BIΒΛΙΟ Μια φανταστική συνομιλία παλιών ροκάδων για τη βιογραφία τού Τζάγκερ από τον Φίλιπ Νόρμαν
Tου Γιώργου Στόγια*
Φίλιπ Νόρμαν: Mick Jagger μετάφραση: Σέβη Σπυριδογιαννάκη Ψυχογιός, 2012
Συνάντηση δυο κάποτε στενών φίλων που βρίσκονται πια σε γάμους και βαφτίσια τρίτων.
«Πάμε έξω για τσιγάρο;»
«Το 'χω κόψει».
«Πάλι; Στο αυτοκίνητο σού έχω κάτι καλό».
«Θα με καταστρέψεις. Ενα λεπτό».
«Ναι, πάρε άδεια, με την ησυχία σου. Φλούφλη».
(Μετά από λίγο, στο αυτοκίνητο του εργένη).
«Oh, sweet Jesus!»
«Να γυρνάει».
(Οσο περιμένει να έρθει ξανά η σειρά του, ο παντρεμένος ψαχουλεύει τα σι-ντι που είναι πεταμένα στη θήκη του συνοδηγού. Ανακαλύπτει το Exile on Main St. και το βάζει να παίξει).
«Τώρα μάλιστα».
«Θα 'πρεπε να είχαν διαλυθεί αμέσως μετά από αυτό τον δίσκο, ή, ακόμη καλύτερα, να πέθαινε ο Τζάγκερ».
«Μπα, μόνο με τις γυναίκες έχανε τον έλεγχο -και πάλι, αυτές την πληρώνανε».
«Ηταν τόσο καλός στην εξαπάτηση που για λίγο πίστεψε ότι ήταν μεγάλος καλλιτέχνης».
«Το απέδειξε. Θυμήσου την ερμηνεία του εκείνη τη νύχτα στο Rock’n’roll Circus».
«Οι ανάγκες της εποχής δημιουργούν μια κενή θέση κι όποιος προλάβει κάθεται. Οπως στις μουσικές καρέκλες, χρειάζεται ένας συνδυασμός τύχης και καπατσοσύνης. Μεταφυσικά πάντα μιλώντας, οι baby boomers ήταν μια καταγέλαστη γενιά. Ολα εκείνα τα συνθήματα για τον έρωτα και την επανάσταση και ύστερα ο φρενήρης καταναλωτισμός, τα υπερκέρδη πάνω στα κεφάλια μας και ο Τρίτος Δρόμος. Ο Τζάγκερ ήταν το χρυσό τους μοσχάρι, τίποτα όμως δεν μπορεί να αναστείλει επ’ άπειρον τη δικαιοσύνη των γηρατειών, την αποψίλωση των ψευδαισθήσεων και την τελική κρίση του καπιταλισμού».
«Ευχαριστήθηκαν σεξ πάντως. Εμείς μείναμε με τη μυθολογία στο χέρι».
« Δεν πειράζει, είναι πιο αμλετικό. Ετσι κι αλλιώς, δεν υπάρχει τίποτα αυθεντικό από τότε που τα blues πήγαν στις πόλεις».
«Είχα ξεχάσει πόσο ο Τζάγκερ είναι όλα όσα αγαπώ και μισώ στην ιστορία της ροκ. Το θυμήθηκα διαβάζοντας τη βιογραφία του από τον Φίλιπ Νόρμαν. Εχω την αίσθηση πως ο διάλογος που κάνουμε αυτή τη στιγμή αποτελεί μια κάθοδο στο υπόγειο της ανάγνωσής μου… Δυνάμωσέ το! (Τραγουδάει πάνω στο κομμάτι) Don’t move your head, don’t move your hands, don’t move your lips, just shake your hips».
«Σταμάτα να κουνιέσαι έτσι, μη σου σηκωθεί κι έχουμε ντράβαλα. (Παύση) Ενάντια σε τέτοιους καραγκιόζηδες συνέβη η πανκ!»
«Τεχνητή διαίρεση, σαν τις κόντρες μεταξύ Beatles και Stones. Το έδαφος είναι κοινό. Δες στο βιβλίο τις εκλεκτές συγγένειες με τον Γουόρχολ, τον Λου Ριντ, τον Μπόουι, τους προπάτορες της νέας ροκ».
«Με έπρηξες με τη βιογραφία του Τζάγκερ! Εμαθες κάτι καινούργιο από τις 630 σελίδες της;»
«Ο Νόρμαν απευθύνεται στο ευρύ κοινό, όχι σε ψυχάκηδες σαν κι εμάς. Είναι επαγγελματίας συγγραφέας και αφηγείται την ιστορία του αριστοτεχνικά, κρατώντας συνεχώς τις σωστές αποστάσεις, τόσο από τον ήρωά του όσο και από τις επιθυμίες του κοινού του. Φυσικά θα ήθελα να διαβάσω περισσότερα για τη μουσική καθαυτή παρά για φρου φρου και διασημότητες, πρέπει να παραδεχτώ όμως ότι πρόκειται για τον ιδανικό βιογράφο του Τζάγκερ, με την έννοια ότι σε ικανοποιεί όχι όσο θέλεις αλλά μόνο όσο χρειάζεσαι. Ενας ροκ κριτικός θα ήταν αδύνατον να περιγράψει έτσι ολοκληρωμένα τη μεγάλη εικόνα».
«Θέλεις να μου πεις ότι σου άρεσε; Δεν διάβασες στην Books’ Journal τα προβλήματα που επισήμανε η Χίλντα Παπαδημητρίου;»
«Βεβαίως, κι έχει απόλυτο δίκιο. Τη συμβολή του Κιθ και των υπολοίπων ο Νόρμαν την έχει στο φτύσιμο, ενώ για το χάος στο Αλταμοντ βγάζει τον Τζάγκερ Παναγία. Παρ’ όλ’ αυτά όμως, έπεσα πάνω στο βιβλίο βουλιμικά. Το είχα συνεχώς μαζί μου και το τελείωσα σε λιγότερο από μία εβδομάδα. Οταν με έπιανε κόκκινο στο φανάρι, προλάβαινα μισή παράγραφο, ενώ στη δουλειά, έπαιρνα το βιβλίο στην κοινή τουαλέτα και καθόμουν μέσα ένα εικοσάλεπτο».
«Εγώ προτιμώ την αυτοβιογραφία του Ρίτσαρντς, παρά τη φλυαρία του».
«Κατά βάθος είναι ουγκ ».
«Ενώ ο Τζάγκερ, επειδή μπήκε στο LSE και ξέρει τον Μπουλγκάκοφ, είναι διανοούμενος! Κι αυτό που λέει ο Νόρμαν ότι κάθε ροκ περφόρμανς γίνεται μοιραία νοητή μέσα από το δικό του πρότυπο είναι εξωφρενικό!»
«Ωστε το διάβασες κι εσύ!»
«Το είδα στο βιβλιοπωλείο και δεν μπορούσα να αντισταθώ».
«Κορόιδο».
«Τελευταία».
«Δεν έχει».
«Ρούφα το».
«Σου είπα ότι οι σόλο δίσκοι του Τζάγκερ δεν είναι τόσο κακοί;»
«Σβήσ’ το και φύγαμε. Σε χαλάει».
……………………………………………………………………………………………………………………………..
* Ο Γιώργος Στόγιας έχει παίξει και σκηνοθετήσει στο θέατρο, έχει εργαστεί ως ραδιοφωνικός παραγωγός και Dj, αρθρογραφεί για πολιτικά και πολιτιστικά θέματα στην εφημερίδα «Πολίτης» και στο blog Φελέκι, έχει γράψει διηγήματα και ένα διαδικτυακό μυθιστόρημα «Το Εαρινό Εξάμηνο» που θα κυκλοφορήσει και σε βιβλίο. Σήμερα εργάζεται με παιδιά μεταναστών στην Παλιά Πόλη της Λευκωσίας.
