Η παράσταση «Ολος ο ουρανός πάνω στη γη (Το σύνδρομο της Γουέντι)» στην «Πειραιώς 260» ξεκινάει με μια μακρόσυρτη πράξη αυτοϊκανοποίησης. Δεν λέει να τελειώσει. Η Γουέντι είναι εκεί προσπαθώντας να κερδίσει την αγάπη των άλλων υπηρετώντας τους.
Αλλά και ο Πίτερ Παν, το αιώνιο παιδί που ζει αγαπώντας τον εαυτό του σ’ έναν υπέροχο κόσμο, που ακόμα δεν μαγάρισε κανένας ενήλικας. Η Χώρα τού Ποτέ σε παραλληλισμό με το νορβηγικό νησί Ουτόγια, εκεί όπου ο παρανοϊκός Μπρέιβικ σκότωσε στην ψύχρα 69 ανθρώπους 16-26 χρόνων, παιδιά που επίσης δεν θα μεγαλώσουν ποτέ.
«Αν και τίποτα δεν μπορεί να ξαναφέρει το μεγαλείο στο χόρτο και τη δόξα στο άνθος, εμείς δεν θα θρηνήσουμε. Θα παρηγορηθούμε με ό,τι απομένει». Οι στίχοι του Αγγλου ρομαντικού ποιητή Γουίλιαμ Γουόρντσγουορθ έρχονται και επανέρχονται. Η δασκάλα ρωτά τη μαθήτρια τι εννοεί ο ποιητής. Και εκείνη προσπαθεί να αρθρώσει -«όταν μεγαλώνουμε τα ιδεαλιστικά οράματα της νιότης χάνονται. Και τότε πρέπει να συμφιλιωθούμε με …»- αλλά η συνειδητοποίηση του νοήματος την κάνει συνεχώς να καταρρέει. Για την Ισπανίδα συγγραφέα Ανχέλικα Λίντελ η συνθηκολόγηση με «ό,τι απομένει», η παραδοχή των γηρατειών, της ασχήμιας και της ανημπόριας δεν μπαίνει καν σε συζήτηση…
Στη σκηνή έρχεται η ορχήστρα. Κι αρχίζουν τα βαλς, όλα αφιερωμένα. Κυριαρχεί ένα ζευγάρι Κινέζων.
Στο δεύτερο μέρος η Λίντελ παίρνει πάνω της την παράσταση. Μ’ ένα μικρόφωνο στο χέρι οργώνει τη σκηνή. Αναρχική, βλάσφημη, νευρωτική, διεισδυτική, αφόρητα καχύποπτη επιτίθεται με λύσσα σε κάθε κοινωνικό κλισέ, επινοημένη ανάγκη, ιερά αισθήματα κοινωνικών τερατογενέσεων. Μισεί τις καλές προθέσεις, τη φιλανθρωπία, την ανάγκη υποκρισίας στο όνομα της στοιχειώδους συνύπαρξης. Απεχθάνεται τις γυναίκες για το «πλεόνασμα αξιοπρέπειας», τη μητρότητα, πλεονέκτημα που τις αποενοχοποιεί και τις εξιλεώνει στους αιώνες των αιώνων.
«Ή θα έχεις παιδιά ή θα είσαι σκεπτόμενη» λέει… Και αποσύρεται στη μοναχικότητά της. Μέχρι η κατάθλιψη να βρομίσει τα πάντα, μέχρι τα ζωύφια που γεννούν τα απόβλητά της να την ξαναβγάλουν έξω. Για τόσο όσο, μέχρι να επιστρέψει ξανά μέσα… Προκαλεί και το διασκεδάζει. Κι όποιος αντέξει…
Εφη Μαρίνου
