Της Αρχοντίας Κάτσουρα
«Δεν περιμένω τίποτα από τους πολιτικούς. Μόνο όποιος προσπαθεί σκληρά και δουλεύει πετυχαίνει. Δεν μου κάνει κανείς και δεν θα πάω να ψηφίσω». Τη φράση αυτή άκουσα από έναν παλιό φίλο, ο οποίος όντως έχει εργαστεί πολύ σκληρά και έχει πετύχει πράγματα σε επαγγελματικό και προσωπικό επίπεδο. Είναι επιχειρηματίας, ζει καλά, δίνει δουλειά σε 5 ή 6 ανθρώπους και συνεχώς διαπρέπει. Η κρίση δεν φαίνεται να τον έχει αγγίξει, το επίπεδο ζωής του δεν έχει αλλάξει, ζει και εργάζεται σχεδόν όπως και πριν από 4-5 χρόνια, όταν όλοι νιώθαμε πως κάτι κακό ερχόταν, χωρίς να μπορούμε να το προσδιορίσουμε, πόσο μάλλον να φανταστούμε το μέγεθος των συνεπειών του.
Σε μια από τις τόσο συχνές συζητήσεις για το πόσο δύσκολα τα βγάζουν πέρα οι περισσότεροι άνθρωποι στη χώρα μας, διατύπωσε την εξής άποψη: «Εντάξει, υπάρχουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα, πολλές επιχειρήσεις έκλεισαν, πολλοί άνθρωποι έμειναν άνεργοι, αλλά αν έχεις μυαλό και όρεξη για δουλειά, στο τέλος κάτι θα κάνεις και θα βγεις από το τέλμα». Χωρίς να το καταλαβαίνει πιθανόν, έκανε τους μισούς από τη συντροφιά να θυμώσουν και τους υπόλοιπους να τον κοιτάξουν σαν να τον έβλεπαν για πρώτη φορά, σαν να είχαν απέναντί τους έναν άγνωστο. Δυστυχώς, δεν είναι ο μόνος.
Το πιο ανησυχητικό είναι ότι παρόμοιες κουβέντες άκουσα και από ανθρώπους που βρίσκονται σε δυσχερή οικονομική κατάσταση, είναι άνεργοι ή ημιαπασχολούμενοι. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο έλεγαν: «Οι πολιτικοί μάς έφεραν εδώ που είμαστε. Κανένας δεν αξίζει, όλοι είναι κλέφτες και απατεώνες και θέλουν την καρέκλα για να γεμίζουν τις δικές τους τσέπες και των πλούσιων φίλων τους. Δεν θα ψηφίσω. Κι αυτοί που φαίνονται καλύτεροι μόλις βγουν θα κάνουν τα ίδια».
Ποιο είναι το μέλλον μιας κοινωνίας που έχει απαξιώσει τόσο την πολιτική και τους πολιτικούς; Δεν ξέρω γιατί, αλλά μετά τις ευρωεκλογές της περασμένης Κυριακής, που βγήκαν όλοι νικητές και έχασαν όλοι οι άλλοι, αλλά και τα κροκοδείλια δάκρυα για την άνοδο της Ακροδεξιάς, σχεδόν κανείς δεν μιλά για το ποσοστό της αποχής: 41,78%. Η δικαιολογία ότι στις ευρωεκλογές ψηφίζουμε χαλαρά δεν αρκεί. Ούτε ότι οι περισσότεροι δεν ενδιαφέρονται για τα ευρωπαϊκά θέματα. Είχε προηγηθεί διαφημιστική εκστρατεία για να παρακινήσει τους πολίτες να ψηφίσουν, ενώ τα κόμματα της συγκυβέρνησης και της αντιπολίτευσης καλλιέργησαν κλίμα δημοψηφίσματος, που κανονικά θα είχε λειτουργήσει υπέρ της ψήφου, αλλά και προς όφελός τους. Τίποτα από τα παραπάνω, ούτε η άθλια οικονομική κατάσταση παρακίνησε 4 στους 10 Ελληνες ψηφοφόρους να ασχοληθούν.
Στο μυαλό των περισσότερων, το κράτος και το Δημόσιο, πόσο μάλλον το ευρωπαϊκό, ως έννοια είναι κάτι ξένο, ακόμη και εχθρικό. Οι λόγοι, προφανείς. Τι κάνουν οι αρμόδιοι φορείς όταν κλείνουν οι επιχειρήσεις που πια δεν είναι βιώσιμες; Οταν άλλες απολύουν χωρίς να δίνουν αποζημιώσεις; Οταν κάποιες πτωχεύουν, ενώ οι ιδιοκτήτες τους κρύβουν τεράστιες περιουσίες σε υπεράκτιες εταιρείες ή κρατούν ομήρους εργαζόμενους με «έναντι» μισθών; Πού ήταν η Δικαιοσύνη όταν κάποιες τράπεζες μοίραζαν θαλασσοδάνεια; Πού ήταν οι αρμόδιες αρχές για να ελέγξουν τις διαδικασίες; Και τι γινόταν με τις μίζες στις δημόσιες συμβάσεις; Και, τελικά, τι είναι το κράτος και οι δημόσιες αρχές;
Λοιπόν, οι κυβερνήσεις και οι δημόσιες αρχές είναι πρόσωπα: οι πολιτικοί που εμείς εκλέγουμε για να λειτουργήσουν το κράτος και τις υπηρεσίες, να εφαρμόσουν τους νόμους και να διορίσουν τα πρόσωπα που θα λάβουν αποφάσεις, θα λύσουν προβλήματα, θα παράξουν έργο και θα εξαλείψουν τις ανισότητες, για να απολαμβάνουμε όλοι ό,τι μας αναλογεί από τον πλούτο που παράγουν τα χέρια και ο νους μας.
Χρειαζόμαστε πολιτικούς. Μένει μόνο να τους διαλέγουμε καλά, να τους ελέγχουμε αυστηρά και, αν δεν μας κάνουν, να τους αλλάζουμε. Την επόμενη φορά να πάμε όλοι στην κάλπη.
