Της Β. Παπαντωνοπούλου
Το 1979, τη χρονιά που η Ρεάλ Μαδρίτης του Κάρλος Σαντιγιάνα και του (παίκτη) Βιθέντε ντελ Μπόσκε πανηγύριζε τον τίτλο, η Εϊμπαρ κατάφερνε για πρώτη φορά να ανέβει από το τοπικό πρωτάθλημα στην 4η εθνική κατηγορία της Ισπανίας.
Πέρασαν από τότε 35 χρόνια και η μικρούλα βασκική ομάδα είναι πλέον ο 60ός σύλλογος που θα αγωνιστεί στην Πριμέρα Ντιβισιόν, καθώς την προηγούμενη Κυριακή εξασφάλισε την άνοδό της, επικρατώντας 1-0 της Αλαβές.
Η ιστορία θυμίζει τη Σταχτοπούτα που, φτωχή πλην τίμια, φοράει τα καλά της και ετοιμάζεται να μπει στο παλάτι. Και η συγκεκριμένη Σταχτοπούτα είναι τίμια πέρα ώς πέρα.
Η Εϊμπαρ θεωρείται «υπόδειγμα διαχείρισης». Ο επαινετικός χαρακτηρισμός προέρχεται από τον ίδιο τον πρόεδρο της ισπανικής Λίγκας, Χαβιέρ Τέμπας. Δεν χρωστάει ούτε ευρώ και πληρώνει πάντα στην ώρα της – κάτι αδιανόητο στο ισπανικό ποδόσφαιρο των μεγάλων μπάτζετ και των εξίσου μεγάλων χρεών. Εχει τον πιο χαμηλό προϋπολογισμό της κατηγορίας -κάτι παραπάνω από 3 εκατομμύρια ευρώ-, παθητικό μηδέν και σχεδόν το ίδιο ρόστερ με το οποίο κατάφερε πέρσι τέτοιο καιρό να ανέβει από τη Σεγούντα Β στη Σεγούντα Ντιβισιόν, χάρη στη μαεστρική καθοδήγηση του πρώην παίκτη της και νυν προπονητή Γκαΐθκα Γκαριτάνο.
Ο πρόεδρός της, Αλεξ Αρανθάμπαλ, ο άνθρωπος πίσω από την καθαρή διαχείριση, ήταν ενθουσιασμένος την περασμένη εβδομάδα μετά τη μαθηματική εξασφάλιση της ανόδου: «Είμαστε όλοι σε ένα σύννεφο! Είναι δύσκολο να εκφράσουμε ό,τι αισθανόμαστε. Βρισκόμαστε πια στην Πριμέρα Ντιβισιόν. Λέω τις λέξεις και ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω…»
Ομως αυτό το τόσο υγιές μοντέλο βρίσκεται στο χείλος της αποτυχίας, γιατί έτσι επιτάσσει ο νόμος. Και η Σταχτοπούτα, μολονότι τίμια, βλέπει τις πόρτες του παλατιού να κλείνουν επειδή είναι φτωχή.
Και εξηγούμαστε.
Ο νόμος περί αθλητικών ανώνυμων εταιρειών, που ψηφίστηκε το 1999, ορίζει ότι κάθε σύλλογος στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο πρέπει να έχει εταιρικό κεφάλαιο ίσο με το 25% των μέσων δαπανών όλων των ομάδων της Σεγούντα Ντιβισιόν, αφαιρώντας τις δύο ομάδες με τις μεγαλύτερες δαπάνες και τις δύο με τις λιγότερες. Για την Εϊμπαρ αυτό πρακτικά σημαίνει ότι πρέπει να κάνει αύξηση του εταιρικού κεφαλαίου της από 422 χιλιάδες ευρώ σε 1,72 εκατομμύρια ώς τις 6 Αυγούστου. Αν δεν τα καταφέρει, θα υποβιβαστεί αυτόματα στην τρίτη κατηγορία της Ισπανίας, τη Σεγούντα Β’!
Λέγεται πως dura lex, sed lex. Σκληρός ο νόμος, αλλά νόμος. Ομως η αδικία του συγκεκριμένου νόμου είναι κατάφωρη για μια ομάδα που πέτυχε τον άθλο της ανόδου έχοντας 3.500 εισιτήρια διαρκείας και ένα γήπεδο 5.600 θέσεων σε μια κωμόπολη 27.000 κατοίκων στη Χώρα των Βάσκων. Η μικρότερη πόλη, το μικρότερο γήπεδο και ο φτωχότερος σύλλογος της Πριμέρα Ντιβισιόν, αν καταφέρει να μείνει… Λίγο πριν συμπληρώσει τα 75 χρόνια ιστορίας της, η Εϊμπαρ είναι ταυτόχρονα σύμβολο ρομαντισμού, αγωνιστικότητας, αλλά και στρατιωτικής πειθαρχίας όσον αφορά τη διοικητική και οικονομική αξιοπιστία της. Τη ίδια ώρα, οι μεγάλοι σύλλογοι της χώρας, με τα χρέη-μαμούθ, μένουν ατιμώρητοι γιατί το εταιρικό τους κεφάλαιο καλύπτει τις νόρμες…
Ο Αρανθάμπαλ βρίσκεται αντιμέτωπος με μια άνιση μάχη: «Και να σκεφτεί κανείς πως όλα αυτά μας συμβαίνουν ενώ καταφέραμε να πραγματοποιήσουμε τον στόχο μας: το μηδενικό παθητικό. Τώρα πρέπει να εφαρμόσουμε ή να τιμωρηθούμε από έναν νόμο που δεν φτιάχτηκε για να επιβραβεύσει την καλή διαχείριση αλλά για να καλύψει τις χωρίς όρια δαπάνες των συλλόγων».
Αναρωτιέται πώς θα βρεθούν τόσα χρήματα μέχρι τις αρχές Αυγούστου: «Τι ποσό να ελπίζουμε ότι θα εξασφαλίσουμε από την κοινωνική μας βάση; Το προφίλ των οπαδών μας είναι πολλοί ανήλικοι, αρκετοί συνταξιούχοι, άνεργοι και άτομα σε θέσεις επισφαλείς ή πολύ χαμηλά αμειβόμενες».
Μπροστά σε αυτή την τόσο άδικη προοπτική του υποβιβασμού, ο σύλλογος δεν έχει μείνει με σταυρωμένα τα χέρια. Ο Αρανθάμπαλ ξεκίνησε την εκστρατεία «Προστάτευσε την Εϊμπαρ» («Defiende al Éibar») μέσω του διαδικτύου (http://www.defiendealeibar.com/). Εκεί μπορεί κανείς να διαβάσει το μήνυμα: «Δουλειά, ταπεινότητα, περηφάνια, ένωση. Η Εϊμπαρ προστατεύει όσο κανένας άλλος τις αξίες του λαού που εκπροσωπεί. Αν και εσύ πιστεύεις σε αυτές, βοήθησέ μας να τις διατηρήσουμε». Και με το σύνθημα «Τώρα κι εσύ μπορείς να γίνεις προστάτης της Εϊμπαρ», ο σύλλογος βγάζει στην αγορά μετοχές έναντι 50 ευρώ η μία. Η ονομαστική τους αξία είναι 60 ευρώ και τη διαφορά των 10 ευρώ την καλύπτει ο σύλλογος από τα ταμεία του.
Στόχος είναι, όπως προείπαμε, το ποσό των 1,72 εκατομμυρίων ευρώ και μέχρι στιγμής το ενδιαφέρον του κόσμου έχει καλύψει τα 893.400 ευρώ, κάτι παραπάνω από το 50%. Οσοι αγοράσουν μετοχές, θα λάβουν τον Σεπτέμβριο του 2014 το σχετικό πιστοποιητικό από τον βασκικό σύλλογο, ενώ υπάρχει η σκέψη να μπουν σε μια αναμνηστική πλάκα στο γήπεδο της Ιπουρούα όλα τα ονόματα των νέων μετόχων ή, όπως θέλουν να τους ονομάζουν, των νέων «Αμυντικών της Εϊμπαρ».
Την προηγούμενη εβδομάδα, ο Αλεξ Αρανθάμπαλ ταξίδεψε στη Μαδρίτη και, συνοδευόμενος από τον Τσάμπι Αλόνσο και τον Ασιερ Ιγιαραμέντι –αμφότεροι τέκνα της επαρχίας Γκιπούθκοα στη Χώρα των Βάσκων-, παρουσίασε το πλάνο του. Παράλληλα, έκανε έκκληση στον ποδοσφαιρικό κόσμο της χώρας να βοηθήσει την προσπάθειά του ώστε να γίνει πράξη αυτό που η ομάδα του κατέκτησε μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου: τη συμμετοχή στην Πριμέρα Ντιβισιόν.
Το ενδιαφέρον για τα κατορθώματα και την περιπέτεια της Εϊμπαρ ήταν μεγάλο, αν κρίνει κανείς από την κατάμεστη αίθουσα όπου έδωσε ο Βάσκος παράγοντας τη συνέντευξη Τύπου. Και οι δημοσιογράφοι της πρωτεύουσας έμειναν με ανοιχτό το στόμα όταν τον άκουσαν να απορρίπτει κάθετα την προοπτική να πουλήσει τον σύλλογο σε ξένους επενδυτές για να αυξηθεί το εταιρικό κεφάλαιο: «Προτιμούμε να τιμωρηθούμε και να πέσουμε δύο κατηγορίες παρά να ξεπουλήσουμε την ψυχή της Εϊμπαρ».
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..
Ο παράδεισος των περαστικών
Σε μια κοιλάδα από την οποία περνάει ο αυτοκινητόδρομος ΑΡ-8, που συνδέει τις δύο μεγαλύτερες βασκικές πόλεις, το Μπιλμπάο και το Σαν Σεμπαστιάν, βρίσκεται μια κωμόπολη 27.500 κατοίκων. Η Εϊμπαρ είναι η μικρότερη πόλη με επαγγελματική ομάδα στις δύο μεγάλες κατηγορίες της Ισπανίας. Πριν μπει στον ποδοσφαιρικό χάρτη, ήταν γνωστή μόνο για τη βιοτεχνία μικρών όπλων (εξ ου και το παρατσούκλι «Los Armeros») και για το γεγονός ότι εκεί κυμάτισε η νέα σημαία της Ισπανίας και κηρύχτηκε η Β΄ Δημοκρατία στις 14 Απριλίου 1931.
Από το 1940, όταν και ιδρύθηκε, μέχρι σήμερα, ο σύλλογος δεν έχει κερδίσει τίτλους ή τρόπαια. Εχει αγωνιστεί 18 σερί σεζόν στη δεύτερη κατηγορία και έχει επίσης αποκτήσει τη φήμη του «φονέα γιγάντων» στο Κόπα δελ Ρέι, με το τελευταίο σκαλπ της να είναι αυτό της Μπιλμπάο το 2012.
Τι σημαίνει πλέον η ομάδα της Εϊμπαρ για τη βασκική κωμόπολη; Την προηγούμενη εβδομάδα, μια βόλτα στους δρόμους της πριν από τον αγώνα με την Αλαβές, θα διέλυε κάθε απορία: όλα τα μπαλκόνια είχαν τα χρώματα της ομάδας: μπλε και μπορντό. Σε κάθε κατάστημα, μπαρ, καφετέρια υπήρχαν πόστερ των παικτών και επιγραφές που τους εύχονταν «καλή επιτυχία».
Η περηφάνια για τον σύλλογο δεν έχει την ίδια πηγή που έχει –για παράδειγμα– αυτή της Αθλέτικ Μπιλμπάο. Δεν στηρίζεται τόσο στα τοπικά ταλέντα όσο σε περαστικούς. Αντίθετα, έχει γίνει το πρώτο σκαλί για πιτσιρικάδες και ένας συνήθης προορισμός για ποδοσφαιριστές δανεικούς: είτε νεαρούς που χρειάζονται παιχνίδια στα πόδια τους είτε μεγαλύτερους που έχουν ανάγκη από μερικά καλά ματς για να ξαναβρούν τη φόρμα και την αυτοπεποίθησή τους.
Το περιβάλλον είναι ιδανικό γι’ αυτό που ο πρόεδρος Αλεξ Αρανθάμπαλ αποκαλεί coaching of football. Σε ελεύθερη μετάφραση «εκμάθηση ποδοσφαίρου». Και αγωνιστικά, αλλά κυρίως εκμάθηση των άγραφων αρχών και νόμων.
Κανείς δεν έχει ξεχάσει τον Νταβίδ Σίλβα, σήμερα της Μάντσεστερ Σίτι και προ εννέα χρόνων στην Εϊμπαρ, όταν ακόμα ήταν τινέιτζερ. Ο νεαρός Βαλενθιάνος πέρασε στην ιστορία του συλλόγου όταν, αντί να βάλει το γκολ που θα έδινε τη νίκη απέναντι στη Γέιδα στο 92ο λεπτό και ίσως ανέβαζε την Εϊμπαρ στην Πριμέρα Ντιβισιόν, προτίμησε να στείλει την μπάλα εκτός αγωνιστικού χώρου επειδή ένας αντίπαλος βρισκόταν τραυματισμένος στο χορτάρι.
Από τον βασκικό σύλλογο πέρασαν επίσης ο Τσάμπι Αλόνσο (φωτ.), ο Καρμόνα (φιναλίστ με την Αλαβές στον τελικό του Κυπέλλου UEFA το 2001), ο νυν τερματοφύλακας της Μπιλμπάο, ο Ιραϊθόθ… Αλλά και ο Χοσέ Ιγνάθιο Γκαρμέντια, ο γκολκίπερ της επί 19 χρόνια, που κατάφερε να σκοράρει απευθείας από το ένα τέρμα στο άλλο κατά της Ποντεβέδρα το 1988.
Αν τον έβλεπε κανείς το πρωί, μακριά από το γήπεδο, δεν θα του πήγαινε στο μυαλό ότι επρόκειτο για τερματοφύλακα: με την ποδιά του κρεοπώλη και ύψος μόλις 1,77 μέτρα…
…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………
Εδρα πέρα από κάθε λογική
Ολοι το γνωρίζουν ως «Ιπουρούα». Ομως για τους ανθρώπους της Εϊμπαρ είναι το «Μπομπονέρα» τους και έτσι το αποκαλούν.
Ενα από τα πιο περίεργα γήπεδα της Ευρώπης. Από τη μια πλευρά δύο μεγάλες πολυκατοικίες και το βουνό. Στην απέναντι πλευρά, ο αυτοκινητόδρομος που συνδέει το Σαν Σεμπαστιάν με το Μπιλμπάο. Ανάμεσά τους, φαίνεται αδύνατο αλλά χώρεσε ένας αγωνιστικός χώρος διαστάσεων 100×75 και με χωρητικότητα 5.600 θέσεων. Και εκεί το 1990 αγωνίστηκε ο Αγιαξ!
Ηταν η 50ή επέτειος της ίδρυσης της Εϊμπαρ, μια γιορτή που ακόμα θυμούνται οι ντόπιοι. Κάποιοι ελπίζουν ότι του χρόνου, με την ευκαιρία της 75ης επετείου, θα επισκεφτεί το «Ιπουρούα» η Μπάγερν Μονάχου.
Σε πρώτη φάση όμως, στόχος είναι να το επισκεφθούν οι ομάδες της Πριμέρα Ντιβισιόν. Να γίνει πραγματικότητα το όνειρο των τοπικών ντέρμπι με τη Ρεάλ Σοσιεδάδ και την Μπιλμπάο…
