ΛΙΣΑΒΟΝΑ Αποστολή της Β. Παπαντωνοπούλου
Στα δελτία ειδήσεων του Σαββάτου στην πορτογαλική τηλεόραση έπαιζε ξανά και ξανά μια δήλωση του Πάουλο Μπέντο από τη συνέντευξη Τύπου της Παρασκευής: «Και στο παρελθόν και τώρα έχουμε στις τάξεις μας τον καλύτερο παίκτη του κόσμου. Κάποτε τον Εουσέμπιο και τον Λουίς Φίγκο, τώρα τον Κριστιάνο Ρονάλντο. Ομως δεν έχουμε κατακτήσει τίποτα, ούτε είμαστε αναγκασμένοι να κατακτήσουμε το Μουντιάλ!».
Η Ελλάδα ποτέ δεν είχε τέτοιους ποδοσφαιριστές. Ο πιο φαντεζί παίκτης, που θα μπορούσε να είχε κάνει τέτοια καριέρα αν οι συνθήκες το είχαν επιτρέψει, δεν έπαιξε παρά ένα ματς με τη «γαλανόλευκη» -ο Βασίλης Χατζηπαναγής.
Και όμως, η Ελλάδα έχει κατακτήσει κάτι, σε αντίθεση με τους Λουζιτανούς και εις βάρος τους: το πρωτάθλημα Ευρώπης του 2004.
Κυρίως όμως έχει κατακτήσει το know-how τού πώς να διατηρείται ψηλά χωρίς κατά βάση να έχει ποδοσφαιριστές που θα γίνουν κάποτε σταρ της Ρεάλ Μαδρίτης, της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ή που θα μπουν στη λίστα των υποψηφίων για τη Χρυσή Μπάλα. Ξέρει να είναι ο αντίπαλος ο άβολος, ο αντιτουριστικός, ο διόλου θεαματικός, που στο τέλος της βραδιάς θα έχει πάρει το αποτέλεσμα. Ακόμα και στις μέτριες εμφανίσεις της, ξέρει να αμύνεται σωστά. Να μη χάνει. Και από εκεί ξεκινούν όλα. Γιατί με μια αντεπίθεση, σε μια στιγμή, μπορεί να κάνει τη ζημιά.
Το στιλ της δεν αρέσει. Αντιτουριστική δεν είναι μόνο για τους ξένους, αλλά και για εμάς. Η δυσκολία της να παραγάγει παιχνίδι -έντονη προχθές με την Πορτογαλία- δημιουργεί εκνευρισμό σε όσους τη βλέπουν. Δεν είναι όμως θέμα προσώπων. Στις καλύτερες βραδιές της εθνικής ομάδας τα τελευταία χρόνια (με Κροατία, Ρωσία, Ρουμανία…), πάνω-κάτω οι ίδιοι παίκτες αγωνίζονταν και με το ίδιο σύστημα –ας μη γελιόμαστε. Απλώς τότε τους βγήκε το παιχνίδι, οι μακρινές μπαλιές μπροστά, οι γρήγορες αντεπιθέσεις που δουλεύει μέρες τώρα ο Φερνάντο Σάντος και ήλπιζε να δει προχθές.
Οι περισσότεροι σήμερα γκρινιάζουν. Γιατί να μπει ο τάδε, πότε θα βγει από την ενδεκάδα ο δείνα, γιατί αυτόν δεν τον βάζει από την αρχή… Ακουσε και θα ακούσει διάφορα ο Πορτογάλος στη διάρκεια του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Αλλωστε, η προπονητική είναι το εθνικό μας σπορ.
Συγχωρήστε με για τον ρεαλισμό, αλλά εν όψει Μουντιάλ και όσο ο Κώστας Μήτρογλου ακόμα δεν έχει βρει αγωνιστικό ρυθμό, προτιμώ το συγκεκριμένο στιλ και το εξασφαλισμένο 0-0 που σε μια κόντρα μπορεί να γίνει 1-0 με τα φρέσκα πόδια παικτών όπως ο Φετφατζίδης ή ο Κονέ ή ο Λάζαρος, που θα έχουν έρθει από τον πάγκο. Και το προτιμώ χίλιες φορές από τις αποκαλούμενες «τιμητικές» ήττες με 4-2 και τα κεφάλια που, αν και παρέμειναν ψηλά, τιμωρήθηκαν επειδή έπαιξαν κάτι που δεν τους πάει…
Το πόσο πονάει αυτός ο ρεαλισμός ήταν ορατό και στο πρόσωπο των Πορτογάλων οπαδών προχθές στο «Εστάδιο Νασιονάλ». Περνούσαν από δίπλα μας, ρωτούσαν αν είμαστε από την Ελλάδα, κουνούσαν το κεφάλι πικραμένα και μονολογούσαν: «Πότε θα σας κερδίσουμε εσάς επιτέλους;»…
