Στροφή στην πολιτική ομαλότητα
Οι περισσότεροι από τους ηγετικούς παράγοντες της Χρυσής Αυγής έχουν προφυλακιστεί, με πολλές και βαριές κατηγορίες, για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης κ.ά. Αργότερα που θα πάνε και στο δικαστήριο θα μάθουμε περισσότερα. Παρ’ όλη όμως αυτή την περιπέτειά της η Χ.Α. κρατάει ακόμη πολλούς από τους ψηφοφόρους της. Δεν την εγκατέλειψαν όλοι τους, όπως προβλεπόταν και αναμενόταν. Μια καθαρότερη εικόνα για την εκλογική της δύναμη θα έχουμε στις επικείμενες εκλογές. Υπομονή όμως μέχρι τότε.
Και στο σημείο αυτό ανακύπτει το εύλογο ερώτημα, μήπως τα κόμματά μας δεν πολιτεύονται με την απαραίτητη πολιτική σωφροσύνη και γι’ αυτό ένα μεγάλο μέρος του λαού μας δεν τα εμπιστεύεται; Δεν έχουμε μόνο τον κόσμο που ακολουθεί τους χρυσαυγίτες. Εχουμε και αυτούς τους πολίτες που απέχουν από τις εκλογές. Που δεν ψηφίζουν. Ας σταθούν πιο ψύχραιμα τα κόμματά μας μπροστά σε αυτή την εχθρότητα που τους δείχνει η μισή, τουλάχιστον, κοινωνία μας. Και ας προσπαθήσουν να κατανοήσουν και τους λόγους, από τους οποίους προκαλείται αυτή η κοινωνική αντίδραση. Αποψη και του γράφοντος είναι ότι οι πολιτικοί μας χαλάνε όλο και περισσότερο τις σχέσεις τους με τον κόσμο και με αυτή τη λυσσαλέα γκρίνια που έχουν μεταξύ τους. Με αυτό το αλληλοφάγωμά τους. Μόνο μαχαίρια και κουμπούρια δεν έχουν τραβήξει ακόμη. Αυτή όμως η συμπεριφορά τους δεν πάει άλλο και οφείλουν να την αναθεωρήσουν εκ βάθρων. Οφείλουν να κάμουν μια στροφή στην πολιτική μετριοπάθεια. Στην πολιτική ομαλότητα. Και να σταματήσουν αυτές τις ανούσιες και εμετικές αντιπαραθέσεις τους.
Τάκης Σουβαλιώτης,
Χαλανδρίτσα Πατρών
…………………………………….
Μειονοτικό Θράκης
Δεκάδες θρακολόγοι, τουρκολόγοι και τουρκοδίαιτοι ασχολούνται τις μέρες αυτές με τον αριθμό ψήφων που συγκέντρωσε στις ευρωεκλογές το τοπικό μειονοτικό κόμμα «Ειρήνης και Φιλίας».
Δεν αναφέρει κανένας ότι το σενάριο είχε επαναληφθεί στις βουλευτικές εκλογές του 1989 και του 1990 όταν ο ανεξάρτητος μειονοτικός βουλευτής είχε συγκεντρώσει στη Ροδόπη το 95% των μειονοτικών ψήφων.
Τώρα έγινε ένα άτυπο δημοψήφισμα και μάλιστα με έξοδα και βοήθεια του κράτους. Παρ’ όλο που ήξεραν οι μειονοτικοί ότι δεν έχουν ελπίδα εκλογής ευρωβουλευτή γιατί είναι μικρό το ποσοστό τους, προτίμησαν τη χαμένη ψήφο για να αυτοπροσδιοριστούν. Οταν μετά το 1974 εφευρέθηκε η λογική του ατομικού αυτοπροσδιορισμού και απαγορεύτηκε ο συλλογικός, καταργήθηκαν οι λέσχες, οι ποδοσφαιρικές ομάδες, οι σύλλογοι. Για παράδειγμα: Μπορεί ένας μειονοτικός να δηλώνει ότι είναι Ελληνας υπήκοος, μουσουλμάνος στο θρήσκευμα, τουρκικής καταγωγής, αλλά με τον αδελφό του μαζί και τους γονείς του δεν δικαιούνται να πουν ότι είμαστε τέσσερις τουρκικής καταγωγής. Οι ευρωεκλογές, λοιπόν, έδωσαν την ευκαιρία να γίνει ένα δημοψήφισμα στη Ροδόπη και στην Ξάνθη, αλλά και όπου αλλού υπάρχουν τουρκογενείς και να το δηλώσουν. Αυτοί υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν και εμείς οι Ροδοπαίοι ζούμε δεκαετίες αρμονικά μαζί τους. Οι μόνοι ανησυχούντες σήμερα πρέπει να είναι αυτοί που χειρίζονταν χρήματα πολλά, σκοτεινά και μυστικά, προσπαθώντας να μεταπείσουν δήθεν τους μειονοτικούς να δηλώνουν ότι δεν είναι τουρκογενείς. Η προσπάθεια στο χωριό Δροσερό και η Σαμπιχά είναι χαρακτηριστική περίπτωση. Ξόδευαν 3.600.000 ευρώ τον χρόνο για την προσπάθεια αυτή. Αν αναζητήσετε στα εκλογικά αποτελέσματα του Νομού Ξάνθης το πώς ψήφισε το Δροσερό, δεν θα βρείτε τίποτα. Τους μοίρασαν σε πολλά εκλογικά κέντρα της Ξάνθης, ώστε να μη φαίνεται η αποτυχία τους. Θα συνεχίσουν τα «εθνικά λαμόγια» να χρηματοδοτούνται ακόμα; Αγνωστο.
Σ. Παπαναστασίου, σ. οδοντίατρος, Κομοτηνή
…………………………………….
Ο Πειραιάς μπερμπάντης
Τις μέρες των εκλογών ο Πειραιάς συγκέντρωσε τα φώτα της δημοσιότητας, τα νέα πολιτικά «ήθη» που αιφνίδια αναδύθηκαν στην πόλη μας. Ολος αυτός ο θόρυβος δεν με ξάφνιασε, αλλά κέντρισε επώδυνα τη μνήμη μου και φτέρωσε τη φαντασία μου.
Γέννημα – θρέμμα του Πειραιά, θυμάμαι τους χωματόδρομους στις γειτονιές, όπου παίζαμε μπάλα πάνω στις πέτρες. Τις ραχούλες που νομίζαμε βουνά, του Προφήτη Ηλία, τόπο των πρώτων ερωτικών μας ραντεβού. Θυμάμαι τις αλάνες κάτω στου Ρετσίνα, τα ποδόσφαιρα των Κυριακών, το Καραϊσκάκη όπου μπαίναμε τζαμπατζήδες, τα Καμίνια που κάθε τόσο πνίγονταν στα νερά, τα βράχια της Πειραϊκής όπου συναγωνιζόμασταν παιδιά σε βουτιές, τα πλοία που έπνιγαν το λιμάνι στους καπνούς, την «απαγορευμένη» Τρούμπα… Κάποτε με ρώτησαν αν έκανα ήρωα βιβλίων μου τον Πειραιά τι χαρακτήρα θα είχε. Ε, λοιπόν, θα ‘ταν ένας όμορφος άντρας, ραχάτης, με μισόκλειστα τα μάτια του, μόλις ν’ αφήνουν μια ηλιαχτίδα να τα διαπερνά, καθισμένος σε παγκάκι του Τιτάνειου Κήπου. Μπορεί ν’ άναβε τσιγάρο, να τεντωνόταν και πριν καλοξυπνήσει να ψάξει για κρασί. Ο Πειραιάς δεν είναι βουτυράς ή Νιρβάνας, είναι ένας μπερμπάντης παππούς, που θα τον λέγαμε ίσως Λάμπρο Πορφύρα ή ακόμα σε πιο τολμηρή θέση ασυρματιστή σαν τον θεσπέσιο Νίκο Καββαδία. Θα ‘ταν ακόμα ένας μαυριδερός ναυτικός που τριγυρίζει στην αγορά με τρύπιες τσέπες, ή μια νεόπλουτη κυρία από την Ανδρο με τις συναισθηματικές της μεταπτώσεις για την αγορά του δεύτερου αυτοκινήτου της. Θα ‘λεγα και κάποιος πλανόδιος φωτογράφος, κουζουλός, που αποτυπώνει τα εναπομείναντα νεοκλασικά, τα ελάχιστα. Πάντως δήμαρχος δεν θα ‘ταν…
Τώρα βέβαια ζούμε τις βλαβερές συνέπειες της άτακτης συγχώνευσης των τάξεων ανάμεσα στο «λούμπεν» και στην «αριστοκρατία» με δήμαρχο… Το μεγάλο λιμάνι νοθεύτηκε και παραμένει «επίνειον των Αθηνών» αλλά με δήμαρχο…
Σταύρος Λαγκαδιανός, Συγγραφέας – Πειραιάς
