Του Πέτρου Μανταίου

Μπορεί να λέμε «τυφλή» τη Δικαιοσύνη. Αλλά στο βάθος είναι απρόσωπη: κανείς δεν θυμάται δικαστές που αποφασίζουν για την τύχη ενός ανθρώπου, που από ενοχή είτε… σύμπτωση βρέθηκε στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Δεν τα γράφω αυτά στην τύχη. Τα γράφω, όχι γιατί ο ίδιος πέρασα από «κρίση» δικαστών έκτακτου στρατοδικείου, επί δικτατορίας (έβλεπα τη Δευτέρα στην «Εφ.Συν.» τις στελεχάρες της Χρυσής Αυγής φωτογραφημένες «παρέα» με τον Χίτλερ και τους αγκυλωτούς σταυρούς και λυπόμουν και εμένα και αυτούς που τους ψήφισαν!), αλλά γιατί, επί δημοκρατίας, Μάρτιο του 1993, κληρώθηκα ορκωτός δικαστής σε εφετείο κακουργημάτων και είδα Ελληνες δικαστές να δικάζουν.

Τους είπα στη σύσκεψη, αφού τους άκουσα προσεκτικά: «Δεν ντρέπεστε; Ετσι αποφασίζετε αν ένας άνθρωπος μείνει ένα-δύο χρόνια παραπάνω στη φυλακή! Εχετε μείνει σε φυλακή μία μόνο μέρα, να δείτε τη γλύκα!». Μου απάντησαν (ο πρόεδρος, γιατί οι υπόλοιποι έκαναν ότι δεν καταλαβαίνουν και κάτι «σκιτσάριζαν» σε χαρτάκια, όπως οι μαθητές που βαριούνται το μάθημα!) πως «εσείς οι δημοσιογράφοι έχετε, εξ επαγγέλματος, αμφιβολίες» (δεν είχαν… ανακαλυφθεί ακόμα οι… Τριανταφυλλόπουλοι). Τα έχω ξαναδημοσιεύσει αυτά πλειστάκις. Ουδέποτε διαψεύστηκα. Οχι πως φοβήθηκαν οι δικαστές! Αλλά γιατί ήξεραν ότι λέω αλήθειες! Μόνο μου κατόρθωμα: ουδέποτε ξανακληρώθηκα ένορκος!

Τα γράφω αυτά διαβάζοντας στην «Εφ.Συν.» της Δευτέρας ότι ο Ιρλανδός Τζέρι Κόνλον, που καταδικάστηκε, με τον πατέρα του και άλλα δύο μέλη της οικογένειάς του, άδικα, και, προτού «αθωωθεί» (κανείς δεν θα μάθει ποιοι τον καταδίκασαν!), έμεινε στη φυλακή… δεκαπέντε χρόνια (περιπέτεια που ενέπνευσε την ταινία «Εις το όνομα του πατρός», το 1993), πέθανε στα εξήντα του, γιατί, μετά την αποφυλάκισή του, η ζωή του ήταν αβάσταχτη! Ισως δεν είναι τυχαίο ότι πέθανε την ίδια μέρα που οι φυλακισμένοι στην Ελλάδα ξεκινούσαν απεργία πείνας για τις συνθήκες κράτησης…