→Τα προβλήματα που δεν βρήκαν λύσεις και καταδίκασαν σε αποκλεισμό την πρωταθλήτρια Κόσμου Ισπανία
ΝΑΤΑΛ ΑΠΟΣΤΟΛΗ Της Β. Παπαντωνοπούλου
Στις 18 Ιουνίου 2014, την ημέρα που ξεκίνησε η βασιλεία του Φελίπε Στ’ στην Ισπανία, έλαβε τέλος η βασιλεία της Ισπανίας στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Υστερα από μια εξαετία, στη διάρκεια της οποίας κατέκτησε σερί δύο ευρωπαϊκούς και έναν παγκόσμιο τίτλο, η «φούρια ρόχα» υποκλίνεται και αποχωρεί από τη σκηνή με δύο ήττες οδυνηρές: 5-1 από την Ολλανδία και 2-0 από τη Χιλή. Ηττες ενδεικτικές ότι έφτασε πλέον το τέλος εποχής για μια εντυπωσιακή ποδοσφαιρική γενιά.
Ηταν τόσο εξαίσια η Ισπανία στα προηγούμενα χρόνια, που διακρίνει κανείς διά γυμνού οφθαλμού τα προβλήματά της στο φετινό τουρνουά. Προβλήματα που δεν βρήκαν λύσεις και την καταδίκασαν σε αποκλεισμό χωρίς καν να έχει παίξει ακόμα το τρίτο της παιχνίδι:
● Ελλειψη ανανέωσης: Οι τραυματισμοί του Τιάγκο Αλκάνταρα και του Χεσέ Ροδρίγεθ στέρησαν από τον Βιθέντε ντελ Μπόσκε δύο παίκτες που θα μπορούσαν να είχαν αναζωογονήσει το υπάρχον γκρουπ. Ρόλο που το 2010 είχαν διαδραματίσει οι Πικέ, Πέδρο και Μπουσκέτς και το 2012 ο Τζόρντι Αλμπα. Ο Ισπανός ομοσπονδιακός τεχνικός δεν κάλεσε τον Ισκο, ούτε τελικά κράτησε στην αποστολή τον Ιτουράσπε, μολονότι το παρατεταμένο ντεφορμάρισμα των Τσάμπι Αλόνσο, Τσάβι και Πικέ «φώναζε» για ανανέωση.
● Κορεσμένοι παίκτες: Τον περασμένο Νοέμβριο, πριν από τη φιλική αναμέτρηση με την Ισημερινή Γουινέα, ο Ντελ Μπόσκε είχε πει στους ποδοσφαιριστές του: «Βλέπω δίψα μόνο στα μάτια του Κόκε». Η απόδοσή τους στο Μουντιάλ τελικά έβγαλε αληθινές εκείνες τις κουβέντες του.
● Αβάσιμη αυτοπεποίθηση: Τα ρεπορτάζ προ Μουντιάλ από την προετοιμασία της Ισπανίας έκαναν λόγο για εξαιρετική ατμόσφαιρα, για κέφι και ζωντάνια. Ομως η πραγματικότητα ήταν διαφορετική. Είδαμε μια ομάδα κουρασμένη, χωρίς φλόγα από το πρώτο λεπτό και με έναν αέρα ανωτερότητας που δεν συμβάδιζε με την πραγματικότητα του γηπέδου.
● Αποκαθήλωση των συμβόλων: Δεν υπάρχουν παίκτες που να συμβολίζουν πιο έντονα την κυριαρχία της Ισπανίας τα τελευταία χρόνια στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, όσο ο Ικερ Κασίγιας και ο Τσάβι Ερνάντεθ. Ομως, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, δεν απέφυγαν την πτώση. Ο Κασίγιας πλήρωσε τα δύο τελευταία χρόνια τού πήγαινε-έλα μεταξύ βασικής ενδεκάδας και πάγκου στη Ρεάλ Μαδρίτης. Οσο για τον Τσάβι, ου γαρ έρχεται μόνον το γήρας… Εκλεισε τα 34 χρόνια του τον περασμένο Ιανουάριο.
● Ντιέγο Κόστα, το ξένο σώμα: Η βιαστική ενσωμάτωση του Ισπανοβραζιλιάνου στην ομάδα δεν είχε τα επιθυμητά αποτελέσματα. Δεν πρόλαβε να ενταχθεί στο παιχνίδι των συνδυασμών της «ρόχα», ούτε βρήκαν τρόπο οι συμπαίκτες του να εκμεταλλευτούν την έντονη φυσική παρουσία του στην αντίπαλη περιοχή. Ο Ντελ Μπόσκε επέμεινε να τον κρατάει στον αγωνιστικό χώρο, σαν να ήταν υποχρεωμένος επειδή ο Ντιέγο Κόστα προτίμησε τη φανέλα της Ισπανίας από αυτή της Βραζιλίας.
● Αγνώριστη μεσαία γραμμή: Αυτή ήταν η καλύτερη γραμμή της Ισπανίας από το 2008 και μετά. Υπήρχαν πολλοί καλοί μέσοι, σε σημείο μερικοί εξαιρετικοί κεντρώοι να μένουν εκτός νυμφώνος. Ομως η εμμονή του Ντελ Μπόσκε στους παλιούς καλούς εκλεκτούς του αποδείχθηκε αυτογκόλ. Ο βιρτουόζοι Ινιέστα και Σίλβα, οι εξπέρ, έχασαν από 23 μπάλες ο καθένας στα δύο παιχνίδια του Μουντιάλ. Ο Τσάμπι Αλόνσο δεν είχε φυσική κατάσταση κατάλληλη για Παγκόσμιο Κύπελλο, ενώ σκιά του καλού εαυτού του ήταν ο Σέρτζι Μπουσκέτς.
● Τραγική άμυνα: Αν έλεγε κανείς πριν από μερικούς μήνες πως ό,τι σούταραν στον Κασίγιας θα ήταν γκολ, πως ο Σέρχιο Ράμος και ο Πικέ θα ναυαγούσαν και πως οι Αθπιλικουέτα και Τζόρντι Αλμπα θα ήταν θεατές των αντίπαλων επελάσεων, κανείς δεν θα τον πίστευε. Και όμως…
Πέρα πάντως από όλα αυτά τα δυσάρεστα για την Ισπανία, υπάρχει και η ευχάριστη πλευρά του μέλλοντος. Η εξαιρετική δουλειά που γίνεται στις ακαδημίες των συλλόγων και οι επιτυχίες των νεανικών εθνικών τους ομάδων στις διεθνείς διοργανώσεις εξασφαλίζουν ότι, με τον κατάλληλο χειρισμό, η μετάβαση στην επόμενη ημέρα μπορεί να γίνει ομαλά. Και οι «φούριας ρόχας» να απογειωθούν ξανά…
