Της Μαργαρίτας Κουλεντιανού
Ηταν δεκαοχτώ χρονών. Εγινε είδηση στις εφημερίδες. Σε λίγο καιρό θα τον θυμάται μόνο η μάνα του. Μερικοί (στην αντιπολίτευση) προσπάθησαν να βρουν την αιτία του κακού, να προτείνουν ιδέες για να το χτυπήσουμε. Η κυβέρνηση τους κάλεσε να σιωπήσουν. Οτι έτσι, και καλά, θα δείξουμε σεβασμό. Σιωπώντας, ξεχνώντας και συνεχίζοντας να θυσιάζουμε τα παιδιά μας.
Λένε ότι έσπασε λόγω της πίεσης των πανελλήνιων εξετάσεων. Δεν είναι προφανώς τυχαίο ότι διάλεξε τη μέρα έναρξής τους για να σταματήσει τη ζωή του. Ισως είχε προβλήματα, τα συνηθισμένα της εφηβείας ή πιο συγκεκριμένα, αλλά κάτι το σχολείο που δεν ασχολήθηκε, κάτι οι ανύπαρκτες δομές ψυχολογικής υποστήριξης, τον άφησαν να διαλέξει τον δρόμο της απόλυτης φυγής. Σ’ αυτούς που μιλούν, η κυβέρνηση προτείνει να σιωπήσουν. Χώστε το κάτω από το χαλί το θέμα. Μην αγγίζετε τα κακώς κείμενα. Μην μάθει ο κόσμος – ό,τι δεν ξέρεις δεν μπορεί να σε πληγώσει. Για ακόμα μια φορά, η πολιτεία δηλώνει απούσα. Τα δράματα πρέπει να παίζονται πίσω από κλειστές πόρτες.
Γ. Ιακωβίδης-Παιδική Συναυλία, 1900
Ετσι και γίνεται. Οποιος από μας είχε ποτέ παιδί στις πανελλήνιες, όποιος υπήρξε παιδί στις πανελλήνιες, ξέρει από πρώτο χέρι την ένταση, την αφόρητη πίεση, τα νεύρα, την απελπισία. Μόνα τους σ’ αυτόν τον αγώνα τα παιδιά, να τρέχουν σαν τρελά από το σχολείο στο φροντιστήριο, να διαβάζουν ατέλειωτες ώρες, να κυκλοφορούν χλομά σαν ζόμπι, με τα μάτια κόκκινα από το ξενύχτι, το κεφάλι καζάνι. Να χάνουν ένα, δύο χρόνια από τη ζωή τους, για να μάθουν να αναπαράγουν με ακρίβεια και πιστότητα μια περιορισμένη «ύλη» μαθημάτων, για να τη γράψουν με έναν συγκεκριμένο τρόπο και να την ξεχάσουν αμέσως μετά. Μόνοι τους σ’ αυτόν τον αγώνα και οι γονείς, να δουλεύουν σαν τρελοί για να εξασφαλίσουν τα δίδακτρα των φροντιστηρίων, να πατούν στα νύχια μέσα στο σπίτι για να μην ενοχλήσουν το παιδί, να σφίγγουν τα δόντια για να μην εκφράσουν την αγωνία, τον φόβο, την αμφιβολία εντέλει: είναι σωστός αυτός ο δρόμος όπου έσπρωξα το παιδί μου;
Και να που σε μια κίνηση αντιστροφής -κόντρα στην κόντρα-, σαν να μην έφταναν οι πανελλήνιες της τρίτης Λυκείου, αρχίζουν και οι πανελλήνιες της πρώτης και της δευτέρας. Με πεντακόσια θέματα που θα πρέπει τα παιδιά να μάθουν απέξω σε δυο-τρεις μέρες, άντε σε μια εβδομάδα, για να μπορέσουν να ανταγωνιστούν τους συμμαθητές τους σε πανελλαδικό επίπεδο. Που σημαίνει πως όποιο παιδί έχει να πληρώσει το φροντιστήριο, μπορεί και να τα καταφέρει να τελειώσει το Λύκειο. Τα υπόλοιπα έχουν ανοιχτές πολλές επιλογές: να στραφούν σε αμφίβολες, ανοργάνωτες και απρογραμμάτιστες μαθητείες χωρίς αμοιβή, να καταφύγουν σε ιδιωτικές τεχνικές σχολές, να βρουν δουλειά με εξευτελιστικό μισθό, από τον οποίο θα παίρνουν μόνο το «έναντι», ίσα ίσα για τα ναύλα τους. Φαίνεται πως αυτό πρότεινε ο ΟΟΣΑ στην πολυσυζητημένη έκθεσή του, μαζί με όλες τις άλλες άστοχες προτάσεις του: να μειωθούν οι απόφοιτοι Λυκείου διότι δεν τους χρειαζόμαστε. Οι ανειδίκευτοι εργάτες του μέλλοντός μας, με τα δέκα ευρώ μεροκάματο, δεν χρειάζονται απολυτήριο Λυκείου. Και ενώ η κυβέρνηση ακούει και υπακούει, εμείς πότε θα εκφράσουμε την αγωνία, τον φόβο, την αμφιβολία: είναι αυτό το μέλλον που ονειρευόμαστε;
Με σεβασμό στη μνήμη ακόμη ενός αδικοχαμένου εφήβου, και ακριβώς εξαιτίας του σεβασμού αυτού, επείγει μια συζήτηση σε βάθος για την Παιδεία που θέλουμε, για την κατάλληλη εκπαιδευτική και ψυχολογική υποστήριξη των παιδιών και των εφήβων, για τη χάραξη μιας πολιτικής που θα κάνει την εκπαίδευση ένα ταξίδι «γεμάτο περιπέτειες, γεμάτο γνώση» και θα δίνει στα παιδιά κίνητρα και προοπτικές, αντί να τους προτείνει αδιέξοδα.
