Του Γιώργου Σταματόπουλου
Θα ήταν μία επαναστατική, σχεδόν, πράξη εάν στις δηλώσεις τους οι Ελληνες ποδοσφαιριστές, μετά την πρόκρισή τους, αφιέρωναν τη σπουδαία νίκη τους στον αγώνα των καθαριστριών, που επιμένουν να αντιστέκονται στον αυταρχισμό της δικομματικής κυβέρνησης. Θα μπορούσε έτσι να αναχθεί το ποδόσφαιρο σε κοινωνικό σύμβολο, να εξυμνήσει τη λαϊκότητά του, να αποβάλει, έστω για λίγο, τις αμαρτίες που κρύβει, τον υπόκοσμο που το διαφεντεύει, τα μεγάλα αφεντικά του.
Εάν ήθελαν οι ποδοσφαιριστές να προσφέρουν χαρά στους χειμαζόμενους Ελληνες θα συνέθεταν λόγο λαμπρό, αγωνιστικό· όχι παρηγορητικό, όχι συμπονετικό· λόγο καίρια αλληλέγγυο και εγερτικό. Να γίνει το σθένος λαμπηδών, να φανεί ότι η δοκιμαζόμενη κοινωνία βρίσκει τρόπους να εξεγείρεται, ότι η αμοιβαιότητα των μελών της είναι η κινητήρια δύναμή της.
Είναι δύσκολο να αρθρωθεί ένας τέτοιος λόγος από ανθρώπους του μιντιακού συστήματος. Αντ’ αυτού καταναλίσκονται σε εθνικές πομφόλογες ενώ τα δικά μας τζιμάνια εδώ, της ΝΕΡΙΤ, καταγίνονταν σε ακρότητες και γελοιότητες, γράφοντας, φουσκωμένοι από υπερηφάνεια προφανώς, ότι οι ποδοσφαιριστές μας πολέμησαν σαν Ελληνες κι άλλες ανοησίες. Δεν ήσαν Ελληνες; Τους παρίσταναν; Ηθελαν να μνημονεύσουν, παραφράζοντας, Τσώρτσιλ;
Με τέτοιες επιπολαιότητες δεν παράγεται, όμως, κοινωνικός στοχασμός, δεν επιδεικνύεται η απαραίτητη αλληλεγγύη, η εμψύχωση στις γυναίκες που παλεύουν μόνες τους με τα θηρία της πολιτικής (sic) και της δημοσιογραφίας (sic).
Θα μπορούσαν με μία δήλωσή τους οι πατριώτες ποδοσφαιριστές να κάνουν γνωστό σ’ όλον τον κόσμο ότι στη φτωχή και υπόδουλη Ελλάδα των μνημονίων μερικές Γαλάτισσες αρνούνται τους τυράννους, ότι δεν έχουν χαθεί τα πάντα, ότι καλοκαίρι δεν είναι ραστώνη και μπάνια στις παραλίες, αλλά εποχή αγώνων, όχι μάταιων, όχι απελπισμένων.
Ευτυχώς που υπάρχουν οι απολυμένες καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών. Διασώζουν την αξιοπρέπεια της κοινωνίας, του ανθρώπου μάλλον, διότι η κοινωνία βαράει τ’ άλογα ή χασμείται… Τις βλέπεις έξω από το υπουργείο. Καρτερικές, αποφασιστικές, με χαμόγελο, όχι θλιμμένες, όχι απογοητευμένες. Είναι η αντιστεκόμενη συνείδηση, η κριτική συνείδηση, το «όχι» στον βιασμό της ζωής στον οποίο προβαίνουν οι θρασείς κυβερνώντες. Οι καθαρίστριες λένε «ναι» στη ζωή, με οδηγό τον αγώνα τους, το σθένος τους. Τουλάχιστον να τους αφιέρωναν την επόμενη νίκη τους…
