Με φτερά, με προγναθισμό, με τσιτωμένα τα ζυγωματικά, με κέρατα, με κόκκινο κραγιόν που θα ζήλευε και η Μπε Μπε, η Αντζελίνα Τζολί μεταμορφώθηκε στη θρυλική μάγισσα Μαλέφισεντ και ξεδίπλωσε στην ομώνυμη ταινία της Ντίσνεϊ το «πριν» της ιστορίας της «Ωραίας Κοιμωμένης» και ένα τσακ από το «μετά». Και το έκανε με μεγάλη επιτυχία, αφού στις πρώτες τρεις ημέρες προβολής της παγκοσμίως, η εταιρεία παραγωγής έχει ήδη βγάλει τα έξοδα της ταινίας (περί τα 130 εκατ. δολάρια)

Οχι πως δεν θαυμάσαμε το ονειρικό σκηνικό. Οχι πως δεν αναγνωρίσαμε την πείρα της Ντίσνεϊ ή την ομορφιά της Τζολί. Ή τα πανέμορφα γκόθικ κοστούμια. Γιατί όμως τόση αγάπη στη μοναρχία;

Ενας αδιάφορος βασιλιάς, που κανείς δεν μας εξηγεί γιατί έγινε τόσο δόλιος και άπληστος. Ενας εξίσου αδιάφορος αγαπητικός της Ορόρα, που ποτέ δεν κατάλαβα πώς είναι δυνατόν να τον δει και να τον ερωτευθεί σφόδρα. Βέβαια, όταν πήγε να της δώσει το φιλί της ζωής, τότε μπήκα στο νόημα: «Ποιος είσαι εσύ;» τον ρώτησαν υποτιμητικά οι νεραϊδούλες. «Ο γιος του βασιλιά ταδόπουλου», απάντησε. Τουτέστιν, πρίγκιπας! Και τον έμπασαν αμέσως στην κάμαρα. Το δίδαγμα δόθηκε: όσο κακομοίρης κι αν είσαι, όσο κι αν δεν βλέπεσαι, αν είσαι πρίγκιπας οι πόρτες ανοίγουν.

Από την άλλη, ενώ η Μαλέφισεντ μεγάλωσε στη μαγική χώρα των Μουρ, όπου κανείς δεν βασίλευε και όλοι ήταν ίσοι, η ταινία τελειώνει με το να στέφει την Ορόρα (που βαρεθήκαμε να τη βλέπουμε να χαμογελάει συνεχώς) βασίλισσα.

Οπως στη ζωή, έτσι και στο σινεμά: αριστερός στα νιάτα σου, βασιλόφρων στα γεράματα. Και μετά σου λέει για την πτώση του υπαρκτού καπιταλισμού: ούτε στα παραμύθια δεν επιβιώνει η δημοκρατία, τι να λέμε τώρα!

Νόρα Ράλλη