Του Γιώργου Τσιάρα
Μουντιάλ; Ποιο Μουντιάλ; Οσοι αγαπούν το μπάσκετ –και τον υγιή αθλητισμό εν γένει– στέκονται σήμερα προσοχή και χειροκροτούν όρθιοι μία από τις μεγαλύτερες ομάδες που πέρασαν ποτέ από οποιοδήποτε σπορ. Τους Σαν Αντόνιο Σπερς.
Τα «σπιρούνια» έχασαν πέρσι το πρωτάθλημα στο νήμα, για ένα φάουλ που δεν έκαναν και για ένα ριμπάουντ που δεν πήραν. Ο προπονητής τους τα τελευταία 17 χρόνια, ο ξεροκέφαλος Γκρεγκ Πόποβιτς, είπε απλά «εμείς εδώ δεν κάνουμε φάουλ». Αλλη ομάδα θα διαλυόταν. Οι «γερασμένοι» Σπερς έβαλαν κάτω το κεφάλι και έπαιξαν το μπάσκετ της ζωής τους. Δεν νίκησαν απλά τους υπερφίαλους «Big Three» των Χιτ: τους ξεφτίλισαν. Με τρεις συνεχόμενες εικοσάρες, τις δύο μέσα στο Μαϊάμι. Και μαζί ξεφτίλισαν όλο τον νεοπλουτισμό και τη σαπίλα του επαγγελματικού (πρωτ-)αθλητισμού της ντόπας και των χορηγών.
Φέτος οι Σπερς δεν πήραν απλώς ακόμη ένα δαχτυλίδι, αλλά έδωσαν ένα μάθημα ζωής, συλλογικότητας και αλληλεγγύης, που ξεπερνά κατά πολύ το άθλημα του μπάσκετ. Σε έναν κόσμο άκρατου ατομισμού, σαν αυτό του NBA, όπου το μόνο που μετρά για τους παραφουσκωμένους σούπερσταρ –σαν τον παιχταρά, πλην αλαζόνα Λεμπρόν- είναι οι προσωπικές διακρίσεις, τα μεγάλα λόγια και τα στατιστικά, οι Σπερς δίδαξαν αυταπάρνηση και ομαδικό πνεύμα. Τριάντα δύο αρχικές πεντάδες κατέβασαν στην κανονική περίοδο: ακόμη κι ο τελευταίος παίκτης στη γωνία του πάγκου –ο βετεράνος Ματ Μπόνερ– μπήκε στην πιο κρίσιμη στιγμή, στους ημιτελικούς με την προικισμένη Οκλαχόμα των Γουέστμπρουκ και Ντουράντ, και πρόσφερε τα μέγιστα, ανοίγοντας την άμυνα.
Στη ζωή μου έχω θαυμάσει τον Γκάλη, τον Ντράζεν, τον Σαμπόνις, τον Μάτζικ, τον Μπερντ και δεκάδες άλλους θρύλους: όμως το ομαδικό μπάσκετ που είδα φέτος απ' τους Σπερς δεν το έχω ξαναδεί. Στην εποχή των αστέρων, του «δώσε μου την μπάλα και κάνε στην άκρη», να σου μπαίνει σφήνα μια ομάδα χωρίς πρωταγωνιστές.
Που γυρνά συνεχώς την μπάλα, θυσιάζει το καλό σουτ για χάρη του καλύτερου και παίζει άμυνα σαν να μην υπάρχει αύριο. Μια «μικρή» ομάδα, που επειδή δεν έχει πολλά χρήματα για να αγοράσει έτοιμους μεγάλους παίκτες, προτιμά να παίρνει ακατέργαστα ταλέντα –τον Λέοναρντ, τον Γκριν, τον Μιλς– και να τους εξελίσσει σε MVP. Ή να «ανασταίνει» ξεχασμένους παίκτες, όπως ο καταπληκτικός φέτος Ντιαό.
Στο τρομερό έκτο ματς μέσα στην Οκλαχόμα, ο κοντούλης, μέγας Τόνι Πάρκερ τραυματίστηκε: στη θέση του μπήκε ο 37χρονος Αργεντινός Μάνου Τζινόμπιλι, ο αγαπημένος μου παίκτης όλων των εποχών. Εβαλε 16 πόντους και έδωσε 11 ασίστ, τη μια ωραιότερη από την άλλη. Χτες, στο 5ο ματς, αυτή η ανεπανάληπτη ιδιοφυΐα του μπάσκετ πήρε φωτιά: έβαλε εννιά πόντους σε 44 δευτερόλεπτα, κάρφωσε στα μούτρα του Μπος, «κούμπωσε» τρία τρίποντα κι έκανε μάγκες τους συμπαίκτες του ξανά και ξανά. Οσο για τον Τιμ Ντάνκαν, το κορυφαίο πάουερ φόργουορντ, ό,τι και να πεις είναι λίγο. Ο «Big Fundamental» έδειξε στα 38 του σε όλα τα χαπακωμένα θηρία πώς παίζεται το πίβοτ και τι πάει να πει ψυχή πρωταθλητή…
Το τέλος του χτεσινού ματς τούς βρήκε όλους αγκαλιά να κλαίνε σαν μικρά παιδιά. Οχι για τα εκατομμύρια ή για τη δημοσιότητα -ειδικά οι παραπάνω «Τρεις Μεγάλοι» έχουν πάρει τα πάντα, σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο. Αλλά για την ίδια τη χαρά του παιχνιδιού. Και για την εκδίκηση του μπάσκετ. Γιατί, όπως είπε δακρυσμένος ο Πάρκερ στην απονομή, «We do it together» – Εμείς το κάνουμε μαζί…
