Του Γιάννη Μπασκάκη
Την απόφαση του Αρείου Πάγου, που θα κρατήσει ζωντανή την ελπίδα για επιστροφή στη δουλειά και στη ζωή τους, αναμένουν οι απολυμένες καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών. Το ανώτατο δικαστήριο κρίνει σήμερα την τύχη των 595 γυναικών, έπειτα από τη σχετική αίτηση του τέως -πλέον- υπουργού Οικονομικών, Γιάννη Στουρνάρα, ο οποίος επέλεξε να παρακάμψει την απόφαση του Πρωτοδικείου Αθηνών που τις δικαίωνε.
«Εχουμε δυστυχία, ανεργία, φτώχεια, αυτοκτονίες, αλλά αν δεν έχουμε και δικαιοσύνη, αν πάψουμε να πιστεύουμε στη δικαιοσύνη, αν πάψουμε να πιστεύουμε ότι θα μπορούμε να βρίσκουμε το δίκιο μας, τότε θα χαθεί η ελπίδα. Τότε η κοινωνία μας θα γίνει ζούγκλα», μας λέει η απολυμένη καθαρίστρια Ευαγγελία Αλεξάκη.
«Οδός απολυμένων»
Βρισκόμαστε στην «Οδό απολυμένων», όπως γράφει η αυτοσχέδια πινακίδα. Εξω δηλαδή από το υπουργείο Οικονομικών, όπου οι καθαρίστριες δίνουν τον αγώνα τους εδώ και 35 συνεχόμενες μέρες και νύχτες. Εδώ όπου βρίσκονται και οι απολυμένοι σχολικοί φύλακες και οι καθηγητές μέσης εκπαίδευσης, έχοντας δημιουργήσει ένα κέντρο κοινού αγώνα. Στο σημείο της Καραγεώργη Σερβίας απ’ όπου περνούν εργαζόμενοι όλων των κλάδων, πανεπιστημιακοί και φοιτητές, για να δηλώσουν τη συμπαράστασή τους. «Αυτός ο αγώνας έχει ξεφύγει από μας και εδώ και 9 μήνες έχει γίνει κίνημα. Αλλοι εργαζόμενοι μας αποκαλούν το κίνημα της σκούπας», λέει η Δέσποινα Κωστοπούλου.
Είναι 7 το απόγευμα και ο ανασχηματισμός έχει ήδη ανακοινωθεί. Στη συζήτηση κυριαρχεί η αλλαγή ηγεσίας στο υπουργείο Οικονομικών. «Κάποιοι μπορεί να το δουν ως εκτόνωση, αλλά εμάς δεν μας γεμίζει ελπίδα. Θα συνεχιστεί η ίδια πολιτική», λένε οι καθαρίστριες, που βλέπουν την πολιτική αυτή να τις καθιστά ανήμπορες να πληρώσουν τα δάνειά τους, να τις υποχρεώνει να κόψουν τα φροντιστήρια από τα παιδιά τους, να τους στερεί την κάλυψη βασικών καθημερινών αναγκών. Καθεμία έχει τη δική της ξεχωριστή ιστορία ανεργίας. «Η κυβέρνηση ουσιαστικά πέταξε έξω τον κόσμο, για να βάλει μέσα τους εργολάβους. Σε μια Ελλάδα με κρίση μάς πετάνε στον δρόμο, στα 60 μας, λίγα χρόνια πριν βγούμε στη σύνταξη. Πώς θα πάρουμε σύνταξη; Πού θα βρούμε δουλειά; Εγώ έχω φορτωθεί στα παιδιά μου», λέει συνομιλήτριά μας.
«Δεν αγωνιζόμαστε μόνο για τη δουλειά μας. Αγωνιζόμαστε και για την ελευθερία μας να διαδηλώνουμε χωρίς να δεχόμαστε ξύλο και χημικά. Αγωνιζόμαστε για εργασιακά δικαιώματα, για πολλά πράγματα», λέει η Ευαγγελία και τονίζει πως όποια και να είναι η απόφαση «ο αγώνας θα συνεχιστεί. Είμαστε όλες μια γροθιά. Εγώ στο σπίτι μου θα γυρίσω με τη δουλειά μου».
