Θαυμαστής παιδιόθεν της Μπέλλου δεν το 'φερε, μολαταύτα, η μοίρα ν' αποκτήσω παρτίδες με Μπέλλους γένους αρσενικού. Ωσπου πριν από είκοσι μήνες, εδώ στην «Εφ.Συν.», προέκυψε ο μικρός το δέμας αλλά Ηρακλής στη γραφίδα Λάκης Μπέλλος. Λατρεύω το πνεύμα του, τις ευφυείς του ατάκες, την οξυδερκή του σάτιρα. Προσθέτει αλλιώτικη αξία στο φύλλο. Τον παρακολουθώ ανελλιπώς διότι τα γραπτά του, εκτός από υπομειδιάματα και τρανταχτά γέλια, προκαλούν προβληματισμό για τα χάλια μας· το λουκέτο με το οποίο απαξιώνουν τρόικα κι Απολειποεκλείπειν τις τσέπες, την αξιοπρέπεια, τη χαρά της ζωής, την αισθητική, τις ψυχές μας. Παρότι συγκατοικούμε στην ίδια τρέλα, προσωπικώς τον γνωρίζω ελάχιστα. Δεν ταιριάζουν οι ώρες μας.
Υποχθόνιες δυνάμεις τον κάλεσαν στη Χώρα της Σάμπας, που χορεύει τούτες τις μέρες στους ρυθμούς της στρογγυλής θεάς. Να σας πω την αλήθεια, ζήλεψα λίγο. Είμαι κι εγώ ποδοσφαιρόφιλος και παγώνει εξ απαλών ονύχων ο πισινός μου στις κερκίδες. Αλλά πάλι, σκέφτηκα, τρομάξαμε να καβατζώσουμε τον χειμώνα και μια παρατεταμένη άνοιξη με χαμηλές θερμοκρασίες, αστραπόβροντα και πολλά νερά που διαρκούν ακόμη. Το νότιο ημισφαίριο έχει Δεκέμβριο. Πού να τρέχεις! Φαίνεται, όμως, πως ορισμένοι συνάδελφοι βαρέθηκαν να βλέπουν τη φάτσα μου και πίεσαν τη διευθυντική ομάδα να στείλει κι εμένα στη Βραζιλία. Στην περίπτωσή μου δεν στάθηκαν γαλαντόμοι.
Με τακτ αρνήθηκα το εισιτήριο της Air Bahar -από τη γνωστή διαφήμιση- που μου πρότειναν, αλλά το «όχι» μου δεν έγινε δεκτό και στην πτήση της Hyma Airlines, μέσω Στοκχόλμης. Το ταξίδι προμηνυόταν κουραστικό αλλά με περίμενε στο Μπέλο Οριζόντε ο Μπέλλος να δούμε την Εθνική και να πιούμε μοχίτος στην όχθη της λιμνοθάλασσας Παμπούλα. Επιτέλους θα απολάμβανα την παρέα του, αλλά δεν θα παρέλειπα να τον κατσαδιάσω επειδή ο ίδιος επέλεξε τη χλιδή του Ρίο αφήνοντας τον ελπιδοφόρο Λάκη Λαλάκη -τον οποίο ενθάρρυνα κι εγώ στα πρώτα του επαγγελματικά βήματα- να ξεροσταλιάζει στον πορθμό του Αντίρριου. Καμιά δεκαριά Ελληναράδες στο αεροπλάνο διέδιδαν, με γαλανόλευκες σημαίες και κασκόλ, τον επαρχιωτισμό μας.
Αγνοώντας τους, έκλεισα τα μάτια να κοιμηθώ. Ο διπλανός μου, Σταύρος θαρρώ τ' όνομά του, άρχισε την πάρλα ψιθυριστά, σαν νανούρισμα. «Νομίζω πως πάσχουμε, αγαπητέ μου, ως λαός και όχι ως άτομα, από το Σύνδρομο της Στοκχόλμης στην οποία κατευθυνόμαστε. Πρόκειται για την οξύμωρη κατάσταση κατά την οποία το θύμα, αιχμάλωτος, υποχείριο βασανιστηρίων ή όμηρος, ταυτίζεται με τον θύτη πασχίζοντας να κερδίσει την εύνοιά του. Μας εξοντώνουν τέσσερα χρόνια τώρα με τα μνημόνια κι εμείς τους ψηφίζουμε ξανά και ξανά. Μίσθαρνοι υπερασπιζόμαστε τους δυνάστες μας. Παράδειγμα το σκίτσο του Καλαϊτζή με το πέος στην εφημερίδα σας. Δεν ήταν λίγοι όσοι ταυτίστηκαν με τον Σόιμπλε, στέλνοντας μάλιστα στην πυρά τον καλλιτέχνη. Ονομάζεται δε Σύνδρομο»… «της Ψωροκώσταινας» απάντησα και γύρισα από το άλλο πλευρό.
Μετέωρος [email protected]
