Tης Βένας Γεωργακοπούλου

Με νέα δικομματική ηγεσία στο υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού, τον Κωνσταντίνο Τασούλα (υπουργό, εντελώς άγνωστο στον χώρο) και την ηθοποιό Αντζελα Γκερέκου (υφυπουργό), και χωρίς ακόμα να έχουν διευκρινιστεί οι αρμοδιότητες εκάστου, το αιφνίδιο ανακάτεμα στην τράπουλα του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, που ανακοίνωσε την Παρασκευή ο απερχόμενος Πάνος Παναγιωτόπουλος, μένει κάπως στον αέρα. Δεν χάνει, πάντως, τη σημασία του, μια και τα βασικά του χαρακτηριστικά σηματοδοτούν -κατά γενική αντίληψη- μια στροφή προς τα πίσω σε μια κρίσιμη στιγμή για το ελληνικό σινεμά.

Ας δούμε τη νέα σύνθεση του Δ.Σ. του ΕΚΚ. Πρόεδρος ο συγγραφέας και σεναριογράφος Πέτρος Μάρκαρης (μέλος και του προηγούμενου συμβουλίου), αντιπρόεδρος ο παραγωγός Νίκος Σέκερης και μέλη ο σκηνοθέτης Γιάννης Διαμαντόπουλος, ο μοντέρ Γιώργος Μαυροψαρίδης, η σύμβουλος επικοινωνίας και ΜΜΕ Ελπίδα Σκινδήλια, η ενδυματολόγος-σκηνογράφος Μπιάνκα Νικολαρεΐζη και ο συνθέτης Γιάννης Γλέζος.

Είναι φανερό ότι σε ένα ΕΚΚ, από τη διοίκηση του οποίου ο νόμος Γερουλάνου, κατά απαίτηση της δυναμικής, ενεργού μερίδας του χώρου (βλέπε Κινηματογραφιστές στην Ομίχλη), είχε αποκλείσει την εκπροσώπηση των σωματείων-συντεχνιών, επιστρέφουν από το παράθυρο, με τις ευλογίες μιας Δεξιάς που θέλει να θεωρείται μεταρρυθμιστική και αντικρατικιστική, άνθρωποι ταυτισμένοι με παλιές εποχές. Είτε προέρχονται, όπως ο Νίκος Σέκερης, από την Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών, που είχε πολεμήσει τη θεσμική αλλαγή στο ΕΚΚ, είτε δεν έχουν άμεση σχέση με το ελληνικό σινεμά (βλέπε συνθέτης Γιάννης Γλέζος, προσωπική, λέγεται, επιλογή του Μαξίμου!), είτε έχουν μια παλιά και ελάχιστη σχέση, όπως ο σκηνοθέτης της μιας ταινίας Γιάννης Διαμαντόπουλος.

Οι πληροφορίες μας φέρουν τον απερχόμενο υπουργό να έκανε σοβαρές προσπάθειες, εν μέσω πιέσεων από πολλές πλευρές, κομματικές και συντεχνιακές, να διατηρήσει μια κάποια ισορροπία. Μεγαλύτερη σημασία έχει, όμως, τελικά πως σε εποχές που το νέο ελληνικό σινεμά κάνει τεράστια βήματα και χρειάζεται στήριξη με τόλμη και φαντασία και, κυρίως συνέχιση της πολιτικής που είχε χαράξει ο κατά γενική ομολογία πετυχημένος και ακούραστος επί τρία χρόνια γενικός διευθυντής του ΕΚΚ Γρηγόρης Καραντινάκης, το Κέντρο μπαίνει σε μια δίνη, ανασφάλεια και, γιατί όχι, σύγκρουση απόψεων και συμφερόντων.

Ολα τα παραπάνω θα μπορούσαν να αποφευχθούν σε μεγάλο βαθμό (αν και όχι με περίπατο) αν ανανεωνόταν η θητεία του Γρηγόρη Καραντινάκη (λήγει τον Ιούνιο), που άλλωστε, σύμφωνα με τον νέο νόμο, έχει σχεδόν την απόλυτη εξουσία σε αυτό.

Ο Πάνος Παναγιωτόπουλος φαινόταν ευνοϊκά διακείμενος στο πρόσωπό του. Του το είχαν ζητήσει τόσο η Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου (με δημόσια παρέμβασή της) όσο και σκηνοθέτες με μια επιστολή με 150 υπογραφές, η οποία δυστυχώς δεν δόθηκε ποτέ στη δημοσιότητα. Τώρα, το παιχνίδι ανήκει αποκλειστικά στη νέα ηγεσία του ΥΠ.ΠΟ. Θα κρατήσει τον Καραντινάκη; Ή θα μπούμε στη διαδικασία αναζήτησης νέου γενικού διευθυντή μέσω ανοιχτής πρόσκλησης υποψηφιοτήτων και επιλογή του καλύτερου από το Δ.Σ. (ένα τέτοιο Δ.Σ.);

Και κάτι ακόμα: δύο από τα νεοδιορισμένα μέλη στο Δ.Σ. (Σέκερης, Γλέζος), που είχαν υπάρξει μέλη και παλαιότερου συμβουλίου, έχουν εδώ και καιρό καταθέσει εξώδικο κατά του πρώην προέδρου του ΕΚΚ Γιώργου Παπαλιού για οικονομικές πράξεις που κατά τη γνώμη τους υπερέβαιναν τις αρμοδιότητές του.

Η υπόθεση έχει πάρει τον δρόμο της. Μήπως, όμως, ο διορισμός τους από τον Πάνο Παναγιωτόπουλο, που φαίνεται απίθανο να μην ήξερε αυτή την ιστορία, παρεμβαίνει σε μια δικαστική υπόθεση και τους «δικαιώνει» πριν πει τον τελευταίο λόγο η Δικαιοσύνη;

Με λίγα λόγια, η νέα ηγεσία του ΥΠ.ΠΟ. παρέλαβε από τον Πάνο Παναγιωτόπουλο μια καυτή πατάτα.