στην εκβιομηχάνισή του. Σήμερα οικοδομείται στον χρηματοοικονομικό τομέα, μέρος του οποίου αντιστοιχεί στη χορήγηση φοροαπαλλαγών σε επιχειρήσεις άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Κάτι το οποίο αντίκειται εντελώς στην οικονομική και κοινωνική συνεργασία».
Για τη λιτότητα ως εργαλείο μείωσης του δημόσιου χρέους: «…Ενα από τα μαθήματα του βιβλίου μου είναι ότι είναι πολύ δύσκολο να μειωθούν τα τρέχοντα επίπεδα δημόσιου χρέους μόνο με μέτρα λιτότητας. Υπάρχουν τρεις λύσεις: η λιτότητα, ο πληθωρισμός ή η προοδευτική φορολόγηση του ιδιωτικού πλούτου. Με χαμηλή οικονομική ανάπτυξη και πληθωρισμό μικρότερο του 1%, τα δημοσιονομικά πλεονάσματα δεν μπορούν να μειώσουν το χρέος στο 90% του ΑΕΠ. Η μόνη χώρα που το κατάφερε σε ανάλογα επίπεδα εστιάζοντας στα δημοσιονομικά πλεονάσματα ήταν η Βρετανία στον 19ο αιώνα και της πήρε έναν ολόκληρο αιώνα…»
Για τις διαπραγματεύσεις δημιουργίας ζώνης ελεύθερου εμπορίου μεταξύ ΗΠΑ και Ε.Ε. (TTIP):
«Δεν κινούνται προς τη σωστή κατεύθυνση… Θα έπρεπε να περιέχουν αναφορές σε κοινή φορολόγηση των πολυεθνικών, συγκεκριμένες κυρώσεις κατά των φορολογικών παραδείσων, την εγκαθίδρυση ενός παγκόσμιου αποθετηρίου των μετοχών του χρηματοπιστωτικού τομέα ή τουλάχιστον ένα μητρώο διατλαντικών μετοχών…. Το παγκόσμιο αποθετήριο θα δείχνει ποιος κατέχει τι και πού…»
Για τον ευρωσκεπτικισμό και το μέλλον της Ευρώπης: «Χωρίς ριζικές αλλαγές ή εκδημοκρατισμό των ευρωπαϊκών θεσμών η αυξανόμενη αντιδημοτικότητα της Ευρώπης θα συνεχιστεί…»
