Του Γιώργου Σταματόπουλου
Σέβομαι τους πιστούς κάθε θρησκείας, αρνούμαι, όμως, την ύπαρξη πολλών θρησκειών, θεωρώντας μεγάλη απερισκεψία και ανοησία ότι κάθε λαός, σχεδόν, έχει τον δικό του θεό. Βλέπω ότι και οι λογής παπάδες δεν πολυπιστεύουν, όπως και η ιεραρχία της κοινωνικής και πολιτικής ζωής. Οτιδήποτε αποκαλεί το σώμα ακάθαρτο, και μάλιστα τη σεξουαλικότητα, είναι αποκρουστικό, οτιδήποτε ψέγει και καταριέται (μπα!) τον χορό και το γέλιο είναι απωθητικό. Οτιδήποτε θέλει να μάς κάνει να ντρεπόμαστε εάν δεν πιστεύουμε είναι ντροπή. Ολοι πλέον γνωρίζουμε τη μεγάλη απάτη της Εκκλησίας και της πολιτικής, όλοι αναγκαζόμαστε να βιώνουμε τη γελοία αντίφαση πίστης και πράξης. Εάν πραγματικά πίστευαν οι παπάδες και οι πολιτικοί θα ήσαν απλώς ηθικοί, έντιμοι, θα αγαπούσαν τον πλησίον, θα αρνούνταν τον πλουτισμό, θα πίστευαν στο δίκαιο και τη δικαιοσύνη. Θα προσπαθούσαν να εξαϋλωθούν, διάολε, και όχι να προσεταιρίζονται και να περιφρουρούν αμύθητες περιουσίες.
Υποκριτές και ψεύτες οι εκπρόσωποι του θεού στη γη (χριστιανοί, μουσουλμάνοι, ινδουιστές, βουδιστές και δεν συμμαζεύεται). Κηρύσσουν την αγάπη και ταυτόχρονα απεργάζονται μύρια επίβουλα σχέδια για την επικράτησή τους, για τη διαιώνιση της δικής τους βασιλείας επί γης· το Επέκεινα δεν φαίνεται να τους απασχολεί (και έχουν δίκιο βεβαίως).
Και 'κείνο το «Αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν» πόσο ψεύτικο, πόσο υποκριτικό είναι· πόση φιλαυτία προϋποθέτει! Ποια παραίτηση από το Εγώ; Ποια μέριμνα για τον διπλανό; Πρώτα ο εαυτούλης μας και μετά ό,τι θέμε λέμε, ακριβώς για να συνεχιστεί η επικυριαρχία μας. Από τη στιγμή που η πίστη έγινε μοχλός εξουσίας, είναι λυπηρό και εκφυλιστικό να μιλάμε με στοργή και κατανόηση γι' αυτήν.
Παρ' όλα αυτά αγαπώ τους πιστούς. Πέρα από το αναφαίρετο δικαίωμά τους να πιστεύουν, σε όποιον θεό ή δαίμονα, δεν έχει σημασία, μερικοί έχουν μια γλυκύτητα και μια πραότητα που δεν τη συναντάς σε κοκορόμυαλους που δηλώνουν πανεύκολα άθεοι ή άθρησκοι ή στον κάθε ορθολογιστή, που απλώς επαίρεται για την επιστημονική του σκέψη και την ίδια ώρα προβαίνει, όπως και η Εκκλησία, στα πιο φριχτά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.
Τι εμμονή κι αυτή στα ευαγγέλια, αφού ελάχιστοι έχουν διαβάσει τι αγγέλλουν (στην ουσία είναι δυσαγγέλια, όπως έγραψε ένας σφοδρός πολέμιος του χριστιανισμού, αλλά δεν έχει σημασία αυτή τη στιγμή).
Ας το ξαναπούμε: ιερείς και πολιτικοί γνωρίζουν ότι ψεύδονται, παρ' όλα αυτά εξακολουθούν, με θράσος ενίοτε και με απειλές για όσους τους αμφισβητούν ότι θα καταλήξουν (οι αμφισβητίες) σε φυλακές ή στην κόλαση. Αλλο παράδοξο και τούτο, μια θρησκεία της αγάπης και της συγχώρεσης να διαθέτει βασανιστικούς τόπους, να εκδικείται όταν την ίδια ώρα λέει ότι η εκδίκηση δεν είναι ανθρώπινη ιδιότητα. Ή δεν το λέει; 'Η είναι μια θρησκεία της εκδίκησης και μόνο; Μήπως είναι η θρησκεία των μνησίκακων και τον αποτυχημένων;
Τελοσπάντων. Ενας μεγαλοπαπάς, ο μητροπολίτης Κορινθίας απαγορεύει στους κατοίκους ενός ορεινού χωριού να απολαμβάνουν τον καφέ τους στην πλατεία του χωριού που τη σκεπάζει ένας τεράστιος πλάτανος γιατί έτσι γουστάρει· κάποιος νόμος, λέει, τού δίνει αυτό το δικαίωμα. Και παρατηρείται το εξής τραγικό: οι κάτοικοι να έρχονται σαν ζώα γύρω από την πλατεία και μέσα στην πλατεία να παίζουν, να αφοδεύουν και λοιπά όλα τα ζώα του χωριού. Δεν είναι μια ελεεινή συμπεριφορά; Δεν είναι ένας ανελέητος μεγαλοπαπάς;
