Του Πέτρου Μανταίου

Η ιστορική φράση «Δέσποτα μέμνησο των Αθηναίων» αποδίδεται στον Δαρείο. Οταν το 500 π.Χ. οι υποτελείς στους Πέρσες ελληνικές πόλεις-κράτη της Μικρασίας ξεσηκώθηκαν με τη βοήθεια των Αθηναίων και των Ερετριέων, ο Δαρείος –για να μην… ξεχάσει την εκδίκηση– έβαζε κάθε βράδυ έναν υπηρέτη να του τσαμπουνάει: «… μέμνησο των Αθηναίων»∙ από «μέμνησο» σε «μέμνησο», δέκα χρόνια μετά, ο Δαρείος έφτασε στον Μαραθώνα (του Ηλία Ψινάκη), αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. Στο κάτω της γραφής «υπεροψίαν και μέθην θα είχεν ο Δαρείος»…

Εχουμε τώρα, από ενάρξεως μνημονίων και «πακέτων», το «μέμνησο» του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε: κάθε φορά που πάει μια νύφη, χρεωμένη, να χαρεί που άρχισε, με χίλια βάσανα, να φτιάχνει προικούλα, της… κουρεύει τη φόρα (χωρίς να κουρεύει το χρέος∙ που, θυμηθείτε το, θα το κουρέψουν κάποια στιγμή, αλλά μέχρι τότε φοβάμαι μήπως δεν έχουμε κεφάλια!), μ’ ένα… ευθαρσές και υπεροπτικό: «μέμνησο του Συμφώνου Σταθερότητος». Κι ας λέει ό,τι θέλει ο Γάλλος οικονομολόγος Τομά Πικετί, που το βιβλίο του «Το Κεφάλαιο στον 21ο αιώνα» χαλάει κόσμο αυτό τον καιρό, πως ο πλούτος (των λίγων, των ελάχιστων, σε βάρος των δισεκατομμυρίων που υποφέρουν) «αυξάνεται πιο γρήγορα από την οικονομία την ίδια» («Καθημερινή» 1/6).

Ο κ. Σόιμπλε, εκ των βασικών συντελεστών της οικονομίας της κρίσης, των αδιεξόδων, αλλά και πιθανών αυριανών, απρόβλεπτων κοινωνικών εντάσεων, επιμένει στον… προτεσταντικό ψαλμό αλληλούια (περιοδικό «Φόκους», αναδημοσίευση χθεσινή «Εφ.Συν.») πως «Το χρέος της Ελλάδας, σύμφωνα με τις προβλέψεις της τρόικας, θα φτάσει το 2022 σε επίπεδο που κανείς δεν θα μπορούσε να χαρακτηρίσει βιώσιμο». Οπότε «μπορεί να χρειαστεί, ακόμα μια φορά, περιορισμένη βοήθεια» (τα γνωστά «πακετάκια»), με «προϋπόθεση να συμμορφώνεται η χώρα στις απαιτήσεις της τρόικας». Ακριβείς προβλέψεις τοιούτου είδους γίνονται πάντα μετά από… καταστροφές. Σ’ αυτό είναι άπαιχτοι…