Της Ιωάννας Σωτήρχου
Πιστεύουν ότι κάθε ναρκομανής μπορεί να σταματήσει τη χρήση και να βρει έναν καινούργιο τρόπο ζωής. Αρκεί να κάνει μιαν αρχή. Να μείνει καθαρός, έστω και για μόνο μία μέρα. Αυτόν τον αγώνα τον δίνουν μαζί. Στηρίζοντας ο ένας τον άλλον. Αλλωστε, αυτό είναι οι Ναρκομανείς Ανώνυμοι: εθελοντικές ομάδες αλληλοβοήθειας για την ανάρρωση από τον εθισμό.
Στη χώρα μας η πρώτη ομάδα ξεκίνησε το 1987 στην Αθήνα: 27 χρόνια αργότερα πραγματοποιούνται 150 συγκεντρώσεις την εβδομάδα σε 18 πόλεις. Σήμερα (6.30-8.30 μ.μ. στο αμφιθέατρο του 9,84 στην Τεχνόπολη στο Γκάζι) πρόκειται να συστηθούν στο ελληνικό κοινό παρουσιάζοντας το πρόγραμμά τους, μιλώντας για την εμπειρία τους και λύνοντας τις απορίες όσων παρευρεθούν. Η εκδήλωση αποτελεί προπομπό του Πανευρωπαϊκού Συνεδρίου που πρόκειται να γίνει τον Σεπτέμβριο στο Καβούρι.
• Με αυτήν την αφορμή ρωτήσαμε τον Νίκο πώς μπορεί να βοηθηθεί κάποιος που έχει πρόβλημα με τη χρήση ναρκωτικών στους Ναρκομανείς Ανώνυμους;
«Στις ομάδες μας μπορεί να έρθει οποιοσδήποτε νομίζει ότι έχει πρόβλημα με τη χρήση ναρκωτικών. Για εμάς μέλος θεωρείται όποιος έχει την επιθυμία να σταματήσει τη χρήση. Δεν υπάρχουν δεσμεύσεις, δεν έχουμε έξοδα εγγραφής ή συνδρομές, εγγυήσεις να υπογράψουμε ή υποσχέσεις να δώσουμε σε κανέναν και μπορεί κάποιος να έρθει όποτε θέλει».
• Γιατί ονομάσατε το συνέδριό σας «Leaving Clean», τι σημαίνει για εσάς;
«Αφορμή ήταν το τελευταίο βιβλίο των Ν.Α. με τον ομώνυμο τίτλο, μια συλλογή εμπειριών των μελών μας απ’ όλο τον κόσμο για μια ζωή καθαρή με τις χαρές της και τις δυσκολίες της. Οσο προχωράμε στην ανάρρωση, τόσο μεγαλώνει η αντίληψή μας για τον εαυτό μας και τον κόσμο γύρω μας. Συνειδητοποιούμε ότι δεν έχουμε τη δύναμη να αλλάξουμε τον κόσμο γύρω μας, μπορούμε μόνο να αλλάξουμε τον εαυτό μας. Στην ανάρρωση συχνά ερχόμαστε αντιμέτωποι με κάποιου είδους κρίση, όπως είναι ο θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου, οικονομικές δυσκολίες ή ένα διαζύγιο. Το πρόγραμμα των Ναρκομανών Ανωνύμων μάς δίνει τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσουμε τις πνευματικές αρχές των 12 Βημάτων για να απαλύνουμε τον πόνο της ζωής, να βγούμε πιο ώριμοι και δυνατοί από αυτές τις εμπειρίες, να ζήσουμε μια υπεύθυνη και δημιουργική ζωή».
Οι Ναρκομανείς Ανώνυμοι ξεκίνησαν στις ΗΠΑ το 1953. Σήμερα πραγματοποιούνται 62.000 συγκεντρώσεις την εβδομάδα σε 137 χώρες.
…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..
Εκείνη η φωτισμένη Πέμπτη…
→Μαρτυρία πρώην χρήστριας που βρήκε τον εαυτό της και άλλαξε τη ζωή της μέσω των Ν.Α.
H Βίκυ είναι μέλος των Ναρκομανών Ανωνύμων. Μεγάλωσε σε μια φαινομενικά καλή οικογένεια. «Με όλα τα προβλήματα που μπορεί να αντιμετωπίζουν οι σχέσεις δύο ανθρώπων με παιδιά, με δουλειές και με όλα αυτά, έχοντας δύο αδέλφια λίγο μικρότερα από εμένα και κάνοντας αρκετά καλή παρέα μαζί τους». «Ημουν ένα ήσυχο, ήρεμο αλλά πολύ φοβισμένο, ντροπαλό παιδί με τρομερή ανασφάλεια και η αλήθεια είναι ότι παρ’ όλο που δεν στερήθηκα αγάπης ή ενδιαφέροντος από τους δικούς μου ανθρώπους εγώ δεν έπαιρνα αυτό που ήθελα ή δεν μου έφτανε ίσως» λέει στην «Εφ.Συν.». Και ήταν η ανάγκη της να ανοιχτεί στους ανθρώπους, να μην ντρέπεται τόσο πολύ που την οδήγησε στις ουσίες: «Δεν ήμουν από τους εφήβους που έκανα τα πράγματα με την άγνοια του φόβου, είχα φόβο», αλλά, παρά τις αναστολές της, το «να ανήκω κάπου ήταν δυνατότερο».
«Η χρήση μου έχει όλα τα κοινά χαρακτηριστικά των ανθρώπων που κάνουν χρήση. Απελπισία, απομόνωση, μαυρίλα, βρόμα ψυχική και σωματική, καταστάσεις δύσκολες, επικίνδυνες, καταστάσεις που σήμερα αναρωτιέμαι πώς γλίτωσα. Οι σχέσεις μου οι φιλικές και οι ερωτικές ήταν πραγματικά ένα πάρε – δώσε ναρκωτικών ουσιών…» εξομολογείται. Προσπάθησε να σταματήσει από μόνη της. Δεν τα κατάφερε. Το θυμάται σαν διαρκή πόλεμο. Μέχρι που έμαθε για τους Ν.Α. Περιγράφει την πρώτη φορά: «Ηταν μια Πέμπτη πρωί κι ένιωσα ότι εκείνη η Πέμπτη ήταν μια φωτισμένη Πέμπτη. Μου είπανε να συνεχίσω να πηγαίνω, την επόμενη μου είπανε να προσπαθήσω να πάω χωρίς να έχω κάνει χρήση…». Βρήκε τη διαδικασία που της πρότειναν αρκετά δύσκολη, «αλλά έχει ένα πολύ διαφορετικό χαρακτηριστικό από την άλλη δύσκολη διαδικασία που ακολουθούσα χρόνια πριν, το Ν.Α. έχει ελευθερία, ενώ η χρήση είχε φυλακή και θάνατο». Μέσα από αυτή τη διαδικασία όχι απλώς κατάφερε να μείνει καθαρή αλλά βρήκε και τον εαυτό της, όπως λέει, δουλεύοντας με τους φόβους της. Και έφτιαξε τη ζωή της: «Εχω παντρευτεί, έχω κάνει δύο παιδιά, πήγα σε σχολή που την τελείωσα με άριστη βαθμολογία και ευτυχώς για εμένα μπορώ σήμερα να εξασκώ ένα επάγγελμα το οποίο μου αρέσει, με καλύπτει συναισθηματικά και μου προσφέρει. (…) Προσπαθώ να διατηρώ καλές σχέσεις με τα παιδιά μου και να τους δίνω αυτό που ζητάνε και όχι αυτό που νομίζω εγώ ότι πρέπει να τους δώσω, γιατί θέλω να κάνω κάτι διαφορετικό από ό,τι κάνανε οι γονείς μου σε μένα, όχι γιατί δεν το κάνανε καλά, αλλά γιατί δεν ξέρανε εγώ τι πραγματικά ήθελα. Είναι πολλά αυτά που έχουν συμβεί…».
