Καθαρισμός δήμων
Είναι να απορεί κανείς με την οργάνωση, αλλά κυρίως τη μεθοδολογία που χρησιμοποιούν οι αρμόδιοι του Δήμου Αθηναίων για τον καθαρισμό της πόλης. Καθημερινά ανελλιπώς μετά τις 10.00 το βράδυ καταβρέχονται με εκτοξευτήρα από γιγάντιο βυτιοφόρο και με άφθονα κυβικά νερού -πλύσιμο λέγεται- τα πεζοδρόμια της οδού Πανεπιστημίου και κυρίως τα μεταξύ των κτιρίων της Ακαδημίας, του Πανεπιστημίου, της Βιβλιοθήκης, της πλατείας Κοραή κ.λπ., άσχετα αν χρειάζεται ή δεν χρειάζεται τέτοιο πλύσιμο.
Αντίθετα, απέναντι από τους προνομιακά ξεπλυμένους αυτούς χώρους, βρομάνε κυριολεκτικά και αποτελούν εστίες μόλυνσης και αηδίας ασκούπιστοι και άπλυτοι για μήνες άλλοι χώροι γειτονικοί, όπως τα πεζοδρόμια του πάλαι ποτέ ξενοδοχείου «Εσπέρια», του «Ακρον» κ.λπ.
Μήπως, λέω, θα ήταν προτιμότερο να ξοδεύεται λίγο από το άφθονο χαμένο νερό σε αυτά και άλλα μη προνομιούχα, αλλά εξίσου κεντρικά σημεία;
Γρηγ. Παπαδόπουλος
γεωλόγος – Αθήνα
…………………………………..
Περί θεάματος
Ενα ολόκληρο χωριό κάπου στο ΒΑ Αφγανιστάν καταπλακώθηκε από τη λάσπη και αφανίστηκε. Περίπου δύο χιλιάδες νεκροί. Υπήρξε άραγε ποτέ αυτό το χωριό; Υπήρξε μόνο την ύστατη στιγμή του, μόνο και μόνο επειδή εξαφανίστηκε θεαματικά. Σημασία δεν έχει πώς επιβιώνει ο κόσμος στις διάφορες γωνιές του πλανήτη. Σημασία έχει μόνο το θέαμα. Το αναπάντεχο. Το χτύπημα της μοίρας. Ξέρει κανείς πού βρίσκεται το ΒΑ Αφγανιστάν; Με ποιον συνορεύει άραγε; Τι χλωρίδα και πανίδα έχει; Σε ποια συλλαβή τελειώνουν τα περισσότερα ονόματα; Τι γλώσσα μιλάνε; Ποιο είναι το προσδόκιμο ζωής; Πόσες μέρες τον χρόνο έχουν ηλιοφάνεια; Σε τι θεό πιστεύουν; Πού δουλεύουν οι περισσότεροι; Ονειρεύονται; Ονειρεύονταν; Λίγη σημασία έχουν όλα αυτά. Σημασία έχει πως τους πλάκωσε η λάσπη μια για πάντα και αυτό είναι θεαματικό. Θα κρατήσει λίγο όμως γιατί δεν υπάρχει μαύρο κουτί να αγνοείται. Γιατί δεν μπορεί να γίνει σίριαλ. Τέσσερα εκατομμύρια τόνοι λάσπης και τέλος. «Χώμα ήσουν και χώμα θα γίνεις». Δεν το ’πα εγώ. Γιατί δεν υπήρχε καπετάνιος (λες κι αυτός δεν είναι άνθρωπος και πρέπει να υποκύψει στις επιταγές του θεάματος για ήρωες). Λες και στο χωριό εκείνο που υπήρξε έστω για μια στιγμή δεν υπήρχαν παιδιά. Υπήρχαν, είμαι σίγουρος, αλλά δεν είχαν smartphones για να καταγράψουν το δράμα και να χαρίσουν άθελά τους τα τελευταία λεπτά της ζωής τους στο αδηφάγο κοινό. Οταν ένα αεροπλάνο χαλάει, πέφτει και κάπως έτσι είναι και με τα πλοία. Το ρίσκο της ταχύτητας της μεταφοράς ή αυτής καθεαυτήν της μετακίνησης πρέπει να το αποδέχονται οι ταξιδιώτες και οι συγγενείς τους. Οταν όμως 2.000 άνθρωποι πνίγονται στη λάσπη σε ένα χωριό της Ασίας ή όταν χιλιάδες εργάτριες και εργάτες πλακώνονται από τα ετοιμόρροπα εργοστάσια κάπου στο Μπανγκλαντές δεν είναι θέμα μεμονωμένου ρίσκου. Είναι το ρίσκο της γέννησης που έχει επιβληθεί στο περιθώριο του κόσμου. Είναι το ρίσκο που η κοινωνία του θεάματος αφήνει να συμβαίνει γιατί από αυτό ακριβώς τρέφεται.
Ελευθέριος Καλτσάς
…………………………………
Περί ανεργίας και εθνικής συνεννόησης
Το τελευταίο διάστημα, λόγω και των εκλογών, πολλοί εκπρόσωποι του κυβερνητικού μπλοκ κόπτονται και ανησυχούν για την αύξηση της ανεργίας γενικώς και ιδιαίτερα για την ανεργία στους νέους! Οπα βρε παιδιά! Τι είναι η ανεργία; Μήπως είναι σαν τη βροχή, που πέφτει ανεξάρτητα της θελήσεώς μας; Μήπως είναι κάποιο φυσικό φαινόμενο και δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι; Η ανεργία δεν είναι αποτέλεσμα της εφαρμογής κάποιων πολιτικών; Η λιτότητα που την υποστηρίζουν σθεναρά οι ντόπιοι κυβερνώντες κατ’ εντολήν της τρόικας δεν είναι αυτή που δημιουργεί την ανεργία; Γιατί, κύριοι της κυβέρνησης, υποκρίνεστε; Γιατί μας δουλεύετε μπροστά στα μάτια μας; Μήπως εγκαταλείψατε ποτέ την ανάλγητη πολιτική των περικοπών; Ακόμη και πριν από τη δανειακή σύμβαση και τα μνημόνια; Πολλοί λένε ότι οι αριθμοί κουράζουν, είναι όμως και ενδεικτικοί! Λοιπόν, οι κυβερνώντες προβλέπουν τα επόμενα χρόνια το πρωτογενές πλεόνασμα να ανέλθει στο 4,5% του ΑΕΠ. Για να το διαθέσουν όχι στην πραγματική οικονομία και για την ουσιαστική οικονομική στήριξη της κοινωνίας, αλλά για να πληρωθούν τα χρέη! Ξέρετε από πού θα προέλθει το πλεόνασμα; Οχι βέβαια από την αύξηση της παραγωγής ή των επενδύσεων (ποιος επενδύει σήμερα στην υφεσιακή οικονομία της χώρας μας;). Θα προέλθει από σκληρή λιτότητα, δηλ. συνέχιση περικοπών, αύξηση φόρων, μείωση δημόσιων δαπανών για την παιδεία, την υγεία, διαθεσιμότητα–απολύσεις, διατήρηση ή και αύξηση των υψηλών ποσοστών ανεργίας κ.λπ. Κοντολογίς, συνέχιση της κοινωνικής δυστυχίας! Να λείπει λοιπόν, εκατό φορές να λείπει τέτοιο πλεόνασμα! Κατά πώς λένε οι ειδικοί, αν το πρωτογενές πλεόνασμα μειωνόταν κατά 2,5% του ΑΕΠ, τότε όλοι οι άνεργοι θα είχαν ένα εισόδημα έως και 500 ευρώ! Ενώ τώρα το επίδομα ανεργίας γνωρίζετε πόσοι το παίρνουν; Μόνο το 10% των ανέργων!
Ομως οι κυβερνώντες δεν σταματούν εκεί. Διατείνονται ανερυθρίαστα ότι η χώρα θα σωθεί όταν υπάρξει συμφωνία όλων των πολιτικών δυνάμεων και μάλιστα την αποκαλούν εθνική συμφωνία ή συνεννόηση! Και πάλι όμως κοροϊδεύουν! Δεν την εννοούν ούτε κατ’ ελάχιστον! Ο λόγος είναι ότι υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις που εκπροσωπούν διαφορετικά συμφέροντα. Αντε, να το πούμε πιο ευγενικά, έχουν διαφορετικές πολιτικές αντιλήψεις. Πώς είναι δυνατόν να συμπλεύσουν εκείνοι που ενδιαφέρονται πρωτίστως, ανεξάρτητα αν δεν το παραδέχονται, για την κερδοσκοπία με όσους υποστηρίζουν ότι προτεραιότητα είναι οι ανάγκες του κόσμου; Πώς είναι δυνατόν π.χ. ο ιδιωτικός τομέας υγείας να συγκλίνει με τις ανάγκες του κόσμου, που επιθυμεί έναν αναβαθμισμένο δημόσιο τομέα υγείας, ώστε όταν πρέπει να ιαθεί κάποιος να μη χρειάζεται να ξεπουληθεί; Στη χώρα μας δεν μπορεί δυστυχώς να επιτευχθεί συμφωνία ούτε στα αυτονόητα! Αναφέρω δύο μόνο: προστασία των ανέργων, καθολική πρόσβαση στις υπηρεσίες της δημόσιας υγείας και σε όλα τα δημόσια αγαθά! Βλέπετε, η συγκυβέρνηση να το επιχειρεί ή να κάνει εντελώς τα αντίθετα;
Πάνος Κατσούλας, εκπ/κός
