Του Νίκου Καλτσά
Ο τζαζίστας Αλαν Τζάφι έλεγε ότι η Νέα Ορλεάνη είναι το μόνο μέρος όπου όποιο παιδί κι αν ρωτήσεις τι θέλει να γίνει όταν μεγαλώσει, δεν θα σου απαντήσει «αστυνομικός» ή «πυροσβέστης», αλλά «μουσικός». Αφιερωμένη στα παιδιά η πρώτη συναυλία της Jazz Big Day, του ολοήμερου αφιερώματος στην τζαζ, το Σάββατο στο Μέγαρο, και οι μικροί ακροατές που την παρακολούθησαν μάλλον δεν θα έδιναν διαφορετική απάντηση από τους συνομηλίκους τους στη Λουιζιάνα.
Οικοδεσπότης ο σπουδαίος ντράμερ Αλέκος Χρηστίδης. Αεικίνητος και ενθουσιώδης, άφηνε τα τύμπανα, ερχόταν στην άκρη της σκηνής, κοντά στο κοινό, και προλόγιζε κάθε κομμάτι που θα έπαιζε η μπάντα του. Από ραγκτάιμ σε μπλουζ, από σουίνγκ σε μπούγκι-γούγκι, μόλις ο σαξοφωνίστας Αντώνης Λαδόπουλος έδινε κάποιες σύντομες πληροφορίες για ό,τι θα ακολουθούσε, αμέσως αναλάμβανε ο Χρηστίδης.
Δίνοντας τον ρυθμό με τα χέρια, με το χτύπημα των ποδιών του, δημιουργώντας μουσικό μέτρο με ήχους από πλαστικά μπουκάλια και τενεκεδένια κουτάκια, υπενθύμιζε συνεχώς τη λιτή και χειροποίητη αφετηρία της μαύρης μουσικής. Και καλούσε τους θεατές στο μουσικό παιχνίδι. Ετσι, πριν αρχίσει να ξετυλίγει τη μελωδία το πιάνο του Αλέξανδρου Ορφανού, πριν της δώσουν χρώμα τα κρουστά του Φάνη Γκιολέ και το μπάσο του Μάνου Λούτα, όλα ξεκινούσαν από το ρυθμικό χειροκρότημα των θεατών, έναν ζωντανό μετρονόμο που τον καθοδηγούσε η εμπειρία του Χρηστίδη.
Τον τίτλο της συναυλίας -Jazz for Kids!- επιβεβαίωνε με τον ομορφότερο τρόπο η τραγουδίστρια του σχήματος, η λαμπερή και, ναι, εγκυμονούσα Πηνελόπη Τζανετάκη αποδεικνύοντας ότι, εκτός από τον Μότσαρτ, ίσως να βοηθούν τις μέλλουσες μαμάδες και λίγες γλυκές νότες από τον Ντιουκ Ελινγκτον ή τον Χέρμπι Χάνκοκ.
Στο τέλος, μαζί με τους μουσικούς και το χορευτικό συγκρότημα των Arte Latina Dance Kids, στη σκηνή ανέβηκαν και μικροί επίδοξοι ντράμερ, που αυτοσχεδίασαν σ' έναν παράδεισο από ξυλόφωνα, πιατίνια, γκονγκ και καστανιέτες.
Ηταν πια μεσημέρι όταν βγήκαν από το Μέγαρο χαμογελαστοί γονείς που, αν ξεσπούσαν ήχοι από κρουστά στο σπίτι, για λίγο καιρό δεν θα ξανάλεγαν «παιδί μου, πιο σιγά!».
Και, μαζί τους, πιτσιρικάδες αποφασισμένοι να ακούσει τη μουσική τους όλη η γειτονιά.
